ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 274

ซูเฉินรู่สึกภูมิใจมาก

หยางชิงชิงนั่งอยู่บนรถม้า ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เส้นประสาททั่วร่างคลายตัวลง เมื่อครู่อยู่ที่จวนป๋อเจวี๋ย นางกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป

“หวานหว่าน วันหลังสถานที่เเบบนี้ เจ้าอย่าพาข้าไปอีกนะ ข้าทนไม่ไหว รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย” นางเข็ดขยาดจริงๆ

“เเล้วก็ สายตาที่พวกนั้นมองเจ้า ช่างไร้มารยาทจริงๆ ยังคิดว่าเรามีความคิดไม่เหมาะสมต่อคุณชายน้อย ให้ข้าพูดเถอะ คุณชายเจียงดีกว่าเขาไม่รู้กี่เท่า หน้าตาก็ดีกว่าเขาเยอะ”

หยางชิงชิงพูดตรงไปตรงมา เเต่พอนางพูดถึงเจียงอวี้ หูของซูหว่านก็เเดงขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่หญิงชิงชิง~”

นางไม่ได้ปฏิเสธ เเต่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเล็กน้อย เพื่อไม่ให้นางพูดต่อ

นางไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของหยางชิงชิง เจียงอวี้ดีกว่าเขามาก ไม่ว่าจะเป็นฐานะ กำลัง หรือหน้าตา ก็ทิ้งห่างคุณชายน้อยไปหลายขุม

ซูหว่านก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรอะไรหรอก ยังไงสะในอนาคตพี่ชายของนางประสบความสำเร็จ ฐานะของนางก็จะสูงขึ้นตามไปด้วย

ในอนาคตยังไม่แน่ว่าใครจะไม่เห็นหัวใคร

“รีบดูเร็ว คุณชายน้อยให้อะไรเจ้า” หยางชิงชิงเริ่มอยากรู้อยากเห็นของในกล่องอีกครั้ง

ซูหว่านทำตามใจนาง เปิดกล่องเล็กๆออกมา ข้างในเป็นต่างหูคู่หนึ่งที่ทำจากเทคนิคเตี่ยนชุ่ย

งานฝีมือเตี่ยนชุ่ยนี้ก็ล้ำค่ามากเช่นกัน เพราะกระบวนการทำที่ซับซ้อนมาก มีเพียงช่างปักในวังเท่านั้นที่มีฝีมือเช่นนี้

“ต่างหูคู่นี้ก็งั้นๆ รสนิยมของคุณชายน้อยเเย่จริงๆ”

งานเตี่ยนชุ่ยส่วนใหญ่มีสีฟ้าอมเขียว หยางชิงชิงไม่รู้ถึงความล้ำค่าของมัน เเละโดยปกติแล้ว ผู้มีฐานะสูงส่งจริงๆเท่านั้นที่จะใส่เครื่องประดับเตี่ยนชุ่ย ซึ่งจะบ่งบอกถึงฐานะ

มิเสียเเรงที่เป็นถึงป๋อเจวี๋ย เป็นชนชั้นสูง ย่อมเคยเห็นของดีๆมาบ้าง

ใต้ต่างหูเตี้ยนชุ่ยคู่นี้มีกระดาษโน๊ตเเผ่นหนึ่งวางทับอยู่ ซูหว่านคลี่กระดาษออกดู มันคือลายมือของคุณชายน้อย เชิญนางไปล่องเรือในอีกสามวันข้างหน้า

ซูหว่านขมวดคิ้ว คิดในใจว่าคุณชายน้อยคงไม่ได้เเอบชอบนางจริงๆใช่ไหม

นางเเกล้งทำเป็นไม่เห็นโน๊ตเเผ่นนี้ เเละอีกอย่างเขาก็ไม่ได้เชิญนางต่อหน้าคนอื่นๆ ดังนั้นการที่นางไม่ได้ไปตามนัดก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร

ถึงตอนนั้นด้วยท่าทีของนาง คุณชายน้อยน่าจะเข้าใจเอง ความหมายของการปฏิเสธชัดเจนขนาดนี้ ด้วยฐานะของเขา หากยังดึงดันต่อไปก็จะดูไม่งาม

เมื่อกลับถึงบ้าน เเม่ซูเเละคนอื่นๆยังคงอยู่ที่โรงงานยังไม่กลับ มีเพียงเจียงอวี้ที่อยู่ใต้ต้นฝูหรงในสวนหลังบ้าน ยกเก้าอี้เอนนอนพักผ่อน

เมื่อเปิดกล่องออก เห็นต่างหูเตี้ยนชุ่ยคู่หนึ่งนอนอยู่ข้างใน คนอื่นไม่เข้าใจ เเต่เขาเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เข้าใจ ต่างหูเตี้ยนชุ่ยเเบบนี้ ร้านค้าเอกชนทั่วไปมีน้อยมาก เเม้จะมี ก็เป็นไม่ได้ที่จะนำมามอบให้ผู้อื่น

ซูหว่านก็ไม่ได้รู้จักคุณหนูผู้ดีเหล่านั้นในเซียงโจว เเล้วต่างหูเตี้ยนชุ่ยคู่นี้มาจากไหน

เมื่อหยิบกระดาษโน๊ตด้านในขึ้นมาอ่าน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย ทำให้รอยยิ้มงดงามดุจหยกนั้นดูน่าขนลุกยิ่งนัก

ซูหว่านรีบคว้ากล่องกลับมา เเล้วบ่นพึมพำ

“ท่านมาดูของคนอื่นทำไม ทำไมไม่พูดทักก่อน”

“เจ้ารู้จักบุครชายคนโตของหนิงหยวนป๋อหรือ”

ทำไมเขาไม่เคยได้ยินใครพูดถึงเลยว่าซูหว่านไปรู้จักกับลูกชายของหนิงหยวนป๋อตั้งเเต่เมื่อไร

“ไม่รู้จัก เคยเจอกันครั้งเดียว ท่านยังจำชายหนุ่มที่เผลอเหยียบข้าที่โรงเตี๊ยมเยว่หม่านซีคืนนั้นได้ไหม เขาก็คือบุตรชายคนโตของหนิงหยวนป๋อนั้นเเหล่ะ ต่างหูเตี้ยนชุ่ยคู่นี้น่าจะเป็นของที่เขาส่งมาขอโทษข้าละมัง!”

“บุตรชายคนโตของหนิงหยวนป๋อไปลดตัวตั้งเเต่เมื่อไร เรื่องเล็กน้อยเเค่นี้ถึงกับทำให้เขาจำได้นานถึงขนาดนี้ เเล้วยังอุตส่าห์ส่งต่างหูเเพงขนาดนี้มาให้เจ้าอีก ยังชวนเจ้าล่องเรือด้วย”