ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 284

ตอนที่เขามา ก็ได้ไปสืบความมาแล้ว ไม่ได้ยินข่าวคราวว่าซูหว่านแต่งงานแต่อย่างใด

องครักษ์สองนายยกไหน้ำแข็งไหหนึ่งมาตั้งไว้กลางโถงใหญ่ ไอเย็นที่ลอยออกมาทำให้ห้องทั้งห้องเย็นลงในพริบตา

พูดตามตรง แม้แต่จวนหนิงหย่วนป๋อเจวี๋ยเอง เวลาจะหาของมาดับร้อน ก็ยังไม่เคยยกน้ำแข็งออกมามากมายขนาดนี้ในคราวเดียวเลย เดิมทีเมืองเซียงโจวก็มีหิมะตกน้อย ปริมาณน้ำแข็งที่กักเก็บไว้ก็น้อยตามไปด้วย ดินประสิวยิ่งหายากขึ้นไปอีก เขาทำเช่นนี้มิใช่ว่าอวดรวยหรอกหรือ?

ซูหว่านมองทะลุปรุโปร่งแต่ไม่พูดออกมา เพียงแค่จิบชาเพื่อซ่อนรอยยิ้มของตน

จะว่าไปแล้ว พอเจ้าหมอนี่มาถึง นางก็ไม่รู้สึกอึดอัดอีกเลย

จากนั้น องครักษ์ก็ทยอยนำขนมประณีตสองสามจานมาวางไว้ข้างกายหนิงจื้อเชียน

“หวานหว่าน เจ้าชอบกินเนยแข็งแช่เย็นที่สุดมิใช่หรือ? ข้าสั่งให้คนไปซื้อมาให้เจ้าโดยเฉพาะเลยนะ รีบชิมเร็วเข้า”

กลิ่นอายความอยากเอาชนะของเจียงอวี้ แทบจะทะลักออกมาจากจออยู่แล้ว

ซูหว่านไม่เคยเห็นใครที่ชอบเรียกร้องความสนใจได้ขนาดนี้มาก่อน

แต่นางก็ยังให้ความร่วมมือด้วยการรับเนยแข็งมาดื่มด้วยตนเอง

เขาเตรียมมาให้นาง แต่หนิงจื้อเชียนกลับไม่มี

ท่านป๋อน้อยผู้หยิ่งทะนงก็ทนไม่ไหวเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนอื่นข่มเช่นนี้

“คุณหนูหก ท่านผู้นี้คือพี่ชายของเจ้าหรือ? ได้ยินมาว่าเจ้ามีพี่ชายอยู่หลายคน ไม่ทราบว่าท่านผู้นี้เป็นคุณชายลำดับที่เท่าใดของบ้านหรือ?”

พอถูกทักว่าเป็นพี่ชายของซูหว่าน รอยยิ้มของเจียงอวี้ก็จางลง เขามองไปยังซูหว่าน อยากจะรู้ว่านางจะตอบว่าอย่างไร

“เขาไม่ใช่พี่ชายข้าเจ้าค่ะ”

นางอธิบายเพียงว่าเขาไม่ใช่พี่ชาย แต่ไม่ได้ให้รายละเอียดอื่นใด ส่วนที่เหลือนั้นก็สุดแล้วแต่จะจินตนาการเอาเอง

“ในเมื่อไม่ใช่พี่ชายของเจ้า แล้วเหตุใดบุรุษผู้นี้จึงดูคล้ายกับผู้ใหญ่ในบ้านของเจ้าเล่า?”

ผู้ใหญ่งั้นหรือ?

เขาพูดจริงหรือ? ซูหว่านแทบจะหลุดหัวเราะออกมา

“ท่านคือท่านป๋อน้อยแห่งจวนหนิงหย่วนป๋อเจวี๋ยสินะ?” ในที่สุดเจียงอวี้ก็เอ่ยปาก

“ถูกต้องแล้ว ไม่ทราบว่าท่านคือผู้ใดหรือ?”

เมื่อพูดถึงวงศ์ตระกูลของตนเอง หนิงจื้อเชียนก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจอย่างยิ่ง เชิดหน้าขึ้นสูง

ราวกับจะบอกว่า ฐานะของข้าในเมืองเซียงโจวนี้ คือชนชั้นสูงอันดับหนึ่ง แล้วเจ้าเล่าเป็นตัวอะไร?

หากเอ่ยฐานะของเจียงอวี้ออกมา เกรงว่าจะทำให้เขาตกใจตายได้ แต่เขาค่อนข้างจะเก็บตัวในเรื่องนี้

หนิงจื้อเชียนไม่ได้อยู่ที่จวนสกุลซูนานนัก เขามาด้วยใจที่เปี่ยมสุข แต่กลับจากไปด้วยความขุ่นเคือง

เมื่อเขาจากไปแล้ว ซูหว่านก็อดไม่ได้ที่จะบ่นกับเจียงอวี้ว่า

“ท่านไปยั่วโมโหเขาทำไมกัน หากเขาโกรธขึ้นมาแล้วหาเรื่องพวกเราจะทำอย่างไร ร้านอวี้เหยียนถังของข้ายังไม่ทันได้เปิดเลยนะ”

นางรู้ว่าเขาไม่กลัว แต่นางก็เพียงแค่พูดไปอย่างนั้นเอง เพราะตอนนี้นางยังไม่รู้เรื่องราวเบื้องลึก

“อย่ากลัวไปเลย ทุกอย่างมีข้าอยู่ ใครจะกลัวใครยังไม่แน่!”

เจียงอวี้เพียงแค่ทนดูท่าทีเสนอตัวของอีกฝ่ายไม่ไหว

……

วันที่ซูจิ่งเข้ารับการสอบหน้าพระที่นั่ง เขายังคงรู้สึกประหม่ายิ่งนัก หลังจากฝ่าฟันมาจนถึงรอบสุดท้าย บัดนี้เหลือคู่แข่งเพียงยี่สิบเก้าคน

การสอบหน้าพระที่นั่งจัดขึ้นที่พระที่นั่งไท่เหอ และยังคงเป็นการสอบข้อเขียน

ซูจิ่งเป็นผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งในการสอบระดับเมืองหลวงครั้งนี้ เมื่อฮ่องเต้เสด็จมาถึงพระที่นั่งไท่เหอ ยังได้รับสั่งให้ขันทีข้างกายชี้ให้ดูว่าผู้ใดคือผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งในปีนี้

เมื่อเห็นซูจิ่งมีรูปโฉมสง่างาม ภูมิฐาน ทั้งยังมีหน้าตาที่ไม่ธรรมดา ฮ่องเต้ก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ