ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 365

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ นางก็วางใจลงได้บ้าง

ไม่นานนัก เสียงต่อสู้ก็หยุดลง เจียงอวี้ถือกระบี่เปื้อนเลือดก้าวออกจากความมืด ปลายกระบี่หยดเลือดไหลลงไม่ขาดสาย เขาสวมผ้าคลุมดำ หลายวันมานี้เขาล้วนแต่งชุดดำ เพื่อสะดวกในการเคลื่อนไหวในรัตติกาล และเบี่ยงเบนสายตาคู่อริ

ผ้าคลุมถูกฟันขาด เขาดึงออกแล้วโยนลงกองไฟ จากนั้นส่งกระบี่เปื้อนเลือดให้คนของตนจัดการต่อ

ซูหว่านเปิดประตูรถม้า ก็เห็นภาพนั้น เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงกระโดดลงม้า วิ่งตรงไปหาเจียงอวี้

นางตั้งใจจะคว้ามือเขาเพื่อตรวจดูว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่ยังไม่ทันถึงก็ถูกเขาห้ามไว้ว่า

“อย่าเพิ่งเข้ามา ข้าตัวเปื้อนอยู่!”

เจียงอวี้ยิ้มให้นาง เขาเพิ่งฆ่าคนมา เลือดเปรอะทั่วตัว กลิ่นคาวก็แรง เขามิอยากให้นางต้องแปดเปื้อน

ซูหว่านเข้าใจดี จึงยืนนิ่งอย่างเชื่อฟัง แล้วได้ยินเขากล่าวต่อว่า

“อย่ากังวล ข้ามิได้บาดเจ็บ”

มิได้รับบาดเจ็บก็ดีแล้ว ซูหว่านจึงวางใจลง

เหล่าองครักษ์เมื่อสู้เสร็จ ก็ช่วยดูแลบาดแผลกันเอง ไม่มีใครตายหรือล้มลง ล้วนแต่เป็นแผลถลอกเท่านั้น

แม้เหล่ามือสังหารจะผ่านการฝึกมาอย่างดี แต่ฝีมือไม่จัดว่าแข็งแกร่ง อีกทั้งนี่เป็นศึกแรกในหลายวัน แต่ละคนยังมีกำลังเต็มเปี่ยม จึงจัดการได้อย่างราบรื่น

เพียงแต่หากเหตุลอบสังหารเกิดขึ้นอีกหลายครา จะบั่นทอนทั้งกำลังใจและเรี่ยวแรง หากคนบาดเจ็บเพิ่มขึ้น ก็ยากจะรับมือ

ยังดีที่คนของเจียงอวี้ล้วนผ่านการฝึกโดยเจ้าของสำนัก เอง ฝีมือการต่อสู้ยอดเยี่ยมเหนือชั้น ไม่เหมือนคนอันธพาลทั่วไปในยุทธภพ

มีบางคนได้รับบาดเจ็บโดยไม่ตั้งใจ แต่ก็เป็นเพียงแผลเล็กๆ บางคนเผลอถูกฟัน บาดแผลไม่ลึกมาก อีกยังมีโอสถล้ำค่าของหมอเทวดาซุนช่วยห้ามเลือดและฟื้นตัวไว

บัดนี้ยังต้องรอเฟิงอิ๋งนำคนมาสมทบที่เขาหยู่เฟิง มิเช่นนั้นหากการลอบฆ่ายืดเยื้อ ก็ยากจะรับไหว

เมื่อองครักษ์พันแผลเสร็จ ก็เริ่มเก็บกวาดสมรภูมิอย่างรู้หน้าที่ ซากศพของพวกมือสังหารมิได้ให้ซูหว่านเห็น แต่แค่นางคิดว่ามีคนตายรอบตัวมากมาย ก็ตัวเย็นวาบ รีบกลับขึ้นรถม้าอีกครั้ง

หลิวอิ๋งนำไก่ย่างห่อดินที่เพิ่งทำเสร็จร้อนๆ มาให้นาง แต่เวลานี้นางไร้ซึ่งความอยากอาหาร คลื่นไส้จนกินมิลง

“เจ้าตกใจหรือไม่”

ซูหว่านส่ายหน้าอยู่ในอ้อมอกเขา ตอบว่า

“ไม่กลัว พวกนั้นคิดจะฆ่าท่านก่อน ท่านเพียงแค่ป้องกันตัว!”

ที่นางพูดเช่นนี้ ก็เพื่อปลอบใจตนเองเช่นกัน

“ฟังข้านะ ต่อไปนี้ ไม่ว่าเมื่อใด แค่เจอสถานการณ์ที่ไม่ชอบมาพากล หากมีอันตรายใจเจ้าไม่ต้องสน จงหนีให้เร็วที่สุด ปกป้องตัวเองไว้ก่อน ข้าขออภัยที่พาเจ้ามาพัวพันกับเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ แต่เจ้าจงมั่นใจ หากข้าต้องตาย ข้าก็จะเปิดทางให้เจ้าได้หนีไปอย่างปลอดภัย”

เจียงอวี้พูดพลางกอดนางแน่นยิ่งขึ้นอย่างเงียบงัน

น้ำเสียงเขาอ่อนโยนและจริงใจยิ่งนัก เขาเองก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ หลายคราวก็อดคิดไม่ได้ ว่าความปรารถนาของท่านตาถึงกับต้องแลกด้วยความปลอดภัยของหญิงที่เขารัก มันถูกต้องแล้วหรือไม่

ก่อนออกเดินทาง เขาก็สั่งคนของตนไว้แล้ว หากเกิดเหตุที่มิอาจควบคุมได้ ทุกคนต้องปกป้องซูหว่านให้หนีอย่างปลอดภัย อย่าได้ห่วงเขา

เป้าหมายของอวี้อู๋ซางคือตัวเขา ขอเพียงถ่วงเวลาได้มากพอ ก็จะสามารถให้ซูหว่านหนีรอดได้อย่างปลอดภัย