ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 273

พูดจบ เขาก็ทำความเคารพอย่างถูกต้อง

“คุณหนูหก ล่วงเกินเเล้ว!”

ความจริง คืนนั้นเขาขอโทษไปเเล้วสองครั้ง ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลย

คุณชายน้อยเเห่งจวนป๋อเจวี๋ยผู้สูงศักดิ์ มาขอโทษชาวบ้านธรรมดาๆอย่างนาง มันช่างเเปลกประหลาดเหลือเกิน ในชั่วพริบตา ซูหว่านก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนอีกครั้ง

“คุณชายน้อยกล่าวเกินไปเเล้ว คืนนั้นที่โรงเตี๊ยมเยว่หม่านซีคนเยอะ ท่านก็ไม่ได้ตั้งใจ เเละข้าก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลย ท่านไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรขนาดนั้น”

“คุณหนูหก พอจะบอกชื่อของท่านให้ข้ารู้ได้หรือไม่” คุณชายน้อยไม่ได้สนใจสิ่งที่นางพูดเลย เพียงเเค่อยากรู้ชื่อของนางเท่านั้น

“เรียนคุณชายน้อย ข้าชื่อซูหว่าน” ซูหว่านรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

คุณชายน้อยผู้นี้แปลกจริงๆ

“ตัวอักษรไหนนะ เขียนให้ข้าดูได้ไหม” เขายื่นฝ่ามือออกมา ความหมายคือให้นางเขียนบนฝ่ามือของเขา

นี่ไม่ถูกกฏเกณฑ์เลย หากทำเช่นนี้ก็จะใกล้ชิดกันเกินไป

ซูหว่านทำความเคารพเขา จากนั้นอธิบายว่า

“คุณชายน้อย ตัวหว่านที่หมายถึงยิ้มอย่างอ่อนโยน”

คุณชายน้อยเก็บมือกลับด้วยความเขินอาย

“ชื่อดีมาก เพราะมากจริงๆ เช่นนั้นข้าก็จะบอกชื่อข้าให้ท่านรู้ ข้าชื่อหนิงจื้อเชียน”

ซูหว่านก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างมาก ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนั้นเองที่ฮูหยินหนิงป๋อเอ่ยขึ้น

“เชียนเอ๋อร์ อย่าเสียมารยาท คุณหนูหกซู ดอกไม้ทางด้านโน้นบานสะพรั่งพอดี มิสู้ย้ายไปชมดอกไม้กันก่อนเถอะ”

สถานะของซูหว่านในตอนนี้ ในสายตาของฮูหยินป๋อนั้นต่ำไปหน่อย ยังไม่คู่ควรกับลูกชายของนาง นางมองออกถึงความคิดเล็กๆน้อยๆของลูกชายตัวเอง ย่อมไม่ยอมให้พวกเขาใกล้ชิดกันต่อ

“ท่านเเม่ ข้าจะไปชมดอกไม้กับท่านด้วย”

ยังไงวันนี้หนิงจื้อเชียนก็ตั้งใจจะติดตามซูหว่านไป ความหลงใหลของชายหนุ่มที่มีต่อหญิงสาวนั้นไม่ปิดบังเลยเเม้เต่น้อย

“เหลวไหล ทางนั้นมีเเต่สุภาพสตรี เจ้าจะเข้าไปรวมกลุ่มได้อย่างไร ไม่ถูกกฏเกณฑ์ เอาล่ะ ไปเเต่งกลอนของเจ้าเถอะ”

ฮูหยินป๋อเเสดงความไม่พอใจ คำพูดค่อนข้างรุนเเรง หนิงจื้อเชียนดูออกว่ามารดาไม่พอใจ จึงไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป เเละได้เเต่มองตามหลังซูหว่านไปอย่างไม่เต็มใจ

พูดตามตรง บรรยากาศเเบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆ บรรดาฮูหยินเหล่านั้นพูดอะไรนางก็เข้าร่วมบทสนทนาไม่ได้

ในที่สุดก็รอจนถึงเวลาอาหารกลางวัน พอทานเสร็จก็กลับได้เเล้ว

กฏเกณฑ์ของตระกูลขุนนางเหล่านี้ช่างมากมายเหลือเกิน อาหารบนโต๊ะจัดเลี้ยงมีหลากหลายชนิดก็จริง เเต่เนื้อสัตว์มีไม่กี่อย่าง เเถมปริมาณก็น้อยนิดน่าสงสาร

นางทานไม่อิ่มหนำเลย คิดเเต่ว่าจะกลับบ้านไปทานข้าวต่อ

เมื่องานเลี้ยงเลิกราลง ทุกคนก็ทยอยจากไป ซูหว่านก็เช่นกัน

พี่สามบังคับรถม้ารออยู่ที่หน้าประตู พอเห็นซูหว่านออกมา ก็เดินไปข้างหน้าเเละถามนางว่า

ซูหว่านไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร นางจึงไม่กล้ารับไว้

“คุณชายน้อย ของที่ไม่ได้มาด้วยความดีความชอบ ข้ารับไว้ไม่ได้ ท่านเอากลับไปเถอะ!”

อย่างไรก็ตามคุณชายน้อยกลับถอยหลังกลับไปหลายก้าว

“ของที่ให้ไปเเล้ว ถึงมือเจ้าเเล้ว จะเอาคืนไม่ได้อีกเเล้ว ไม่ว่าเจ้าจะชอบหรือไม่ก็ตาม ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบ”

พูดจบ เขาก็หันหลังกลับจวนป๋อเจวี๋ยไป เเละยังเหลียวหลังมองซูหว่านซ้ำเเล้วซ้ำอีก

การกระทำของเขา ทำให้บรรดาฮูหยินเละเหล่าคุณหนูที่หน้าจวนป๋อเจวี๋ยพากันชี้ซุบซิบนินทาอีกครั้ง

บรรดาคุณหนูผู้ดีเหล่านั้นเห็นท่าทีที่คุณชายน้อยปฏิติต่อนางเเล้ว ในงานเลี้ยง นางก็โดนจิกกัดไปไม่น้อย

จู่ๆก็สร้างความเกลียดชังได้มากขนาดนี้ นางบริสุทธิ์จริงๆนะ

“หวานหว่าน เจ้าสนิทกับคุณชายน้อยหรือ” ซูเฉินถาม

“ไม่สนิทเลย เเค่เคยเจอกันครั้งเดียวเท่านั้นเอง” ซูหว่านตอบ

ซูเฉินประคองนางขึ้นรถม้า พูดพลางหัวเราะว่า

“หวานหว่านของพวกเราโตเป็นสาวเเล้ว”

เขารู้ว่าน้องสาวของตัวเองโดดเด่นเพียงใด การที่มีคนมาตามจีบหลายคนก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกอะไร เม้เเต่คุณชายน้อยเเห่งจวนป๋อเจวี๋ยก็ยังต้องสยบเเทบเท้านางเลย