ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 191

อู๋เจวียนมองบุตรสาวของตนแล้วเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก แต่ก็เอ่ยออกมาในที่สุด

“เรื่องเป็นเช่นนี้ ชิงชิงของพวกเราก็ถึงวัยที่ต้องออกเรือนแล้วใช่หรือไม่? เมื่อไม่นานมานี้ นางเข้าไปขายผักในอำเภอ แต่กลับไปต้องตาคุณชายของนายอำเภอเข้า เขาบีบบังคับจะให้นางไปเป็นอนุภรรยา แต่นางเป็นกุลสตรี จะให้ไปเป็นอนุของคนอื่นได้อย่างไร?”

“ฝ่ายนั้นส่งคนมาพูดคุยอยู่เรื่อย ๆ ดูท่าทางจะหมดความอดทนแล้ว พวกเราเองก็ไม่อยากให้นางไปเป็นอนุ เลยคิดว่า จะให้นางมาหลบภัยอยู่ที่บ้านพี่หญิงสักพัก เดิมทีหากพี่เขยไม่มา พวกเราก็ตั้งใจจะพาลูกมาขอความช่วยเหลือจากท่านอยู่แล้ว ระยะทางระหว่างสองเมืองก็ห่างไกลกัน ข้าคิดว่าคุณชายนายอำเภอคงไม่สามารถยื่นมือมาถึงที่นี่ได้ เพื่อให้ลูกได้ลี้ภัย ข้าจึงอยากจะรบกวนพี่หญิง ช่วยหาสามีดี ๆ ให้นางที่อำเภอชิงเหอนี้ด้วย ช่วยจัดการหมั้นหมายให้เรียบร้อย ยิ่งเร็วยิ่งดี”

“อย่างไรเสียนางก็ไม่สามารถกลับไปที่อำเภอชิงหย่วนได้ในตอนนี้ ฝ่ายนั้นเป็นถึงขุนนาง พวกเราไม่มีปัญญาจะไปทำอันใดได้ ชิงหย่วนไม่เหมือนกับชิงเหอ พวกท่านได้เจอกับขุนนางที่ดี แต่ที่เมืองของพวกเรานั้น มีความทุกข์ก็พูดออกมาไม่ได้!”

แต่ละท้องที่ เมื่อเจ้าเมืองผู้ปกครองแตกต่างกัน ชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎรก็ย่อมแตกต่างกันไป ที่อำเภอชิงหย่วนนั้น การฉุดคร่าหญิงสาวเกิดขึ้นบ่อยครั้ง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยางชิงชิงก็น้ำตาไหลพรากไม่หยุดด้วยความอัดอั้นตันใจ

“คุณชายนายอำเภอช่างเหิมเกริมยิ่งนัก ทำไมไม่ไปร้องเรียนต่อเจ้าเมืองที่หัวเมืองเล่า? การฉุดคร่าหญิงสาวถือเป็นโทษหนัก บิดาของเขาอาจจะต้องถูกปลดจากตำแหน่งได้” ซูหว่านฟังแล้วรู้สึกโกรธเคือง เหตุใดยังมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นที่นั่นอีก?

“หวานหว่าน เจ้าไม่รู้หรอก นายอำเภอแห่งชิงหย่วนมีคนหนุนหลัง ได้ยินว่าน้องสาวแท้ ๆ ของภรรยานายอำเภอเป็นถึงภรรยาของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในเมืองเซียงโจว อาศัยเส้นสายนี้ ตำแหน่งของเขาจึงมั่นคงไม่สั่นคลอน พวกเจ้าไม่รู้หรอกว่าคุณชายผู้นั้นมีอนุภรรยาถึงเจ็ดคนแล้ว ในจำนวนนั้นมีคนหนึ่งแต่งงานมีสามีแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็ยังถูกเขาใช้เล่ห์กลแย่งชิงมา ยังมีอีกหลายคนที่คล้ายกับชิงชิงของพวกเรา เป็นลูกสาวจากครอบครัวที่ดีเช่นกัน”

“เขาไม่ได้ลงมือฉกฉวยอย่างโจ่งแจ้ง แต่จะแอบส่งคนไปกดดันอยู่เบื้องหลัง ทำให้เจ้าอยู่ไม่สุข ไก่สุนัขในบ้านก็ไม่สงบ เมื่อฤดูเก็บเกี่ยวปีที่แล้ว มีบ้านหนึ่งไม่ยอมยกบุตรสาวให้เขา เขาก็เรียกพวกนักเลงอันธพาลไปทำลายพืชผลในนาของบ้านนั้นจนเสียหายหมด ไม่มีธัญญาหารแล้วจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร? เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อบีบบังคับให้เจ้ายอมส่งลูกสาวไปให้เขาด้วยตัวเอง เขาถึงจะยอมปล่อยเจ้าไป คนชั่วช้าเลวทรามเช่นนี้ ทั้งมีอำนาจและอิทธิพล พวกเราไม่มีทางต่อกรกับเขาได้”

“ใช่แล้ว ได้ยินว่าคุณชายนายอำเภอผู้นั้นโหดร้ายยิ่งนัก หากอนุในบ้านไม่ทำตามใจเขาก็จะถูกทุบตีจนหน้าตาบวมปูด หากชิงชิงต้องไปเป็นอนุให้เขาจริง ๆ ชีวิตคงไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งเป็น”

หยางหมิงก็มีสีหน้าเศร้าหมองอย่างยิ่ง ไม่รู้จะทำอย่างไรจริง ๆ

บุตรสาวที่เลี้ยงดูมาอย่างดี จะส่งไปให้คนย่ำยีได้อย่างไร? ยอมแต่งงานกับคนจนยังดีเสียกว่า อย่างน้อยก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

ซูเฉินมักจะได้ยินท่านอาจารย์พูดเรื่องเหล่านี้อยู่บ่อยครั้ง จึงมองสถานการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งกว่า

“น้องสะใภ้ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไป ให้ชิงชิงพักอยู่ที่นี่กับพวกเราไปก่อนเพื่อหลบเรื่องวุ่นวาย ชิงหย่วนกับชิงเหออยู่ห่างกันขนาดนี้ พวกเขามีหรือจะยื่นมือมาได้ยาวขนาดนั้น?”

“ส่วนเรื่องที่เจ้าบอกว่าจะหาคนดี ๆ ให้ชิงชิง เรื่องนี้รีบร้อนไม่ได้ คนที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิต อย่างน้อยก็ต้องดูนิสัยใจคอกันให้ดีเสียก่อน เอาเป็นว่าครอบครัวเจ้าก็พักอยู่ที่บ้านเราไปก่อนสักพัก บางทีคุณชายนายอำเภออาจจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วก็ได้”

เรื่องนี้แม่ซูย่อมต้องยื่นมือเข้าช่วย ในสถานการณ์เช่นนี้ก็มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น การหลบไปก่อนคือทางที่ดีที่สุด

“ท่านแม่ เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่ท่านคิดหรอกเจ้าค่ะ ของที่ไม่ได้มาย่อมเร้าใจเสมอ นิสัยของคนเราก็เป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ได้มาก็ยิ่งโหยหา อีกอย่างเท่าที่ข้าทราบมา การแต่งงานของสองครอบครัวจะต้องนำวันเดือนปีเกิดไปยื่นเรื่องที่ทางการท้องถิ่นเสียก่อน การแต่งงานจึงจะถือเป็นที่ยอมรับอย่างเป็นทางการ ทะเบียนบ้านของพี่ชิงชิงอยู่ที่อำเภอชิงหย่วน ต่อให้พี่เขาจะแต่งงานมาที่ชิงเหอ ก็ต้องไปยื่นเรื่องที่ว่าการอำเภอชิงหย่วนอยู่ดี เขายังหมายตาพี่ชิงชิงอยู่ แล้วเรื่องพวกนี้จะปิดหูปิดตาพวกเขาได้อย่างไร? เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่แค่หาใครสักคนมาแต่งงานด้วยแล้วจะจบลงได้”

“เขามีคนหนุนหลัง จะไปร้องเรียนต่อเบื้องบนก็คงไม่สำเร็จ ตอนนี้จึงมีเพียงทางเดียวคือต้องหลบหน้าไปก่อน แต่ถึงนายอำเภอชิงหย่วนจะเหลวแหลกเพียงใด ก็คงไม่ปล่อยให้ลูกชายมาฉุดคร่าหญิงสาวกันอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ หากทำให้ชาวบ้านโกรธแค้นขึ้นมา ต่อให้มีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งเพียงใด แต่หากต้องมีมลทินติดตัวไปชั่วชีวิต เขาก็คงหมดหวังที่จะได้เลื่อนตำแหน่งไปตลอดกาล ข้าเชื่อว่าเขาคงไม่โง่ถึงเพียงนั้น แต่ถ้าน้าชายกับน้าสะใภ้กลับไป แล้วพวกเขาไม่เจอพี่หญิงชิงชิง ก็คงต้องหาเรื่องอีกไม่รู้จักจบสิ้น ไม่คุ้มกันเลย มิสู้ฟังคำพูดของท่านแม่ข้า พวกท่านก็พักอยู่ที่บ้านเราไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ”