ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 314

ซูอี้คีบชิ้นเนื้ออยู่ ถึงกับตกตะลึง เนื้อหล่นลงไปในชาม

ไม่คิดเลยว่าพี่สามที่ปกติดูไม่โดดเด่น ไม่เคยทำให้พ่อแม่โกรธ เเต่ครั้งนี้กลับทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้

รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ซูก็แข็งทื่อไปเช่นกัน นางขยี้หูตัวเองแล้วมองไปยังพี่ชายคนโต

“อาจิ่ง น้องสามของเจ้าว่ายังไงนะ”

ซูจิ่งมองดูซูเฉินที่ดูอึดอัดเล็กน้อย เเล้วมองท่านเเม่ที่รอยยิ้มเริ่มผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ พลางพูดว่า

“น้องสามพูดว่า เขาไปสมัครเป็นทหารเเล้ว เเละเช้าวันมะรืนนี้เขาจะเตรียมตัวออกไปรบ” พี่ใหญ่พูดอย่างสงบ

รอยยิ้มบนใบหน้าของเเม่ซูหุบลง นางยังไม่ระเบิดอารมณ์ เพียงแค่สูดหายใจเข้าลึกๆ เเละนั่งตัวตรงที่ตำเเหน่งของตน

พี่น้องทั้งห้าต่างมองนางอย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะซูเฉิน ซูอวิ๋นยังไม่หายจากอาการสำลัก ตอนนี้เขายังอยากจะไอสองสามทีจะได้รู้สึกสบายขึ้น เเต่ปฏิกิริยาของเเม่ตอนนี้เหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่าพายุกำลังจะมา เขาไม่กล้า

ซูอวิ๋นแอบพยายามรินน้ำ เเต่พอเพิ่งหยิบเเก้วขึ้นมา เเม่ซูก็ตบโต๊ะอย่างแรง ปัง เสียงดังจนแก้วเกือบหล่น ซูหว่านสะดุ้งเฮือก

เหลวไหล!”

“ท่านเเม่…” ซูเฉินต้องการจะอธิบายทว่าถูกขัดจังหวะ

“เจ้าอย่าเรียกข้าว่าแม่ ตอนนี้เจ้าปีกเเข็งเเล้ว เรื่องใหญ่ขนาดนี้กล้าดียังไงตัดสินใจเองโดยที่ปกปิดพวกเรา เจ้าคิดว่าการไปรบเป็นเรื่องสนุกหรือไง

นั่นมันอาจจะต้องเสียชีวิตนะ ตอนนั้นที่เเม่คลอดเจ้าออกมาแม่ต้องทนทุกข์ทรมานเเค่ไหน พวกเจ้าพี่น้องหลายคน แม่คลอดเจ้าเหนื่อยที่สุด เจ็บปวดไปสองวันเต็ม เกือบจะคลอดไม่ได้เเล้ว เจ้ากลับไม่ปรึกษาเเม่ เเล้วยังแอบไปสมัครเป็นทหาร พอใกล้จะไปแล้วถึงมาบอกแม่

เเม่เลี้ยงเจ้าโตมาเสียเปล่า เเม่คิดว่าในบรรดาพี่น้องห้าคน เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์เเละไม่ทำให้เเม่เป็นห่วงที่สุด ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะทำให้เเม่ผิดหวังขนาดนี้ เเม่จะบอกให้นะซูเฉิน ว่าเเม่ไม่เห็นด้วย เรื่องอื่นพอว่า เเต่เรื่องไปสนามรบนี่ ไม่ได้เด็ดขาด”

คนเป็นเเม่ ย่อมอยากให้ลูกของตนใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปตลอดชีวิต ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะประสบความสำเร็จมากมายอะไร เเค่อยากเห็นเขาสร้างครอบครัว มีลูกชายหญิงครบถ้วน มีความสุขสมบูรณ์

น้ำตาของเเม่ซูไหลรินราวกับไข่มุกที่ขาดจากสร้อย ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆด้วยความโกรธจัด

วันนี้ตอนที่นางไปช่วยงานที่อวี้เหยียนถัง นางเพิ่งได้ยินเเขกสองคนคุยกันเรื่องสงครามว่า สนามรบนั้นน่ากลัวมากขนาดไหน

ครั้งนี้ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูภายนอกที่ร่างกายเเข็งเเกร่งกำยำ พวกเขามีชื่อเสียงด้านความเเข็งแกร่งและอาวุธยุทโธปกรณ์ ว่ากันว่าศัตรูภายนอกเเต่ละคนสูงเก้าฉื่อ รูปร่างกำยำล่ำสัน ถนัดการต่อสู้ด้วยการจับทุ่ม พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในทุ่งหญ้ามาตั้งเเต่เด็ก คุ้นเคยกับสภาพเเวดล้อมที่รกร้างเเละเลวร้าย ม้าที่เลี้ยงไว้แข็งเเรงเเละทนทานกว่าม้าของพวกเขา

“ดีนะ พวกเจ้าทุกคนรู้กันหมด ปิดบังข้าคนเดียวใช่ไหม” เเม่ซูยืนขึ้น พูดพลางปาดน้ำตา ทำท่าจะเดินจากไป

ก่อนจากไป เเม่ซูยังทิ้งท้ายประโยคหนึ่งว่า

“ซูเฉิน ถ้าเจ้าดึงดันจะทำตามใจตัวเอง ต่อไปอย่ามาเรียกข้าคนนี้ว่าเเม่”

พูดจา แม่ซูก็เดินกลับห้องไปด้วยความโกรธ ทิ้งพี่น้องทั้งห้าคนไว้ในห้องอาหาร พวกเขามองหน้ากันเลิกลั่ก

ซูเฉินห่อเหี่ยวใจ ซูอวิ๋นยกนิ้วโป้งให้

“พี่สาม ท่านนี่สุดยอดจริงๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ตัดสินใจเองคนเดียว คิดน้อยไปนะ”

“พี่สาม พี่คิดดีเเล้วใช่ไหมที่จะไปรบ ไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม”

ซูอี้ห็นท่าทางเเบบนี้เขาก็รู้เลยว่า พี่สามไม่ได้ล้อเล่น เขาเห็นมานานแล้วว่าพี่สามจะไม่ยอมเป็นคนธรรมดาไปตลอดชีวิต