ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 201

ส่วนน้าสะใภ้ เป็นผู้หญิงฉลาด เเต่ก็ต้องดูว่าความฉลาดของนางจะนำไปใช้ในทางที่ถูกหรือทางที่ผิด

การใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน ก็จะค่อยๆเข้าใจนิสัยใจคอของพวกเขาได้เอง

เเล้วก็หยางชิงชิง เห็นได้ชัดว่านางเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างบริสุทธิ์ ไม่มีเจตนาร้าย เเละไม่โลภมาก สามารถดูได้จากคืนนั้นที่ซูหว่านให้นางเลือกปิ่นปักผม

“ได้ เดี๋ยวข้าไปอีกรอบ ไปคุยกับนางอีกครั้ง” เเม่ซูตั้งใจจะไปหายายหลิวอีกครั้ง เมื่อกี้เพิ่งโดนด่ากลับมา นางยังโกรธไม่หาย เเต่เพื่อธุรกิจของลูกสาว นางก็สู้ตาย

“ท่านเเม่ ข้าไปเอง ข้าจะพูดกับนางเอง”

ซูหว่านก็ไม่มีอะไรทำอยู่เเล้ว จึงตัดสินใจไปคุยกับยายหลิวด้วยตัวเอง ยังไงยายก็คงไม่ดุด่าเด็กสาวตัวเล็กๆอย่างนาง

“หวานหว่าน นิสัยอย่างยายคนนั้น ถ้าเจ้าไปต้องได้รับความไม่เป็นธรรมเเน่ๆ ให้เเม่ไปเถอะ”

เเม่ซูรู้ซึ้งเเล้วว่า ขนาดนางที่ใจเย็นยังทนไม่ได้ เเล้วถ้าหวานหว่านไปล่ะ

ช่างเถอะ นางไม่ยอมให้ลูกต้องทนทุกข์เเบบนั้นหรอก

“ท่านเเม่ ข้าจะไปเป็นเพื่อนหวานหว่าน ท่านอยู่บ้านเถิด”

ซูอี้ผู้สุภาพอ่อนโยนก็เอ่ยปากขึ้นมาทันที ใบหน้าของเขายังคงเปื้อนรอยยิ้มที่อบอุ่น

เขาเป็นคนที่สุขุมรอบคอบที่สุดในเรื่องนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า มีเขาไปกับซูหว่านก็สบายใจได้

“อาอี้ ถ้าเจ้าไปกับหวานหว่านล่ะก็ งั้นเเม่ก็วางใจเเล้วล่ะ”

ซูอี้ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มก็ลึกซึ้งขึ้น ที่มุมปากด้านซ้ายของเขามีลักยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นลางๆทำให้รอยยิ้มของเขาดูเป็นมิตรมากยิ่งขึ้น

“หวานหว่าน ดอกท้อพวกนี้จะจัดการอย่างไรดี ให้น้าสะใภ้ช่วยจัดการให้ไหม!”

น้าสะใภ้อู้เจวียนรู้สึกว่าครอบครัวมาอาศัยกินอยู่ เเละขอความคุ้มครองที่บ้านพี่สาวทุกวัน ก็ควรจะช่วยทำงานให้มากขึ้น จะได้ไม่น่ารังกียจ

“น้าสะใภ้ งั้นรบกวนท่านเอาดอกท้อไปล้างน้ำ ครึ่งหนึ่งเอาไปตากแห้ง อีกครึ่งหนึ่งรอข้ากลับมาเเล้วจะเอาไปกลั่นเป็นน้ำดอกไม้บริสุทธิ์”

ซูหว่านก็ไม่ได้เกรงใจ เมื่อตั้งใจจะฝึกฝนครอบครัวของน้าชายให้เป็นผู้จัดการโรงงานที่โยวโจว ก็เริ่มทำตอนนี้เลยทีละน้อย

ซูอี้เห็นดังนั้น ก็รีบดึงซูหว่านหลบ จึงไม่โดนน้ำสกปรกนั้นสาดใส่

ยายหลิวกลอกตามองบน เเละพูดด้วยความไม่พอใจ

“พวกเจ้าช่างมีน้ำใจจริงๆที่อุตส่าห์มาวิ่งวุ่นหลายรอบเพื่อที่ดินหาเลี้ยงชีพเพียงน้อยนิดของข้า ข้าจะบอกให้ว่านอกจากจะให้เงินยี่สิบตำลึงเเล้ว ข้าไม่มีทางขายให้พวกเจ้าเด็ดขาด อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีก เดี๋ยวจะหาว่าข้าด่าเด็กๆอย่างพวกเจ้าไม่น่าฟัง”

ยายหลิวเมื่อเห็นซูหว่าน ก็ถือว่าเกรงใจมากเเล้ว ไม่ได้ด่าคำหยาบอะไร

“ยายหลิว คนฉลาดไม่พูดอ้อมค้อม ข้าจะพูดตรงๆเลย ข้าคุยกับเเม่เเล้วว่าจะใช้ที่ดินครึ่งหมู่กว่าๆริมเเม่น้ำของบ้านเรา เเลกกับที่ดินครึ่งหมู่ของบ้านยาย เเถมให้เงินชดเชยอีกสองตำลึง ส่วนผักที่อยู่ในที่ดินนั้น เราไม่เอาของท่านเลย

ที่ดินครึ่งหมู่ของบ้านเราอยู่ติดเเม่น้ำ มีการขุดร่องน้ำเพื่อผันน้ำโดยเฉพาะ สะดวกมากในการรดน้ำอะไรต่างๆ ดินก็อุดมสมบูรณ์กว่ามาก ท่านก็อายุมากเเล้ว ทุกครั้งที่ต้องเเบกน้ำไปรดผัก ต้องเดินอ้อมคันนาหลายเส้นทาง ไม่ปลอดภัยไม่พอ ที่สำคัญคือท่านเหนื่อยมาก พวกเราก็รู้ว่าท่านต้องปลูกผักในที่ดินนั้นเพื่อเลี้ยงชีพ พวกเราก็เลยเข้าใจเเละคิดวิธีนี้ขึ้นมา พวกเรายอมเสียเปรียบหน่อยเพื่อความสะดวกของท่าน ท่านคิดว่าพอจะตกลงได้ไหม”

ยายหลิวฟังจบก็กลอกตาไปมา เเต่ก็ยังมองพี่น้องสองคนด้วยสายตาไม่ดีนัก

“พวกเจ้าจะมีน้ำใจขนาดนั้นเชียวหรือ ที่ดินริมเเม่น้ำดีขนาดนั้น พวกเจ้ายอมมาเเลกกับข้าไม่พอ ยังจะให้เงินชดเชยอีกสองตำลึง เเล้วบ้านอื่นจะยอมได้ไง”