ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 283

ตลอดสองเดือนที่ผ่านมานี้ ซูอี้ก้มหน้าก้มตาจับพู่กันวาดภาพทุกวัน จนนิ้วมือของเขาด้านชาไปหมดแล้ว แต่ถึงกระนั้น ฝีมือการวาดภาพของเขากลับรวดเร็วขึ้น เส้นสายที่ตวัดวาดก็ยิ่งพริ้วไหวยิ่งขึ้น สมกับที่ว่าความชำนาญเกิดจากการฝึกฝนโดยแท้

“อร่อยหรือไม่เจ้าคะพี่ห้า?”

“อร่อย ยังคงเป็นหวานหว่านของเราที่ใส่ใจที่สุด แต่ว่าที่นี่ร้อนยิ่งนัก เจ้าอย่าให้เป็นลมแดดไปเสียเล่า รีบกลับไปเถิด อีกสองสามวันข้าว่าจะไปเช่าร้านเล็ก ๆ สักแห่ง ถึงตอนนั้นเจ้าไปเป็นเพื่อนข้าหน่อย เจ้าไปสำนักงานซื้อขายบ้านบ่อยครั้ง ย่อมคุ้นเคยกว่าข้าเป็นแน่”

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ซูอี้เก็บเงินได้เกือบสองร้อยตำลึงแล้ว ถึงเวลานั้นเมื่อเช่าร้านเล็ก ๆ ได้สักร้าน ก็ไม่ต้องมาทนร้อนอยู่ใต้โรงน้ำชาเช่นนี้อีกต่อไป

ในช่วงสองเดือนมานี้ เขาโด่งดังไปทั่วทุกหัวระแหงในเซียงโจว หากไม่เป็นเพราะอากาศร้อนอบอ้าว ผู้คนที่ตั้งใจมาจ้างวาดรูปคงจะมากมายกว่านี้เป็นแน่

ซูอี้เองก็กลัวว่าเมื่อความแปลกใหม่จางหายไป คนที่จะมาตามหาก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อย ๆ

เขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง การวาดภาพให้ผู้คนนั้น หนึ่งเพื่อหารายได้ และสองเพื่อฝึกปรือฝีมือของตนเอง

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นช่วงบ่ายที่อากาศร้อนที่สุด ท่านอย่าลืมกลับไปพักผ่อนบ้างนะเจ้าคะ อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นลมแดดไป ยังมีชานมเหลืออีกสองถ้วย หากท่านกระหายน้ำก็อย่าลืมดื่มนะเจ้าคะ”

ซูหว่านเห็นว่าเขากำลังยุ่งอยู่ จึงไม่ได้อยู่นานนัก

เมื่อกลับถึงบ้าน นึกไม่ถึงว่าที่บ้านจะมีแขกมาเยือน ทันทีที่นางมาถึง ก็มีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูบ้าน

ท่านป๋อน้อยก้าวลงมาจากรถม้า เขาแหงนหน้ามองจวนตรงหน้าครู่หนึ่ง เห็นป้ายชื่อจวนเขียนว่าเรือนน้อยฝูหรง

เมื่อเห็นป้ายนั้น เขาก็ยิ้มออกมา แล้วเหลือบไปเห็นซูหว่านที่ยืนอยู่ใต้ชายคา

แววตาของเขาฉายประกายแห่งความยินดี เด็กรับใช้ข้างกายยังกางร่มบังแดดให้เขาไม่ทันเสร็จ เขาก็ก้าวเท้าไปอยู่ตรงหน้าซูหว่านแล้ว

ซูหว่านเองก็กางร่มกระดาษน้ำมันบังแดดอยู่เช่นกัน ยามสาวงามถือร่มนั้น ช่างดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ

ซูหว่านรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง ไม่คาดคิดว่าท่านป๋อน้อยจะมาเยือนด้วยตนเอง

นับจากการพบกันครั้งล่าสุดที่จวนป๋อเจวี๋ย ก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว นางไม่ได้ไปตามนัดของเขา ไม่คิดว่าเขาจะยังคงตามมาหาถึงที่นี่

ที่หน้าประตูเรือนน้อยฝูหรงมีองครักษ์สองนาย เป็นคนที่เจียงอวี้จัดให้มาเฝ้าประตูไว้ เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ คนหนึ่งจึงรีบกลับเข้าไปรายงาน

แย่แล้ว แย่แล้ว ศัตรูหัวใจของนายน้อยมาแล้ว

“ท่านป๋อน้อย!” ซูหว่านคารวะเขา ถึงอย่างไรเขาก็เป็นถึงท่านป๋อน้อยแห่งจวนป๋อเจวี๋ย สามัญชนเช่นพวกนางทำได้เพียงนอบน้อม

“คุณหนูหกมิต้องมากพิธี เห็นข้าเป็นคนธรรมดาก็พอ”

ท่านป๋อน้อยมองซูหว่านด้วยแววตาที่ไม่ปิดบังความรักใคร่ชื่นชมแม้แต่น้อย

บรรยากาศในยามนี้ค่อนข้างน่าอึดอัด ซูหว่านไม่รู้เลยว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

“ชาของคุณหนูหกรสชาติดีนัก น่าจะเป็นชาหลงจิ่งชั้นดีก่อนฤดูฝนกระมัง”

ซูหว่านพยักหน้ารับคำ ในใจก็คิดว่าตนได้รับอานิสงส์จากเจียงอวี้โดยแท้ พอเขามา ที่บ้านก็ไม่เคยขาดแคลนชาดีเลย

บรรยากาศกลับสู่ความเงียบงันอีกครั้ง การที่ซูหว่านต้องมานั่งอยู่กับเขาตามลำพังเช่นนี้ ทำให้นางไม่รู้จริง ๆ ว่าจะสรรหาคำพูดใดมาสนทนา ที่สำคัญคือเขายังคงจ้องมองซูหว่านด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา

สองมือของเขาวางอยู่บนหัวเข่าและลูบไล้ไปมาไม่หยุด ดูท่าทางแล้วเขาก็คงจะประหม่าอยู่ไม่น้อย

ขณะที่หนิงจื้อเชียนกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง เจียงอวี้ก็ก้าวเข้ามาพอดี ด้านหลังเขามีองครักษ์สองคนช่วยกันหามไหน้ำแข็งขนาดใหญ่เข้ามาด้วย

“หวานหว่าน ที่บ้านมีแขกมาเยือนเหตุใดจึงไม่ส่งข่าวบอกกันสักคำ อากาศร้อนเพียงนี้ อย่าปล่อยให้แขกต้องทนร้อนจนไม่สบายไปเสียเล่า แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือเจ้า เจ้าขี้ร้อน หากไม่มีน้ำแข็งไว้ช่วยดับร้อนแล้วจะได้อย่างไรกัน?”

เจียงอวี้เดินตรงเข้าไปนั่งลงข้างกายซูหว่าน ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม

ซูหว่านมองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาจงใจไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใหม่ เขาอยู่ในชุดคลุมผ้าไหมสีม่วงปักลายเมฆด้วยเส้นไหมทอ แม้แต่รองเท้าก็ยังเปลี่ยนเป็นคู่ใหม่เอี่ยม สะอาดสะอ้านไร้ฝุ่นจับแม้เพียงธุลีเดียว ทั่วทั้งร่างแผ่รัศมีความสูงส่งและสง่างามออกมา

ยิ่งเมื่อรวมกับรูปโฉมอันหล่อเหลาไม่ธรรมดาของเขาแล้ว แม้ว่าหนิงจื้อเชียนหากมองเพียงลำพังจะนับได้ว่าเป็นบุรุษผู้มีรูปงามสง่า แต่เมื่อมายืนเคียงข้างเจียงอวี้แล้ว ความแตกต่างก็ปรากฏชัดในทันที

การปรากฏตัวอย่างโอ่อ่าของเขา ทั้งยังแสดงท่าทีสนิทสนมกับซูหว่านเป็นพิเศษ ทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยล้วนแฝงไว้ซึ่งความใกล้ชิดสนิทสนม ทำให้หนิงจื้อเชียนผู้ซึ่งปกติแล้วเป็นดั่งผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารในเมืองเซียงโจวถึงกับเปลี่ยนสีหน้าไป ความไม่พอใจฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา