ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 313

เจียงอวิ๋นเฮ่อจึงถามเขาว่า

“เจ้าหนู ในภายภาคหน้าอยากเป็นยอดวีรบุรุษหรือไม่?”

พอได้ยินคำว่ายอดวีรบุรุษ โลหิตในกายของซูเฉินตัวน้อยก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที เขาพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น กล่าวอย่างจริงจังว่า

“ข้าอยากเป็นยอดวีรบุรุษ ยอดวีรบุรุษผู้มีวรยุทธ์ล้ำเลิศที่สุดในปฐพี!”

ในตอนนั้น ในหมู่บ้านมีพี่ชายคนหนึ่งที่มักจะไปฟังเรื่องเล่าจากนักเล่านิทานอยู่เสมอ เขาได้ฟังเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับวีรบุรุษที่อุทิศตนตอบแทนคุณแผ่นดิน และเรื่องที่เขาได้ฟังบ่อยที่สุดก็คือเรื่องราวของเจียงกั๋วกงผู้สร้างชื่อเกรียงไกรและองอาจน่าเกรงขามในสนามรบเพียงใด นั่นคือวีรบุรุษในดวงใจของเขา

“อืม เช่นนั้นหลังจากที่เจ้าได้เป็นยอดวีรบุรุษแล้ว สิ่งใดคือสิ่งที่เจ้าอยากทำมากที่สุดหรือ?” เจียงอวิ๋นเฮ่อยิ้มพลางพยักหน้า แล้วถามต่อ

ซูเฉินน้อยครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะตอบว่า

“ในอนาคตข้าจะเป็นแม่ทัพใหญ่ เพื่อตอบแทนคุณแผ่นดิน”

และเป็นเพราะแววตาและน้ำเสียงอันแน่วแน่และเปี่ยมด้วยความมุ่งหวังของเด็กน้อยผู้นี้นี่เอง เจียงอวิ๋นเฮ่อจึงตัดสินใจรับเขาเป็นศิษย์ และถ่ายทอดวิชาความรู้ทั้งหมดที่ตนมีให้แก่เขา

สิบปีผ่านไปในชั่วพริบตา ซูเฉินก็เรียนรู้จนสิ้นแล้ว เจียงอวิ๋นเฮ่อไม่มีสิ่งใดจะสอนเขาอีก ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือเขายังขาดโอกาสในการฝึกฝนจากประสบการณ์จริง แต่เชื่อว่าเมื่อเขากลับมาจากสนามรบ จะต้องเก่งกาจเหนือกว่าผู้เป็นอาจารย์อย่างแน่นอน

สิบปีให้หลัง ความแน่วแน่และความมุ่งหวังในแววตาของซูเฉินมีแต่จะเพิ่มพูนขึ้นมิได้ลดน้อยลงเลย ทำให้ซูจิ่งถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“เจ้าคิดดีแล้วหรือ ในสนามรบนั้นมีแต่เงาคมดาบ ทั้งยังพลิกผันสุดจะคาดเดา มิได้เหมือนกับข้าที่อยู่ที่แม่น้ำเซวียนเหอ แม้สภาพจะยากลำบากไปบ้าง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะต้องเสี่ยงถึงชีวิต หากเจ้าไปครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเมื่อใด เกียรติยศชื่อเสียงและลาภยศบนสมรภูมิรบใช่ว่าจะได้มาโดยง่าย”

เมื่อซูจิ่งได้ฟังวาจาของซูเฉิน เขาก็คล้อยตามในทันที แต่ก็ยังคงต้องถามย้ำอีกครั้งว่าคิดดีแล้วใช่หรือไม่?

ซูเฉินพยักหน้าอีกครั้ง เขามั่นใจอย่างที่สุด และไม่เคยเผื่อหนทางให้ตนเองได้เสียใจเลย เขารอคอยวันเวลานี้มานานแสนนานแล้ว

“พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าการกระทำโดยพลการของข้าเป็นเรื่องผิด ข้าผิดต่อท่านพ่อท่านแม่ ผิดต่อพี่น้องและหวานหว่าน ด้วยนิสัยของท่านแม่แล้ว หากนางรู้เรื่องนี้เข้าก็คงต้องเสียใจเป็นอย่างมาก บุตรผู้นี้มิอาจอยู่ปรนนิบัติทำหน้าที่ของลูกกตัญญูได้ แต่เพื่อส่วนรวมแล้ว ก็จำต้องสละเรื่องส่วนตนไว้ก่อน หากวันใดข้าสามารถกลับมาจากสนามรบได้อย่างปลอดภัย ข้าย่อมจะกลับมาทดแทนความกตัญญูที่ขาดหายไปนี้”

“หวังว่าพี่ใหญ่และหวานหว่านจะช่วยข้าปลอบใจท่านแม่และดูแลนางให้ดี ที่ข้าตัดสินใจเช่นนี้ ก็เพราะข้าเข้าใจดีว่า หากข้าต้องประสบเคราะห์ภัยอันใดไป อย่างน้อยท่านพ่อท่านแม่ก็ยังมีคนคอยดูแลยามแก่เฒ่า...”

“หยุดก่อน พี่สาม คำพูดไม่เป็นมงคลเช่นนี้อย่าได้พูดออกมาอีกเลย”

ซูหว่านเอ่ยขัดจังหวะคำพูดของซูเฉิน

ซูเฉินหันไปมองนาง และได้ยินซูหว่านกล่าวต่อว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน