ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 354

เมื่อมีโอกาส นางจะไม่ปล่อยผ่านเป็นธรรมดา จะต้องเปิดหูเปิดตาอยู่แล้ว

และเขาบอกว่ายินดีสอนนาง เช่นนั้นนางก็เต็มใจเรียน ทักษะมากไม่หนักตัว กลัวแต่เจอครูสอนไม่ดี

“ตกลง เช่นนั้นข้าก็จะลองดู” ซูหว่านพยักหน้าตอบรับ

“ถ้าเช่นนั้น ต้องรบกวนองค์ชายห้า หากู่เจิงตัวหนึ่งมาแล้ว” เจียงอวี้ตกลงกับซูหว่านเสร็จ ถึงเอ่ยปากให้มู่หรงเซิงไปหยิบกู่เจิง

มู่หรงเซิงโบกมือ ไม่นานก็มีสาวใช้อุ้มกู่เจิงตัวหนึ่งวางตรงกลางศาลา

กู้เย่ว์ก็อยากรู้มากเช่นกัน ว่าฝีมือดนตรีของเจียงซื่อจื่อจะสุดยอดมากแค่ไหน?

เจียงอวี้จูงมือของซูหว่านออกจากที่นั่ง แล้วเดินมานั่งลงข้างโต๊ะพิณ ซูหว่านนั่งบนฟูก เจียงอวี้แค่จับมือของนางจากด้านหลังก็พอ

เจียงอวี้ตรวจสอบสายพิณเป็นอันดับแรก ทดสอบเสียง และตรวจสอบรอบข้าง ป้องกันความผิดพลาดสายพิณขาดระหว่างที่เล่น หากไม่ระวังดีดมาที่มือ มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เพราะพานางบรรเลงด้วย ดังนั้นเขาจึงระวังมากเป็นพิเศษ

และฝีมือการทำพิณตัวนี้ก็ธรรมดาทั่วไป พูดได้เพียงว่าพอใช้งานได้

ต่อมา เขาก็สองวิธีการวางมือ ทั้งสองคนท่าทางใกล้ชิด คนหนึ่งสอนอย่างจริงจัง อีกคนเรียนอย่างตั้งใจ ท่าทางเหมือนไม่มีคนอื่น

มู่หรงเซิงกับกู้เย่ว์ต่างดูออก เจียงซื่อจื่อคนนี้ไม่ได้มีนิสัยเย็นชา ไม่น่าเข้าใจ แต่ความอ่อนโยนและความอดทนของเขาขึ้นอยู่กับใครเท่านั้น

“เตรียมพร้อมแล้ว เช่นนั้นพวกเราเริ่มกันเลยดีไหม?” เจียงอวี้จับมือทั้งสองข้างของนาง กระซิบข้างหูนาง

ซูหว่านในตอนนั้น เหมือนถูกเขากอดอยู่ในอ้อมอก กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขาโอบล้อมนางไว้อย่างแน่นหนา พิงที่อกของเขา เหมือนยังรับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจที่แข็งแกร่งของเขา

“อืม...” ซูหว่านตอบ ตามด้วยพิณใต้มือก็เริ่มเกิดเสียงดนตรีออกมา

เขาบอกให้นางผ่อนคลาย ยกมือของตัวเองให้เขา เขานำนางบรรเลงอย่างชำนาญมาก

“ผ่อนคลายนิ้ว ไม่ต้องกลัว” รู้สึกถึงความแข็งที่นิ้วของนาง เขาจึงพูดปลอบโยนเบา ๆ

บทเพลงนี้ฟังแล้วไพเราะอ่อนหวาน ลื่นไหลสละสลวย ไม่ใช่โน้ตสูงมากแบบนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบค่อนข้างสงบ ส่วนที่สูงค่อนข้างน้อย โปรดอภัยความไม่รู้ของนาง ไม่รู้จริง ๆ ว่าบทเพลงนี้มีชื่อว่าอะไร

บทเพลงหนึ่งจบลง ซูหว่านรู้สึกผ่านไปอย่างรวดเร็ว มือของนางยังคงถูกเขากุมเอาไว้ บรรเลงจบหนึ่งบทเพลง คนที่เล่นนอกจากมั่งคงก็ยังเป็นความมั่นคง คนฟังก็สามารถฟังออกถึงทักษะในนั้น ถึงอย่างไรต้องนำคนบรรเลง ยังเล่นได้ระดับนี้ พูดได้ว่าฝีมือของเจียงอวี้ สั่งสมฝีมือมาไม่ต่ำกว่าสิบปี

เพลงจบลง มู่หรงเซิงก็เริ่มปรบมือไปพลาง พูดอย่างสนุกไปพลาง

“เป็นเพลงหงส์ตามหารักที่ยอดเยี่ยม เจียงซื่อจื่อสง่างามเกินไปแล้ว!”

“เช่นนั้น พรุ่งนี้พวกเราไปร้านพิณเลือกกู่เจิงดี ๆ ตัวหนึ่ง ต่อไปก็ใช้สำหรับเจ้าใช้ฝึกฝนโดยเฉพาะ รอต่อไปเจ้าบรรเลงได้แล้ว ข้าค่อยมอบพิณหงส์ตามหารักให้เจ้า”

ยังไม่ทันเริ่มเรียน เจียงอวี้ก็เริ่มวางแผนอนาคตแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซูหว่านใช่คนที่เหมาะสมกับสิ่งนั้นหรือไม่

“ที่แท้ พิณหงส์ตามหารักอยู่ในมือของเจียงซื่อจื่อนี่เอง มิน่าเล่า มิน่าเล่า”

เมื่อมู่หรงเซิงได้ยินเจียงอวี้เอ่ยถึงกู่เจิงที่ชื่อพิณหงส์ตามหารักของเขา ก็ตื่นเต้นในทันที

“พี่เซิง ในนี้มีเรื่องพิเศษอะไรหรือ?” กู้เย่ว์ถามขึ้น

เจียงอวี้และซูหว่านก็ถูกดึงดูดสายตาไป หันไปมองเขาพร้อมกัน

มู่หรงเซิงค่อย ๆ อธิบายอย่างช้า ๆ

“มารดาของข้าเชี่ยวชาญกู่เจิงมาก หลายปีมานี้ท่านใช้กำลังคนไม่น้อยแอบสืบหาที่อยู่ของพิณหงส์ตามหารักแต่ก็ไม่ได้เรื่อง คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ในมือของเจียงซื่อจื่อ ซื่อจื่อไม่ค่อยได้อยู่ในเมืองหลวง ก็ไม่แปลกที่หาไม่เจอ”

แต่ว่าหากได้ละก็ ข้ายินดีจ่ายราคาสูง ถ้าเจียงซื่อจื่อยินดีตัดใจเสียสละสิ่งที่รักละก็”

“ไม่ยินดี!” เจียงอวี้ปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด