ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 219

เรื่องการเลี้ยงผึ้งนั้น ในยุคปัจจุบันนางเคยได้อ่านหนังสือและดูวิดีโอมามากมาย แต่ก็ไม่เคยได้ลงมือทำด้วยตัวเองเลยสักครั้ง

ไว้รอหลังจากจัดการเรื่องที่เซียงโจวให้เข้าที่เข้าทางเสียก่อน แล้วค่อย ๆ คิดใคร่ครวญเรื่องนี้อย่างละเอียดอีกที

ในเมื่อให้ความหวังสองสามีภรรยาสกุลเจียงไปแล้ว จะให้กลับคำกะทันหัน นั่นมิใช่การสาดน้ำเย็นใส่หรอกหรือ?

ถือซะว่าเปิดทางให้คนอื่นได้มีชีวิตต่อไป และยังเป็นการทำกุศลไปในตัว

อีกอย่าง ถึงตอนนั้นนางก็ต้องไปไกลถึงเซียงโจว การเลี้ยงผึ้งย่อมต้องมีคนช่วยดูแลอยู่แล้ว

จะให้นางทิ้งที่ดินที่มีอยู่แล้วที่บ้าน เพื่อไปซื้อที่ดิที่เซียงโจวเพื่อเลี้ยงผึ้งโดยเฉพาะอีกหรือ?

……

วันรุ่งขึ้น สามพี่น้องรับประทานอาหารเช้าเสร็จแต่เช้าตรู่ ก่อนจะขับรถม้าออกจากเมืองเพื่อกลับบ้าน

เมื่อพวกเขากลับมาถึงก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว พี่รองของพวกเขาก็กลับมา ทั้งยังพาแขกมาด้วย

รถม้าของซูหว่านเผชิญหน้ากับรถม้าอีกคันหนึ่งพอดี ทั้งสองคันวิ่งตามกันเข้าหมู่บ้านและจอดลงที่หน้าบ้านสกุลซู

ซูเฉินยังคงสงสัยว่าใครมากันแน่ รถม้าคันนั้นช่างดูประณีตนัก ส่วนซูหว่านที่กำลังหลับใหลอยู่ในรถม้า ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถึงบ้านแล้ว ถ้าซูอี้ไม่เรียกนางเสียก่อน

ขณะที่ซูเฉินกำลังประคองซูหว่านลงจากรถม้า พี่รองก็กระโดดลงมาจากรถม้าคันข้างหลัง

“พี่รอง ท่านกลับมาได้อย่างไรกัน?”

สามพี่น้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้พวกเจ้า!” ซูมู่ยิ้มให้นาง

จนกระทั่ง เขาประคองชายชราท้วมคนหนึ่งลงจากรถ พร้อมกับเด็กสาวหน้าตาสะสวย อายุราวคราวเดียวกับซูหว่าน

ซูหว่านเข้าใจในทันที นี่คงจะเป็นปรมาจารย์ซุนเป่ยโต่ว หมอเทวดาผู้เป็นอาจารย์ของพี่รองนั่นเอง

ส่วนเด็กสาวผู้นี้ คงจะเป็นคู่หมั้นหมายของพี่รอง ทั้งยังเป็นหลานสาวของปรมาจารย์ซุนเป่ยโต่ว

ซูหว่านจำได้ว่า ในนิยายต้นฉบับนั้น เส้นเรื่องความรักของพี่รองถูกกล่าวถึงเพียงน้อยนิด แต่ก็น่าติดตามยิ่งนัก

เรื่องราวความรักระหว่างคุณชายผู้เย็นชาและดื้อรั้น กับเด็กสาวผู้มีไหวพริบและเฉลียวฉลาด

“ซูมู่ ไม่คิดจะแนะนำครอบครัวของเจ้าให้ข้ารู้จักหน่อยหรือ?” ซุนเป่ยโต่วหันไปมองซูมู่

“ท่านอาจารย์ นี่คือซูเฉินน้องสามของข้า นี่คือซูอี้ น้องห้าของข้า ส่วนคนนี้คือซูหว่าน น้องสาวคนเล็กสุดของบ้าน ซูหว่าน นี่คือท่านอาจารย์ของข้า นี่คือซุนหลิงเอ๋อร์ หลานสาวของท่านอาจารย์!”

“เช่นนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ท่านมาเยี่ยมเยือนเป็นครั้งแรก หากพวกเราต้อนรับไม่ดีพอ ก็จะเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่ง มู่เอ๋อร์ของพวกเราได้รับความเมตตาจากท่าน นับเป็นเกียรติของเขาแล้ว”

คำพูดนี้พ่อซูเป็นคนเอ่ย แสดงถึงความสง่างามของผู้นำครอบครัว

“ซูมู่มีพรสวรรค์ปราดเปรื่อง เป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ที่หาได้ยากยิ่ง หลังจากที่ข้าได้ทดสอบเขาหลายต่อหลายครั้ง ก็ไม่อยากให้เพชรเม็ดงามต้องมัวหมอง จึงตัดสินใจรับเขาเป็นศิษย์”

“ที่ข้าเดินทางมาในวันนี้ ก็เพราะอยากจะพาซูมู่ออกเดินทางร่อนเร่ไปกับข้า เพื่อรักษาผู้คนไปทั่วหล้า ให้เขาได้พบเห็นและสัมผัสกับโรคภัยไข้เจ็บที่รักษายากด้วยตาตนเอง ย่อมดีกว่าการจมปลักอยู่ในที่แคบ ๆ และมีวิสัยทัศน์ที่จำกัด ข้าเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา การเดินทางครั้งนี้อาจใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งหรือครึ่งปี หรืออาจจะสามปีห้าปี เขาจะไม่ได้กลับบ้าน การที่บุตรชายต้องเดินทางไกล พ่อแม่ย่อมเป็นห่วงกังวลถือเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์”

“แต่หากเขาต้องการประสบความสำเร็จโดยเร็ว ก็ต้องเริ่มพากเพียรตั้งแต่บัดนี้ ข้าจะพาเขาออกเดินทางร่อนเร่ ซึ่งตัวเขาเองก็ยินยอมแล้ว ข้าจึงเดินทางมาด้วยตนเอง เพื่อให้คำมั่นสัญญากับท่านทั้งสอง ข้าเองก็อายุล่วงเลยวัยหกสิบแล้ว ไม่อยากให้วิชาความรู้ต้องขาดผู้สืบทอด ดังนั้นข้าจึงปรารถนาที่จะทุ่มเทสุดความสามารถ ถ่ายทอดทุกสิ่งที่ข้ารู้ให้แก่เขา”

การที่ซูมู่ได้เป็นศิษย์ของหมอเทวดา ย่อมได้เรียนรู้อะไรมากกว่าการเป็นลูกมือในร้านยาเป็นแน่ พ่อซูแม่ซูย่อมรู้สึกยินดี

ทว่า เมื่อได้ยินว่าเขาจะพาซูมู่ออกร่อนเร่ไปไกล สามปีห้าปีถึงจะได้กลับบ้าน ก็ทำให้ทั้งสองลังเลใจอยู่บ้าง

“เอ่อ...”

พ่อซูหันไปมองซูมู่ ก็เห็นรอยยิ้มที่ยากจะเก็บงำปรากฏอยู่บนใบหน้าของบุตรชาย แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังนั้นมิอาจหลอกลวงผู้ใดได้

ทว่า พวกเขาไม่เคยรู้จักท่านผู้อาวุโสผู้นี้มาก่อนเลย การพบกันครั้งแรกก็เอ่ยปากจะพาลูกชายของพวกเขาไป มันช่างน่าลำบากใจเสียจริง!

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะติดตามท่านอาจารย์ออกเดินทางไปทั่วหล้า เพื่อเรียนรู้วิธีการรักษาผู้คนให้มากขึ้น ช่วยเหลือโลกหล้า ท่องเที่ยวชมความงดงามของแคว้นจิ้น หวังว่าท่านพ่อและท่านแม่จะอนุญาต โปรดยกโทษให้ลูกที่ไม่สามารถอยู่ปรนนิบัติท่านได้ในอีกหลายปีข้างหน้านี้ด้วยเถิด ขอเพียงรอวันที่ลูกสำเร็จวิชากลับมา จะขอปรนนิบัติดูแลท่านพ่อท่านแม่มิให้ห่างกายแน่นอนขอรับ!”