ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 268

ซูหว่านเองก็รู้สึกว่าของชิ้นนี้ต้องแพงมากแน่ ๆ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่นางมีในตอนนี้รวมกันยังอาจจะจ่ายไม่ไหวด้วยซ้ำ

“นี่มันต้องราคาเป็นหมื่นตำลึงเงินเลยมิใช่หรือ? ข้าไหว้วานให้ท่านช่วยหาของขวัญที่เหมาะสม แต่ท่านกลับคิดจะให้ข้าต้องสิ้นเนื้อประดาตัวเพื่อชดใช้”

บอกตามตรง ต่อให้นางอยากจะผูกสัมพันธ์กับฮูหยินป๋อเจวี๋ย ก็ไม่ถึงกับต้องทุ่มเทลงแรงและทุ่มทุนมหาศาลถึงเพียงนี้

เจียงอวี้เห็นสีหน้าเสียดายปนลำบากใจของนาง ก็อดที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้

“เจ้านี่นะ วางใจเถิด ไม่ได้ใช้เงินของเจ้ามากมายถึงเพียงนั้นหรอก เมื่อสองปีก่อนข้าบังเอิญพบต้นไม้หวงฮวาหลีชั้นเลิศต้นหนึ่งที่แถบทะเลใต้ จึงสั่งให้คนขุดกลับมาแล้วส่งไปยังเจียงหนานเพื่อทำเป็นเครื่องเรือนและของตกแต่งมากมาย ฉากกั้นเช่นนี้มีอยู่สามบาน ยังมีเตียงใหญ่สี่เสาแกะสลักลายจากไม้หวงฮวาหลีหนึ่งหลัง และชุดเครื่องเรือนไม้หวงฮวาหลีอีกครบชุด ทั้งตู้ โต๊ะน้ำชา และหีบเครื่องประดับ”

“ข้าเพียงแค่เสียเงินจ้างช่างฝีมือเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนช่างปักที่ปักผ้าได้สองด้านก็เป็นช่างปักจากโรงปักของท่านน้าข้าเอง จึงไม่ได้เสียเงินเลยแม้แต่น้อย ท่านน้ายังพูดหยอกล้อเลยว่าเครื่องเรือนที่ทำจากไม้หวงฮวาหลีต้นนี้ ให้เก็บไว้ใช้ในยามที่ข้าแต่งงานในวันข้างหน้า”

ที่เขาพูดมาก็ไม่ผิดนัก เพราะค่าจ้างช่างฝีมือนั้นก็เกือบพันตำลึงแล้ว การใช้ไม้หวงฮวาหลีเป็นของขวัญนั้นนับว่าสูงค่าและเหมาะสมอย่างยิ่ง หากยกไปถึงจวนป๋อเจวี๋ย เกรงว่าคงจะกลายเป็นของขวัญชิ้นที่โดดเด่นที่สุดในวันนี้เป็นแน่

ซูหว่านมาได้จังหวะพอดี เพราะเครื่องเรือนชุดนี้เพิ่งทำเสร็จและกำลังจะถูกขนส่งไปยังเมืองหลวง แต่เมื่อผ่านเซียงโจว เจียงอวี้จึงให้คนหยุดพักไว้ชั่วคราว

“เช่นนั้นก็ยิ่งไม่สมควรไปใหญ่ ของที่จะใช้ในงานมงคลของเจ้า พวกเราจะรับไว้ได้อย่างไร ไปหาซื้อของขวัญชิ้นอื่นกันเถิด” พอแม่ซูได้ยินว่าเป็นของที่เจียงอวี้จะใช้ในงานแต่งงาน นางก็ไม่กล้ารับไว้

“ท่านป้า เป็นเพียงฉากกั้นบานหนึ่งเท่านั้น ต่อให้ข้าแต่งงานในภายภาคหน้า ในห้องก็ต้องการเพียงบานเดียวก็พอแล้ว ฉากกั้นสี่ฤดูบานนี้ถือว่าโดดเด่นน้อยที่สุดในบรรดาสามบานแล้ว ส่วนบานที่งดงามที่สุด ข้าย่อมต้องเก็บไว้ให้ภรรยาในอนาคตของข้าอยู่แล้วขอรับ”

เมื่อเจียงอวี้เอ่ยถึงภรรยาในอนาคต เขาก็มองไปยังซูหว่านด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความหมายล้ำลึก นัยน์ตาดอกท้อของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ส่งผลให้หัวใจของซูหว่านเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่

ช่างเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เสียจริง ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังก็ยังจะมาหยอดคำหวานใส่นาง

“อีกอย่าง ตอนนี้จะออกไปหาของขวัญชิ้นอื่นก็คงไม่ทันแล้ว คุณหนูหกเองก็ใกล้จะได้เวลาไปร่วมงานเลี้ยงแล้ว”

การไปมอบของขวัญนั้น ยามซื่อถือเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด จะไปเร็วเกินไปก็ไม่ดี ช้าเกินไปก็ไม่เหมาะ

เป็นช่วงเวลาที่พอเหมาะพอดีหลังจากเจ้าบ้านรับมื้อเช้าเสร็จ และก่อนจะถึงเวลามื้อกลางวัน

“ก็ได้ ถือว่าข้าติดหนี้บุญคุณท่านครั้งหนึ่งแล้วกัน ส่วนฉากกั้นนี้ท่านต้องการเงินเท่าไหร่ ไว้รอข้ากลับมาแล้วค่อยมาตกลงกันอีกทีก็แล้วกัน”

ในเมื่อเขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ซูหว่านจึงไม่เกรงใจอีกต่อไป

“ก็ไม่เท่าไรเจ้าค่ะ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ข้ามาจวนท่านป๋อเจวี๋ย คงต้องรบกวนแม่นางเซี่ยช่วยดูแลแล้ว”

“ไม่มีปัญหา พวกเราสนิทสนมกันขนาดนี้แล้ว ข้าไม่ทิ้งเจ้าให้เดียวดายหรอก ไปกันเถิด!”

บรรดาสตรีเหล่านั้นในตอนแรกแม้จะไม่รู้จักซูหว่าน แต่เมื่อเห็นว่าแม่นางเซี่ยสนิทสนมกับนาง ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา รอให้เข้าไปข้างในก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

คนของเจียงอวี้ยกของขวัญแสดงความยินดีไปลงทะเบียนที่ทางเข้าประตู โดยลงนามในชื่อคุณหนูหกซูแห่งอวี้เหยียนถัง

ทางด้านซูหว่านก็ตามแม่นางเซี่ยเข้าไปยังโถงหลัก ฮูหยินป๋อเจวี๋ยยังมาไม่ถึง โดยปกติแล้วเจ้าภาพซึ่งเป็นตัวเอกของงานจะปรากฏตัวเป็นคนสุดท้ายหลังจากแขกเหรื่อมาพร้อมหน้ากันแล้ว

งานในวันนี้ แม้จะบอกว่าเป็นเพียงงานเลี้ยงน้ำชาธรรมดา แต่ผู้มีหน้ามีตาในเซียงโจวล้วนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่แล้ว

โถงหลักแห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับฝ่ายหญิงนั่งดื่มชาพูดคุยกัน ส่วนสวนด้านหลังเป็นที่พักผ่อนของฝ่ายชาย

ในโอกาสเช่นนี้ บรรดาฮูหยินผู้สูงศักดิ์มักจะพาลูกชายลูกสาวของตนมาร่วมงานด้วย ไม่ว่าจะเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกหรืออนุภรรยา หากถึงวัยอันควรก็จะพามาทั้งหมด เพื่อถือโอกาสนี้ในการดูตัว