ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 367

องครักษ์ทั้งห้า พร้อมด้วยหลิวอวิ๋นและหลิวอิ๋ง จูงม้ามาทั้งหมดเจ็ดตัว เมื่อถึงเวลาซูหว่านจะเดินทางไปกับหลิวอวิ๋น ส่วนที่เหลือจะคุ้มกันนางออกไป

เห็นได้ชัดว่าเจียงอวี้กำลังปลอบโยนนางอยู่ จึงได้พูดเช่นนั้น

ซูหว่านเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นี้ เป็นเรื่องราวที่ต้องเกิดขึ้นตามเนื้อเรื่องเดิมหรือไม่ แต่เมื่อมีนางเข้ามาแทรกแซง ทุกอย่างคงเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ดังนั้นเขาจะสามารถเอาชีวิตรอดกลับมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่นั้น จึงมิอาจใช้เนื้อเรื่องมาตัดสินได้เลย

ซูหว่านยังคงดึงรั้งชายเสื้อของเขาไว้ อยากให้เขาจากไปพร้อมกับนาง แต่เขาก็ตัดสินใจแล้ว

เขาแย้มยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน พลางมองไปยังท้องฟ้า ไม่อาจชักช้าไปกว่านี้ได้แล้ว

เขาเอื้อมมือไปโอบกอดนางไว้

“เด็กดี ไปรอข้าก่อนได้หรือไม่? ก่อนพลบค่ำของวันพรุ่งนี้ ข้าจะไปหาเจ้าอย่างแน่นอน!”

นี่คือคำมั่นสัญญาที่เขามอบให้นาง ซูหว่านรู้ดีว่าการดึงดันอยู่ที่นี่มีแต่จะเป็นตัวถ่วง การรบเร้า ร้องไห้ฟูมฟายตีโพยตีพายไม่ใช่นิสัยของนาง นางเป็นคนที่มองโลกตามความเป็นจริงอย่างยิ่ง

“ได้ ข้าจะรอท่าน นานเพียงใดก็จะรอ!”

คำสัญญาที่นางมอบให้เขาได้ก็มีเพียงเท่านี้ นางยินดีที่จะรอคอยเขาเสมอ ไม่ว่าเขาจะเป็นเช่นไรในภายภาคหน้า แม้ตัวตายจากไป นางก็สามารถทำเพื่อเขาได้ จะไม่แต่งให้ชายอื่นใดอีก อันที่จริงหากเลือกคู่ครองผิดพลาด ชีวิตสมรสก็ไม่ต่างอันใดกับโศกนาฏกรรม แต่หากคนผู้นั้นคือเจียงอวี้ นางกลับเชื่อมั่นว่าจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน

เจียงอวี้รู้สึกโล่งใจที่นางมิใช่คนหัวรั้นเจ้าปัญหา เขาประคองนางขึ้นม้าด้วยตนเอง หลิวอวิ๋นจะคอยติดตามและคุ้มกันอยู่ข้างกายนาง

เขามองส่งซูหว่านจนลับสายตา นางนั่งอยู่บนหลังม้าและหันกลับมามองเขาเป็นระยะ แรกเริ่มยังพอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่เมื่อไกลออกไป แม้แต่เงาร่างก็ยังพร่าเลือน

ม้าวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ กลุ่มคนมุ่งหน้าไปยังทิศทางของแม่น้ำโม่อย่างสุดกำลัง

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูหว่านขี่ม้า ทั้งยังเป็นการเดินทางที่หฤโหดถึงเพียงนี้ ไม่นานนางก็รู้สึกได้ถึงโคนขาที่เสียดสีจนปวดแสบปวดร้อน ก้นก็เจ็บระบมจากการกระแทก

ส่วนทางด้านของเจียงอวี้ หลังจากร่างของซูหว่านลับหายไปจากสายตา รอยยิ้มบนใบหน้าพลันเลือนหายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือก

ศึกหนักที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ จำต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตมากมาย

เขาไม่ต้องการให้นางต้องมาเห็นภาพที่ตนเองกำลังเข่นฆ่าผู้คนด้วยตาของนางเอง

“มีข่าวจากทางเฟิงอิ่งหรือยัง?” เขาเอ่ยถามองครักษ์ข้างกายด้วยสีหน้าเย็นชา

“ขอรับ พวกเขากำลังเดินทางมา คาดว่าน่าจะมาถึงภายในคืนนี้ขอรับ” องครักษ์ตอบ

“อีกหนึ่งชั่วยามให้หลัง บุกขึ้นเขา!” ใเจียงอวี้คาดการณ์ไว้ในใจแล้ว

……

โชคดีที่เขาให้ซูหว่านจากไปก่อน

อีกฝ่ายส่งยอดฝีมือมานับร้อย ตอนนี้จำนวนคนของพวกเขายังมากกว่า มีเหลืออยู่ประมาณยี่สิบกว่าคน

ตอนแรกพวกเขาต้านทานไว้ได้อย่างยากลำบาก แต่แล้วกลับมีนักฆ่าระลอกใหม่หลั่งไหลมาจากทั่วทุกสารทิศอย่างไม่ขาดสาย สู้ยังไงก็ไม่หมด จนบดขยี้พวกเขาให้อยู่ในสภาพนี้ได้ในที่สุด

ส่วนทางด้านของเฟิงอิ่งก็ยังไม่มาสนับสนุนเสียที ไม่แน่ใจว่าเกิดปัญหาระหว่างทางขึ้นหรือไม่

ในเวลานี้เอง องครักษ์ข้างกายเจียงอวี้ก็ล้มลงไปอีกคนหนึ่ง เขาถูกกระบี่แทงเข้าที่ท้องจนหมดสติไปเพราะเสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้จึงเหลือเพียงห้าคน และล้วนเป็นทหารบาดเจ็บทั้งสิ้น

เพื่อที่จะสังหารเขาให้ได้ อวี๋อู๋ชางช่างลงทุนลงแรงเสียจริง!

พวกเขาถูกล้อมไว้ตรงกลาง คนของอวี๋อู๋ชางได้ปิดล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว

“เบื้องบนมีบัญชา ผู้ใดได้ศีรษะของเจียงอวี้ไปครอง จะได้รับรางวัลทองคำพันตำลึง เงินหมื่นตำลึง ทุกท่านจงใช้ความสามารถของตนเถิด!”

เหล่านักฆ่าที่เหลืออยู่ต่างมั่นใจแล้วว่าครั้งนี้ต้องสำเร็จเป็นแน่ ศีรษะของเจียงอวี้อยู่ในกำมือของพวกเขาแล้ว

เจียงอวี้หัวเราะเยาะ พลางกำกระบี่ในมือแน่นโดยไม่รู้ตัว