ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 17

น้ำเสียงไพเราะ ใบหน้าพริ้งเพรา บวกกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดใจ ไม่นานนักก็มีลูกค้าคนแรกเข้ามา เป็นหญิงวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปี แต่งกายภูมิฐาน

เมื่อเปรียบเทียบกับแผงขายเห็ดสนของพ่อค้าแม่ค้าหลายรายในบริเวณนั้น เห็นได้ชัดว่าเห็ดสนของนางดูสดใหม่กว่า มีขนาดสมบูรณ์สวยงาม ทั้งยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ด้วย สินค้าจากป่าเขาแบบนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสดใหม่ ดังนั้นหญิงวัยกลางคนจึงตัดสินใจซื้อเห็ดสนของนาง

“หนึ่งชั่งราคาเท่าไหร่จ๊ะ ข้าเอาสองชั่ง!”

“พี่สาว หนึ่งชั่งสองอีแปะเจ้าค่ะ ท่านเลือกเอาเองได้เลย เสร็จแล้วข้าจะให้พี่ชายมาชั่งน้ำหนักให้เจ้าค่ะ!” ซูหว่านช่างปากหวาน เรียกอีกฝ่ายว่าพี่สาวจนนางยิ้มออกมา

“สาวน้อยคนนี้นี่ ช่างจำนรรจา อายุอย่างข้าเป็นแม่เจ้าได้แล้ว ยังจะเรียกพี่สาวอีก!" แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็รู้สึกเอ็นดู

“ท่านยังดูสาวอยู่เลยนี่ ข้าเรียกก็ไม่ผิดนี่นา!"

ชาวบ้านในอำเภอเวลามาซื้อผักก็พกตะกร้าสานมาเองทั้งนั้น นางเริ่มบรรจงเลือกเห็ดสนใส่จานบนตาชั่ง

"พี่สี่ ข้าใช้ตาชั่งไม่เป็น พี่มาทำหน่อยสิ!"

ซูอวิ๋นที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ ได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองนาง แต่ไม่ได้พูดอะไร และเดินไปชั่งของอย่างว่าง่าย ในใจพลางคิดไปว่า เจ้าทำการค้าแต่ใช้ตาชั่งไม่เป็นได้อย่างไรกัน

“สองชั่งเกินมาสองเหลี่ยง!” ซูอวิ๋นเอื้อมมือไปเพื่อจะนำส่วนเกินออก แต่ซูหว่านห้ามเขาเอาไว้ จากนั้นก็เทเห็ดสนทั้งหมดลงในตะกร้าของหญิงคนนั้น.

(**1 เหลี่ยงเท่ากับน้ำหนักประมาณ 50 กรัม / 1 ชั่งเท่ากับ 500 กรัม ดังนั้น 1 ชั่งจึงเท่ากับ 10 เหลี่ยง)

“แค่สองเหลี่ยงเอง ให้พี่สาวไปเลยจ้ะ!"

"โอ้โห แม่หนูน้อยนี่ค้าขายเก่งจริงๆ” หญิงสาวถูกใจจนยิ้มแก้มปริ

ซูอวิ๋นเบะปากเล็กน้อย ในใจคิดว่านางช่างรู้จักเอาอกเอาใจคน หญิงวัยกลางคนจ่ายเงินสี่อีแปะอย่างอารมณ์ดี รู้สึกว่าการใช้เงินครั้งนี้สบายใจที่สุดในชีวิต

ต่อมามีผู้หญิงอีกหลายคนมาซื้อผัก หยุดอยู่ที่แผงของเฉินอิ้งหงเพื่อถามราคา หญิงที่ซื้อไปก่อนหน้านี้ เมื่อหันไปเห็นคนรู้จักเก่า ก็เอ่ยทักทายขึ้น

“อาสะใภ้จาง แม่หลิว ท่านย่าจ้าว พวกท่านก็มาซื้อเห็ดด้วยหรือ มาทางนี้สิ เห็ดทางนี้ลูกใหญ่และสดมาก!”

“ใช่แล้ว นี่ก็เข้าฤดูของมันแล้ว ซื้อไปกินให้หายอยากเสียหน่อย! ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรให้กินเท่าไหร่ เอาที่สดๆ แถมราคาไม่แพงก็พอ!” เดิมทีพวกนางกำลังจะชั่งเห็ดของเฉินอิ้งหงอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงคนรู้จัก ก็หันหลังเดินไปทางซูหว่านทันที

เมื่อเข้ามาดูใกล้ๆ ก็เป็นจริงดังว่า เห็ดแผงนี้ลูกใหญ่และสดใหม่กว่าจริงๆ!

ซูหว่านเอ่ยทักทายพวกนางด้วยวาจาอ่อนหวาน แล้วเชื้อเชิญให้พวกนางเลือกซื้อตามใจชอบ ที่อื่นจะไม่ให้เลือกเอง เพราะกลัวจะถูกรื้อจนเสียของ แต่ที่นี่สามารถเลือกเองได้ พวกนางจึงรู้สึกสบายใจกว่ามาก ต่างก็ซื้อไปคนละสองชั่ง ซูหว่านแถมให้อีกคนละสองเหลี่ยง หลังจากที่ค้าขายสำเร็จไปหลายราย ก็ได้รับเงินมาสิบหกอีแปะในชั่วพริบตา

เฉินอิ้งหงรู้สึกเดือดดาลใจเป็นอย่างมาก แต่เพราะเกรงใจซูอวิ๋น นางจึงได้แต่กัดฟันกรอดอยู่ในใจ

วันนี้คนมาซื้อเห็ดน้อยมาก แบกมาขายตั้งสี่สิบกว่าชั่ง นั่งขายอยู่พักใหญ่ๆ นอกจากลูกค้าไม่กี่เจ้าแรกแล้ว ก็ขายได้แค่อีกคนเดียว จากนั้นก็ขายไม่ได้อีกเลย ส่วนทางด้านเหอเจียวหลันก็ขายไม่ค่อยดีเช่นกัน

แดดเริ่มร้อนแล้ว หากไม่รีบขายเห็ดเหล่านี้ให้หมดโดยเร็ว ก็จะเหี่ยวเฉา คนซื้อก็จะยิ่งน้อยลงไปอีก นางจึงต้องคิดหาหนทาง

ไม่กี่นาทีต่อมา ซูหว่านลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ซูอวิ๋นที่นั่งอยู่ข้างๆ จนเกือบจะหลับไป จู่ๆ ก็ถูกการลุกขึ้นพรวดพราดของนางทำให้ตื่นขึ้นมา

“เจ้าจะทำอะไร”

“พี่สี่ พี่รู้ไหมว่าโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอเราอยู่ที่ไหน” ซูหว่านถาม

“ถ้าท่านคิดว่าไม่อร่อย แสดงว่าท่านทำผิดวิธี แต่ข้ารับรองว่าวิธีที่ข้าทำอร่อยแน่นอน!"

เถ้าแก่คนนั้นถึงกับตะลึงกับคำตอบของนาง รู้สึกขบขันเล็กน้อย

"นังหนูตัวแค่นี้ ช่างโอ้อวดเสียจริง หรือว่าอาหารที่เจ้าทำจะอร่อยกว่าพ่อครัวที่ข้าเสียเงินจ้างมาอีก”

“เถ้าแก่ อย่างนี้ดีไหม ข้าจะลงมือทำให้ท่านดู ถ้าท่านว่าอร่อย ท่านก็รับซื้อเห็ดสนพวกนี้ไปทั้งหมด รับรองว่าขายได้ราคาดี แต่ถ้าข้าทำไม่อร่อย ข้าก็ยกเห็ดทั้งหมดนี้ให้ท่านไปเลยไม่คิดเงิน อย่างไรเสียท่านก็ไม่ได้ไม่เสียอะไรอยู่แล้ว!" นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของซูหว่าน ไม่มีวัตถุดิบใดที่ไม่อร่อย มีแต่พ่อครัวที่ไม่สามารถดึงรสชาติออกมาได้เต็มที่เท่านั้น

ประจวบกับวันนี้ในร้านไม่ยุ่งนัก เถ้าแก่จึงรู้สึกสนใจข้อเสนอของนางขึ้นมา อยากจะดูว่าเด็กสาวคนนี้จะมีฝีมืออะไร

“ข้าขอเพิ่มเงื่อนไขอีกข้า ถ้าเจ้าทำไม่อร่อย เจ้าต้องอยู่ล้างจานกองมหึมาที่ข้ากองเอาไว้ทั้งหมด เพราะเจ้ามายึดครัวของข้า ทำให้งานพวกเราช้าลง ถ้าเจ้ารับปาก ข้าก็รับปาก!"

สมกับเป็นคนค้าขาย ไม่มีทางยอมเสียเปรียบ ล้างจานแค่นี้ ซูหว่านสู้ไหวอยู่แล้ว

“ทำไมต้องไปแข่งกับเขาด้วย เจ้าเก็บมาแทบตาย จะยกให้พวกเขาไปง่ายๆ แบบนี้หรือ แถมยังไปช่วยพวกเขาทำงานเปล่าๆ อีก ข้าว่าเจ้าว่างเกินไปแล้ว กลับบ้านกับข้า!"

ซูอวิ๋นรู้สึกไม่พอใจ ถึงแม้ตอนนี้ความสัมพันธ์กับน้องสาวจะไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นมารังแกง่ายๆ เขาจึงคิดจะแบกคานหามเดินออกไป แต่ซูหว่านรีบดึงเขาไว้

"พี่สี่ ยังไม่ทันได้เริ่มเลย พี่ก็ด่วนตัดสินข้าแล้วหรือ อย่างไรเสียเราก็ไม่ได้เสียอะไร ไปเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถอะน่า เรื่องนี้เกี่ยวพันกับเงินๆ ทองๆ เชียวนะ!”

เถ้าแก่มองดูพี่น้องคู่นี้โต้เถียงกันด้วยความเพลิดเพลิน

ซูอวิ๋นคิดในใจว่า อย่างไรวันนี้เขาก็อับอายขายหน้าจนกู่ไม่กลับแล้ว ในเมื่อไม่มีใครรู้จักเขาอยู่แล้ว ส่วนเด็กสาวคนนี้ ให้เจอความล้มเหลวเสียบ้าง บางทีอาจจะรู้จักสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นมาก็ได้