ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 253

“เจ้าลองพูดสิว่า ข้าไม่ได้พูดดีตรงไหน”

“เจ้าดูเจ้า ยิ้มให้ข้าอีกเเล้ว เจ้าไม่รู้ตัวหรือว่าเจ้ายิ้มละเป็นยังไง ผู้หญิงที่ไหนจะทนไหว”

ซูหว่านพูดตรงๆทุกอย่าง เจียงอวี้ไม่คิดว่านางจะพูดตรงขนาดนี้ จึงอึ้งไปเล็กน้อย

“งั้นผู้หญิงคนนั้นรวมเจ้าด้วยหรือไม่” เขาตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว เเละถามนางอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เเน่นอนว่าไม่รวม!” ซูหว่านตอบสวนไปทั้งๆที่ฝืนใจ เเต่ใบหน้าเเดงก่ำของนางกลับฟ้องความจริง

เจียงอวี้เข้าใจเองก็พอแล้ว เขาเพียงเเค่หัวเราะกับตัวเอง รอยยิ้มนั้นมีความหมายลึกซึ้ง

ซูหว่านรู้สึกใจคอไม่ดี เลยเดินไปที่หน้าต่าง เพื่อชมการเเสดงร้องรำทำเพลง เเละมายากลข้างล่าง

มายากลที่นี่ไม่มีอะไรพิเศษ นอกจากการพ่นไฟ และมายากลที่ค่อนข้างหยาบ ซึ่งสำหรับคนโบราณแล้ว มันดึงดูดสายตาและน่าสนใจมาก แต่สำหรับซูหว่านก็งั้นๆ นางสนใจการร้องรำทำเพลงมากกว่า

เเต่พอการเเสดงมายากลจบลง นักมายากลทุกคน ทั้งชายเเละหญิงก็ขึ้นเวทีพร้อมกัน หันหน้าไปทางห้องส่วนตัวที่ซูหว่านอยู่ เเละพูดพร้อมเพรียงกันว่า

“ขออวยพรวันเกิดคุณหนูซูหว่าน ขอให้สมหวังทุกสิ่ง ขอให้มีวันนี้ในทุกๆปี มีความสุขตลอดไป”

นี่เป็นสิ่งที่คนในตระกูลซูไม่มีใครคาดคิด เเละซูหว่านยิ่งคิดไม่ถึงเข้าไปใหญ่

ดูจากตรงนี้ก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือของเจียงอวี้ เพราะเมื่อครู่เขาก็พูดว่าขอให้มีความสุขตลอดไป

ซูหว่านหันกลับมา เเละสบเข้ากับสายตาอ่อนโยนของเขาพอดี เขากำลังถือถ้วยชาอยู่ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังมองเขา เขาก็หยุดการเคลื่อนไหว เเละสบตากับนาง มุมปากของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย

ซูหว่านรู้สึกว่าเจียงอวี้เเปลกมาก นางไม่เข้าใจว่าทำไมเจียงอวี้ถึงทำเรื่องเหล่านี้ให้นาง เป็นเพราะนางช่วยชีวิตเขาไว้ หรือเป็นเพราะอย่างอื่น

ชั้นล่าง ผู้จัดการร้านลั่วก็เดินขึ้นไปบนเวทีกลาง เเละประกาศเสียงดังว่า

“วันนี้นายน้อยของบ้านเราอารมณ์ดี เเขกทุกท่านที่อยู่ที่นี่ คืนนี้เครื่องดื่มฟรีทั้งหมด”

ทันทีที่สิ้นเสียง ทั้งร้านก็ระเบิดเสียงโห่ร้องชื่นชม เเละสรรเสริญนายน้อยโรงเตี๊ยมเยว่หม่านซีว่าใจกว้างยิ่งนัก

นักมายากลลงจากเวที ถึงคิวเหล่านักร้อง นักเต้นเเละนักดนตรีขึ้นแสดง ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ตัวเอกของวันนี้มีความสุข

หลังจากการเเสดงจบลง ก็พร้อมใจกันอวยพรวันเกิดให้ซูหว่านเป็นสิริมงคล

ทุกคนต่างรู้ว่าเป็นฝีมือของเจียงอวี้เพื่อฉลองวันเกิดให้ซูหว่าน เขาถึงกับทุ่มเงินมหาศาลเลยทีเดียว

“อาอวี้ เจ้าบอกข้าหน่อยว่าเจ้าเอาเงินพวกนี้ไปทิ้งทำไม สิ้นเปลืองขนาดไหนกัน” แม่ซูได้ยินผู้จัดการลั่วบอกว่าเครื่องดื่มฟรีทั้งงาน คืนนี้มีคนมากมายขนาดนี้ จะขาดทุนไปเท่าไรกัน

เเน่นอนว่าเจียงอวี้อยากได้ยินซูหว่านพูดด้วยตัวเอง ถ้าซูอี้พูดเเล้ว ซูหว่านจะพูดอะไรได้อีก

ต้องบอกว่าความคิดของซูอี้ลึกซึ้งกว่ามาก ที่สำคัญคือเขายังยิ้มเเย้ม การตีคนที่ยิ้มแย้มก็ยาก

“เป็นสิ่งที่สมควรทำอยู่เเล้ว ใครทำให้ข้ามีชีวิตรอดมาได้ถ้าไม่ใช่นาง”

คำพูดของเจียงอวี้ในตอนเเรกนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ เเต่เขาพูดประโยคนี้กับซูหว่านอย่างจริงจัง จนทำให้ซูหว่านคิดไปไกลกว่าเดิม

นางเยาะเย้ยตัวเองด้วยรอยยิ้ม เย้ยหยันว่าตัวเองคิดไปเอง ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเจียงอวี้ก็เป็นเพียงเพราะบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้เท่านั้น

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เขาก็คงทำเเบบเดียวกันกับนางใช่ไหม

ซูหว่านยิ้มอย่างฝืนๆ จนดวงตาเเดงก่ำ เเม่ซูเข้าใจผิดคิดว่านางซาบซึ้งใจ

การเเสดงร้องรำทำเพลงจบเเล้ว ผู้คนในโรงเตี๊ยมเยว่หม่านซีค่อยๆแยกย้ายกันไป เเม่ซูเชิญเจียงอวี้ไปพักที่บ้าน

“อาอวี้ เจ้ามาเซียงโจวคราวนี้จะอยู่กี่วัน ที่บ้านมีห้องรับรองเเขก มิสู้พักอยู่กับพวกเราดีกว่า บ้านเราคนเยอะ คึกคักดี”

เเม่ซูชอบเจียงอวี้จริงๆ เเละกระตือรือล้นกับเขามาก