ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 251

ในชั่วขณะนั้น ซูหว่านไม่กล้าแม้แต่จะขยับ นางรู้เพียงว่าหัวใจของนางกำลังเต้นเร็วเสียจนแทบจะหยุดหายใจ

ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้ ด้วยประสบการณ์การดูละครโทรทัศน์มานานของนาง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการตกหลุมรักใครสักคน

และคนคนนี้ก็คือเจียงอวี้ แต่เขากลับเป็นพระรองในนิยายนี่สิ

“เรียบร้อย ไม่เปื้อนแล้ว” เจียงอวี้โยนผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเพราะใช้เช็ดรองเท้า ให้องครักษ์ทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ไยดี

“ขอบคุณ…” ซูหว่านพูดเบาๆ

เจียงอวี้แกล้งทำเป็นว่าได้ยินไม่ชัด แล้วโน้มตัวเข้าหานางทั้งยังเอียงหูเข้าใกล้นางอีก

“เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าได้ยินไม่ชัด”

“ข้าบอกว่าขอบคุณ!” ซูหว่านพูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ด้วยสีหน้าจริงจัง แลดูน่ารักสุดๆ

“ไม่ต้องขอบคุณ~” น้ำเสียงของเจียงอวี้อ่อนโยนมาก ไม่ได้เจอกันนาน บนตัวของเขานั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมบางเบา หอมเสียจนทำให้คนรู้สึกสงบใจ

นั่นคือกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขา

ซูเฉินและซูอี้ที่เดินตามมาเห็นภาพนี้เข้าพอดี เจียงอวี้โน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ น้องสาวของพวกเขา ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรกันอยู่ แต่หูของซูหว่านแดงก่ำราวกับหยดเลือด

โชคดีที่ซูอวิ๋นไม่อยู่ที่นี่ มิฉะนั้นด้วยอารมณ์ของเขา คงจะพุ่งออกไปเหมือนประทัดทันที

กำลังจะก้าวไปข้างหน้า ทว่าคุณชายคนที่เคยเหยียบเท้าซูหว่านกลับเอ่ยปากขึ้นก่อน

“แม่นาง ข้าต้องขออภัยจริงๆ ที่เมื่อครู่บังเอิญล่วงเกินท่านไป ท่านไม่บาดเจ็บใช่หรือไม่?”

ซูหว่านยังไม่ทันหันหน้าไปมอง เจียงอวี้ก็เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา บนใบหน้าไม่มีความอ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว

พอซูหว่านหันกลับไป ก็เห็นชายที่เหยียบเท้านางเมื่อครู่ เขากำลังโค้งคำนับและขอโทษนางอีกครั้ง

“ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องใส่ใจหรอก”

“ไปกันเถอะเจียงอวี้ ไปนั่งที่ห้องส่วนตัวกัน ถ้าท่านแม่เห็นท่าน คงจะดีใจมากแน่ๆ” นางไม่ได้มองคุณชายผู้นั้นอย่างละเอียด แต่กลับดึงเจียงอวี้ไปหาแม่ซู

อันที่จริง นางเองก็ยังไม่ทันสังเกตว่าน้ำเสียงของตัวเองนั้นเต็มไปด้วยความสุข

ซูหว่านดึงแขนเสื้อของเจียงอวี้แล้วเดินไป จากนั้นก็เห็นซูเฉินและซูอี้กำลังยืนกอดอกแอบสังเกตการณ์อยู่

สองพี่น้องแม้กระทั่งท่าทางก็ยังเหมือนกันเป๊ะ เพียงแต่คนหนึ่งสูงกว่า อีกคนเตี้ยกว่าก็เท่านั้นเอง

“พี่สาม พี่ห้า?”

ซูหว่านเห็นพวกเขาจึงรู้สึกใจคอไม่ดี เลยปล่อยแขนเสื้อของเจียงอวี้ออก

“เห็นเจ้าออกมาคนเดียว นึกว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก ที่แท้ก็มารับคนนี่เอง?”

“ขอแนะนำหน่อยนะ นี่คือเจียงอวี้ พูดไปก็เป็นวาสนา หวานหว่านกับอามู่ของบ้านเรา บังเอิญช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เลยได้ผูกมิตรไมตรีต่อกัน เด็กคนนี้เข้ากับเด็กๆ ที่บ้านได้ดีมาก เป็นเด็กดีจริงๆ ถ้าไม่เกรงใจละก็ ข้าก็อยากจะถือว่าเขาเป็นลูกชายแท้ๆ ของข้าเลยด้วยซ้ำ”

แม่ซูชอบเด็กหนุ่มเจียงอวี้คนนี้จริงๆ เพราะเขาทั้งพูดจาอ่อนหวาน แถมรูปร่างหน้าตาก็ดี มองแล้วก็ทำให้คนรู้สึกชื่นใจ

แต่พอนางพูดว่าจะถือว่าเขาเป็นลูกชายแท้ๆ ซูอวิ๋นกับคนอื่นๆ ก็ไม่พอใจ พลางเบะปาก

“ท่านแม่ เมื่อสองวันก่อนท่านยังบอกเลยว่ามีลูกชายเยอะแล้วน่ารำคาญ ไหงตอนนี้กลับจะรับเพิ่มอีกคนแล้วเล่า?”

แม่ซูได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองลูกชายคนที่สี่ของตัวเองเล็กน้อย

“แกนี่พูดมากเสียจริง?”

เอาล่ะ ซูอวิ๋นก็เข้าใจแล้ว ว่าลูกชายบ้านอื่นนั้นดีกว่าเสมอ

“ท่านป้าขอรับ ถ้าท่านไม่รังเกียจ ก็ให้ถือว่าข้าเป็นลูกชายแท้ๆ ของท่านเถิดขอรับ หวานหว่าน เจ้าเห็นเป็นเช่นไร?”

เขาจะทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูก็ช่างเถอะ แต่นี่ยังจะลากซูหว่านเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ซูหว่านที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับตัวสั่นสะท้านเมื่อถูกเขาถาม

“เอ๋? ท่าน...ท่านมีความสุขก็พอ”

"โธ่เอ๊ย ข้าก็แค่ล้อเล่นน่ะ ยังกลัวว่าคนที่บ้านเจ้าจะไม่พอใจอยู่เลยเนี่ย!"