ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 297

ตอนนี้ถึงตาเจียงอวี้ที่รู้สึกขมขื่นแล้ว สรุปแล้วคำสารภาพรักอันลึกซึ้งของเขาเมื่อครู่ไม่สามารถเรียกน้ำตาจากนางได้สักหยด เเต่นางกลับร้องไห้ด้วยความยินดีเพื่อซูจิ่ง อิจฉา อิจฉาจริงๆ

เมื่อเช็ดน้ำตาเเล้ว ซูหว่านก็สังเกตุเห็นเจียงอวี้ที่ซึมลง เขานั่งเอนหลังอย่างเกียจคร้าน ใบหน้ามีความอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด

นางดีใจมากที่เขาสามารถบอกความคิดทั้งหมดในใจให้นางฟังได้ เเละนางก็เข้าใจเจียงอวี้มากขึ้นด้วยเหตุนี้

เขาไม่ใช่คนเลือดเย็นหรือไร้หัวใจ ตรงกันข้าม เขามีทั้งความรักเเละภักดี เพียงเเต่เขาเก่งในการปลอมแปลงตัวเองซ่อนธรรมชาติที่เเท้จริง เเละสร้างเกราะกำบังอันเเข็งเเกร่งเพื่อปกป้องตัวเอง เพราะคนต้องการให้เขาตายมีมากเกินไป

ในเเต่ละวันการหลีกเลี่ยงการโจมตีทั้งที่เปิดเผยเเละซ่อนเร้นนั้นยากอยู่เเล้ว จะมีเเก่ใจไปสนใจผู้หญิงได้อย่างไร

ช่วงเวลาที่อยู่ที่หุบเขาซานหยาง เป็นช่วงเวลาที่สงบสุขไม่กี่ครั้งที่เขามีมาตั้งแต่เกิด และเป็นเพราะช่วงเวลานี้เองที่ทำให้มีเด็กสาวที่พิเศษที่สุดคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในใจของเขา

ก่อนหน้านี้ ทำไมนางรู้สึกเเปลกๆ คิดว่าเจียงอวี้ในนิยายต้นฉบับ กับเจียงอวี้ที่นางรู้จักไม่ใช่คนเดียวกัน

เป็นเพราะเจียงอวี้มักจะปฏิบัติต่อนางด้วยด้านที่อ่อนโยนที่สุดเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้านาง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูหว่านก็วิ่งเข้าไปอย่างกระทันหัน โน้มตัวลงจูบที่แก้มเขาเบาๆ เหมือนผีเสื้อเเตะน้ำ จนเจียงอวี้ยังไม่ทันได้ตอบสนองก็สิ้นสุดลงแล้ว

เขาจ้องมองซูหว่านด้วยความประหลาดใจ แววตาของเขาจดจ่ออยู่ที่จุดเดียว ทั้งตกใจเเละดีใจ

ตกใจที่นางจูบเขา ดีใจที่สิ่งนี้หมายความว่านางยอมรับเขาเเล้ว

ซูหว่านเองก็เขินอายมาก นี่เป็นการจูบเเก้มเด็กผู้ชายครั้งเเรก นางหันหลังให้ ไม่กล้ามองเขาด้วยความประหม่า

“ข้าจะกลับไปบอกข่าวดีอันยิ่งใหญ่นี้ให้ครอบครัวของข้าได้รับรู้ ให้พวกเขามีความสุขด้วย เเละเตรียมพร้อมต้อนรับการกลับมาอย่างมีเกียรติของพี่ชายใหญ่ของข้า”

เขาอยากจะรั้งนางไว้ แม้กระทั่งอยากจะกอดด้วยซ้ำ เเต่นางก็เปิดประตูออกไปแล้ว ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวในห้อง

เจียงอวี้ที่ตึงเครียดมานานแสนนานก็ผ่อนคลายลงทันทีในชั่วขณะนั้น เขานอนลงบนเก้าอี้กุ้ยเฟย ที่นั่นยังคงมีกลิ่นหอมของซูหว่านติดอยู่

เขาเผยรอยยิ้มที่ดูซื่อๆออกมา หากเฟิงอิ่งและคนอื่นๆเห็นเข้าคงต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

นายน้อยต้องถูกเข้าสิงแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ

ในวันนี้ ผู้ว่าราชการเซียงโจว ผู้ช่วยผู้ว่าราชการ เเละนายอำเภอต่างก็สวมชุดข้าราชการเต็มยศ นำพาครอบครัวซูไปรออยู่ที่ประตูเมือง

คนที่ถูกส่งไปที่ศาลาสิบลี้กลับมารายงานว่า ขบวนของจอหงวนมาถึงนอกศาลาสิบลี้เเล้ว ให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม

พ่อซูเเม่ซูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ชาวเมืองเซียงโจวเองต่างก็รอคอยที่จะได้ยลโฉมท่านจอหงวน ถนนสายหลัก โรงน้ำชาสองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนเเน่นขนัด บนถนนเองก็ไม่ต่างกันเนืองแน่นไปด้วยผู้คน

ซูหว่านยืนอยู่ท่ามกลางพี่ชายหลายคน วันนี้นางตั้งใจเเต่งตัวเป็นพิเศษ เพื่อที่จะต้อนรับพี่ชายใหญ่ด้วยท่าทางที่ดีที่สุด เจียงอวี้มายืนอยู่ข้างหลังนางตั้งเเต่เมื่อไรไม่รู้

เขายื่นนิ้วเรียวยาวออกมาเเตะไหล่นางเบาๆ ทันทีที่นางหันมาก็เห็นเจียงอวี้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเรียวคู่นั้นดูอ่อนโยนกว่าปกติมาก

หลังจากที่จากกันที่โรงเตี๊ยมเยว่หม่านซีครั้งล่าสุด ก็ไม่ได้พบกันอีกเลย เจียงอวี้หลับไปหนึ่งวันเต็มๆถึงได้ตื่นขึ้นมา ในฝันของเขามีเเต่เงาของนางที่ยิ้มเเย้มสดใส เเละดวงตางดงาม

หลังจากนั้น เขาคิดว่าพวกนางกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด เเละต้องต้อนรับข้าราชการเซียงโจวที่มาขอบคุณซ้ำเเล้วซ้ำเล่า อยากมาก็คงไม่มีเวลาพบเขา ดังนั้นเขาจึงอดทนไม่ไปหานาง

วันนี้ เขาก็อยากมาต้อนรับซูจิ่งพร้อมกับนางที่ประตูเมืองด้วย