ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 244

ลูกน้องจอมประจบประแจงผู้นั้นเริ่มพูดจาหยาบคายออกมาอีกครั้ง ก็แค่สุนัขรับใช้อาศัยบารมีเจ้านายอวดเบ่ง

ครั้งนี้นายท่านของเขาไม่ได้โต้แย้งอะไร ตรงกันข้ามกลับมองไปที่ซูเฉินอย่างมั่นอกมั่นใจ

ซูหว่านนั่งอยู่ในรถม้าฟังคำพูดที่คิดเข้าข้างตัวเองเหล่านั้นแล้วก็แทบอยากจะอาเจียนออกมา

นางกำลังคิดว่าเป็นใครอยู่เลย ที่แท้ก็คือคุณชายจวนนายอำเภอสารเลวคนนั้นนั่นเอง วันนี้โชคร้ายจริงๆ ดันมาเจอไอ้ตัวซวยแบบนี้เข้าให้

แล้วยังจะแต่งนางเป็นภรรยาเอกอีกนะ ทำยังกับว่านางควรจะไปจุดธูปยกมือไหว้ขอบคุณพระคุณอันสูงส่งนี้ ไอ้หมอนี่ไม่ใช่ว่ามีเมียแล้วงั้นหรือ?

ถ้าเมียของเขารู้เข้า จะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ? ช่างเลวจริง ๆ

“เจ้าคือคุณชายของจวนนายอำเภอชิงหย่วนใช่หรือไม่?”

ซูเฉินทำหน้าบึ้งตึงกระโดดลงจากรถม้าแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เก็บความไม่พอใจไว้ไม่มิด

“ใช่แล้ว คือข้าเอง หากน้องสาวของเจ้าแต่งงานกับข้า ข้าจะดูแลนางอย่างดี ข้าจะตามใจนางทุกวัน หากนางอยากได้ดวงดาวบนท้องฟ้าข้าก็จะไปเก็บมาให้นาง”

ตอนที่เขาพูดประโยคที่ว่าจะตามใจนางทุกวันนั้น ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ และรอยยิ้มชั่วร้ายนั้นก็สื่อความหมายชัดเจนอยู่แล้ว เลยทำให้ซูเฉินโกรธจัดจนสุดขีด

กล้ามาพูดจาแทะโลมหวานหว่านของเขาอย่างนี้ เขาไม่จัดของขวัญชิ้นใหญ่ให้ได้ไง?

“งั้นก็ดีเลยข้ามีเรื่องบางอย่างที่อยากจะสะสางกับเจ้ามานานแล้ว”

บนใบหน้าของซูเฉินปรากฏรอยยิ้มที่น่าขนลุกออกมา เขาบิดนิ้วมือจนกระดูกส่งเสียงดังกร๊อบแกร๊บ

จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ๆคุณชายผู้นี้ทีละก้าว ด้วยท่าทีน่าเกรงขาม ทำเอาคุณชายผู้นั้นตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“เจ้า...เจ้าจะทำอะไร? ข้าเตือนเจ้าก่อนนะว่าอย่าทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่ไว้หน้าเจ้า พวกของพวกเรามีเยอะกว่า...”

“ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าเข้ามาพร้อมกัน” ซูเฉินพูดประโยคนี่จบก็เหวี่ยงหมัดออกไปหนึ่งทีชกคุณชายจวนนายอำเภอจนตาเขียวเป็นหมีแพนด้าทันที

คุณชายนายอำเภอกรีดร้องเสียงหลงและล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเอามือกุมตาเอาไว้ พวกลูกน้องของเขารีบเข้าไปพยุงตัวเขาขึ้นมา

“พวกเจ้าจะยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ เข้าไปจัดการมันสิ เอามันให้ตายเลย”

คุณชายนายอำเภอโกรธจัดสั่งให้คนเข้าไปรุมยำซูเฉิน แต่สำหรับซูเฉินแล้วนี่มันเรื่องจิ๊บจ๊อยมาก

ต้าสู่เห็นว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้น จึงวิ่งออกมาจากข้างหลังและยืนป้องกันหน้ารถของซูหว่านเอาไว้ทำท่าทางราวกับกำลังปกป้องคุณหนูใหญ่สุดชีวิต

ซูหว่านที่อยู่ในรถม้าได้ยินทุกอย่างชัดเจน พี่สามกำลังชกต่อยคนอื่น ส่วนนางก็ดูเหตุการณ์อยู่ด้านในด้วยความสนุกสนาน

คุณชายจวนนายอำเภอคนนี้สมควรโดนต่อยแล้วจริง ๆ ในเมื่อวันนี้บังเอิญเจอเขาแล้ว และเขายังเสนอตัวมาหาถึงที่เช่นนี้ ไม่ต่อยเขาสักทีก็คงรู้สึกผิดต่อพี่ชิงชิง

อย่างไรเสียซูหว่านก็มาที่ชิงหย่วนแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น หลังจากนี้ก็คงจะไม่มาอีก ที่เซียงโจวเป็นภูเขาสูงอยู่ห่างไกลจากฮ่องเต้ อีกทั้งครอบครัวของพวกเขาเป็นแค่ขุนนางขั้นแปดชั้นผู้น้อยจะกล้ามาโอ้อวดถึงหัวเมืองเลยหรือ?

ซูเฉินเตะก้นเขาไปทีหนึ่งก่อนจะจากไป เหลือทิ้งไว้เพียงคุณชายจวนนายอำเภอที่นอนโอดครวญอยู่บนพื้น

ซูเฉินแค่ลงมือต่อยตีพวกเขาเท่านั้น ยังไม่ถึงขั้นต้องการจะฆ่า แค่ต้องการสั่งสอนให้เป็นบทเรียนเท่านั้น

หลังจากรถม้าของซูหว่านเคลื่อนออกไป องครักษ์ลับทั้งสี่คนที่สวมชุดดำก็เดินออกมาจากพุ่มไม้ทั้งสองข้างทาง แต่ละคนล้วนพกดาบยาวไว้ที่เอวทุกคน

“จะปล่อยเขาไปทั้งแบบนี้หรือ?”

“คุณชายสามซูแค่จะสั่งสอนมันนิดหน่อย แต่ข้าไม่อยากให้มันจบง่าย ๆ แค่นี้หรอก พวกเจ้าว่าจะจัดการกับมันยังไงดี?”

องครักษ์ลับเหล่านี้ล้วนเป็นแฟนคลับตัวยงของเจียงอวี้ ชนิดที่เรียกว่าผู้ภักดีขั้นสุดเลยก็ว่าได้

“กล้ามาลวนลามคุณหนู ต้องส่งของขวัญให้มันเอาแบบที่ไม่ให้มีลูกหลานสืบสกุลไปเลย จะได้ตัดตัณหาไปตลอดกาล!”

ทั้งสี่คนสบตากันแล้วก็ยิ้มชั่วร้ายออกมา

แต่ละคนร้ายกาจไม่แพ้กันจริงๆ บนถนนในชนบทที่เงียบสงบและห่างไกลแห่งนี้ เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองและเวทนาก็ดังขึ้นมา

หมดแล้ว ไม่เหลือแล้ว...

ซูเฉินยังไม่ไปได้ไปไกลนัก แต่ด้วยโสตประสาทการฟังที่ดีเยี่ยม เขาย่อมได้ยินเสียงแปลกๆ ที่เกิดขึ้นแต่เขาก็แค่ยิ้มๆ แล้วสะบัดบังเหียนเร่งความเร็วของรถม้าเงียบๆ