ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 192

เมื่อได้ฟังสิ่งที่ซูหว่านพูด หยางชิงชิงก็ยิ่งร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย

นางไม่อยากเป็นอนุภรรยาของใคร

ซูหว่านพูดได้ตรงจุด ปัญหาของหยางชิงชิงครั้งนี้แก้ไขได้ยากจริง ๆ

“แต่ที่บ้านยังมีสัตว์ปีกกับไร่นาที่ต้องดูแลนะ!” น้าสะใภ้ยังคงพะวงถึงที่นาและไก่เป็ดที่บ้าน

“เจวียนจื่อ สิ่งของพวกนั้นจะสำคัญไปกว่าอนาคตของชิงชิงได้อย่างไร ฟังพี่หญิงเถิด เจ้ากับอาหมิง พาชิงชิงกับหยางฉินมาพักที่บ้านข้าอย่างสบายใจ เรื่องร้าย ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง ขอแค่เราก้าวข้ามอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้ก่อน”

ครอบครัวตระกูลซูไม่มีใครคัดค้าน ครอบครัวของน้าชายกับน้าสะใภ้ไม่ใช่คนเลวร้ายอันใด แม้ก่อนหน้านี้จะเคยมีเรื่องบาดหมางกันบ้าง แต่นั่นก็เป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ขนาดลิ้นกับฟันยังมีกระทบกระทั่งกันได้ นับประสาอะไรกับคนเล่า?

ก่อนจะเดินทาง น้าชายต้องไปเยี่ยมญาติ จึงได้ไหว้วานเพื่อนบ้านให้ช่วยดูแลสัตว์ปีกให้ ถึงตอนนั้นค่อยให้พ่อซูเดินทางไปอีกรอบก็ยังได้ ขอเพียงให้ผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปก่อน

ตระกูลซูก็ไม่ได้มีอำนาจบารมีอะไร ไม่สามารถไปต่อกรกับขุนนางได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้คือให้ที่พักพิงแก่ครอบครัวของน้าชายและน้าสะใภ้เป็นการชั่วคราว

อีกอย่าง ตอนนี้ที่บ้านก็ไม่ได้ลำบากอะไรกับการเพิ่มคนกินข้าวอีกไม่กี่ปาก แม่ซูเป็นคนให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ นางจะปล่อยปละละเลยได้อย่างไร?

ในที่สุด ก็เกลี้ยกล่อมให้น้าสะใภ้ยอมอยู่ต่อได้สำเร็จ ทั้งสองครอบครัวมาอยู่รวมกัน มีเรื่องราวให้พูดคุยกันไม่รู้จบ

ยามค่ำคืน หลังจากชำระล้างร่างกายแล้ว ซูหว่านก็พาหยางชิงชิงกลับไปพักผ่อนที่ห้อง สองพี่น้องเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

ซูหว่านนำดอกไม้ไข่มุกที่พี่สามของนางชนะรางวัลมาให้จากงานเทศกาลโคมไฟปีใหม่ออกมาให้หยางชิงชิงดู

เมื่อหยางชิงชิงเห็นดอกไม้ไข่มุกที่งดงามมากมายเช่นนี้ ดวงตาของนางก็เปล่งประกาย

จะมีหญิงสาวคนใดไม่รักสวยรักงามกัน? ยิ่งไปกว่านั้น หยางชิงชิงเติบโตมาในชนบท เครื่องประดับเพียงไม่กี่ชิ้นที่นางมีก็เป็นเพียงแค่ริบบิ้นผูกผมหรือดอกไม้ผ้า ซึ่งไม่ได้งามเท่าใดนัก

“หวานหว่าน ของพวกนี้งดงามเหลือเกิน!”

“หากพี่หญิงชอบ ก็เลือกไปได้ตามใจเลยเจ้าค่ะ” อย่างไรเสียซูหว่านก็ใช้ไม่หมดอยู่แล้ว

“ได้จริง ๆ หรือ?” หยางชิงชิงไม่อยากจะเชื่อ

ซูหว่านพยักหน้า

“แน่นอนเจ้าค่ะ”

หยางชิงชิงยิ้มอย่างมีความสุข แต่นางก็เลือกไปเพียงสองดอกเท่านั้น ไม่ได้ขอเพิ่มอีก

เมื่อเห็นว่าในกล่องยังมีปิ่นหยกสีม่วงลายดอกฝูหรงอยู่อันหนึ่ง ซึ่งงดงามประณีตอย่างยิ่ง หยางชิงชิงก็อดใจไม่ไหวที่จะหยิบขึ้นมาชม

เรื่องที่ซูหว่านเล่าก็คือตำนานรักของฉางเอ๋อและโฮ่วอี้

จนกระทั่งฟ้าเริ่มสาง ซูหว่านง่วงจนแทบทนไม่ไหว แต่หยางชิงชิงกลับยังคงสดใส

“พี่หญิง รีบนอนเถิด ข้าง่วงมากจริง ๆ...”

ยังไม่ทันพูดจบ ซูหว่านก็ผล็อยหลับไปทั้งที่เปลือกตายังคงปิดไม่สนิท ไม่นานนัก หยางชิงชิงก็หลับตามไป

ซูหว่านมีนาฬิกาชีวภาพในตัว เพียงงีบไปหนึ่งชั่วยามครึ่งก็ตื่นขึ้นมา เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นหยางชิงชิงยังคงหลับสนิทอยู่ นางจึงไม่กล้ารบกวน ย่องออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ

คนในบ้านกินอาหารเช้ากันหมดแล้ว ซูหว่านแทบไม่เคยตื่นสายเลย วันนี้จึงตื่นค่อนข้างสาย

เมื่อน้าสะใภ้เห็นนางตื่นแล้วแต่ลูกสาวของตนยังไม่ตื่น ก็รู้สึกว่าช่างไร้ระเบียบเสียจริง จึงเตรียมจะเข้าไปปลุก

“เหตุใดชิงชิงยังไม่ตื่นอีก เด็กคนนี้ ปกติไม่เคยนอนขี้เซาเลยนะ ข้าจะเข้าไปปลุกนางเสียหน่อย มาอยู่ข้างนอกยังจะทำตัวไร้ระเบียบอีก”

“น้าสะใภ้ อย่าเข้าไปเลยเจ้าค่ะ กว่าพี่หญิงจะได้นอนเพิ่มอีกสักหน่อยไม่ง่ายเลย ในใจนางยังหวาดกลัวจนนอนไม่หลับทั้งคืน ข้าต้องคุยเป็นเพื่อนกับนางค่อนคืนกว่านางจะหลับลงได้ ปล่อยให้นางนอนต่ออีกสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ!”

ซูหว่านร้องห้ามน้าสะใภ้ไว้ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของน้าสะใภ้ก็แดงก่ำขึ้นมาทันที