ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 370

พอได้ยินเช่นนั้น ซูหว่านก็รีบวิ่งออกไปทั้งที่ยังสวมเพียงชุดบางเบา มิได้คลุมแม้แต่เสื้อขนจิ้งจอก

เป็นจังหวะเดียวกับที่เจียงอวี้ก้าวขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือพอดี เขาก็ร้อนใจอยากพบนางเต็มแก่แล้ว ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างในชุดสีเขียวหยกสายหนึ่งวิ่งตรงมาทางเขา

“เจียงอวี้!” ซูหว่านเอ่ยเรียก ตอนนี้นางปรารถนาเพียงจะวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้

เจียงอวี้รู้ดีว่าหากนางวิ่งเข้ามาเช่นนี้ต้องกระแทกถูกบาดแผลของเขาเป็นแน่ แต่เขาก็ยอมรับ เพราะในยามนี้เขาก็เพียงแค่อยากกอดนางเช่นกัน

เขาอ้าแขนออกรับนาง นางจึงโผเข้ากอดรอบเอวเขาไว้ ด้วยแรงวิ่งที่ส่งมา ทำให้การปะทะนั้นส่งผลให้เจียงอวี้อดไม่ได้ที่จะครางเสียงอู้อี้ออกมา

แม้จะเจ็บปวด แต่ใบหน้าของเขากลับเปี่ยมด้วยรอยยิ้มเปรมปรีดิ์ นี่คงเป็นพลังของคนคลั่งรักกระมัง!

เมื่อได้ยินเสียงครางของเขา ซูหว่านก็คิดจะถอยออกมาดูอาการ แต่กลับถูกเขารวบต้นคอแล้วกดให้ซบลงในอ้อมอก

“ไม่เป็นไร ให้ข้ากอดก่อนเถิด!”

ถึงแม้จะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่ยังคงได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ จากกายเขา ไม่แน่ใจว่าเป็นเลือดของเขาหรือของผู้ใด

คนรอบข้างต่างใคร่รู้ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าองครักษ์หรือสาวใช้ ต่างก็มีสีหน้าปลาบปลื้มยินดี

สวรรค์เป็นพยาน ในที่สุดนายน้อยของพวกเขาก็มีใจรักเสียที ภายภาคหน้าสำนักเฟิงเย่ว์จะได้มีผู้สืบทอดเสียที สวรรค์คุ้มครอง

“ให้ข้าดูแผลของท่านเร็วเข้า!” ซูหว่านรู้ว่าบนกายเขามีบาดแผล จึงได้แต่ยอมให้เขากอดไว้เช่นนั้น ไม่กล้าขยับเขยื้อน

“เหตุใดจึงสวมเสื้อผ้าบางเช่นนี้ออกมา? ฤดูหนาวที่จงโจวหนาวกว่าเมืองหลวงเสียอีก ควรมีเสื้อคลุมตัวใหญ่ติดกายไว้เสมอ พวกเราเข้าไปข้างในกันเถิด!”

เขาไม่เอ่ยถึงบาดแผลของตนแม้แต่คำเดียว เพียงจูงมือนางเดินเข้าไปในเรือนแพ

เฟิงอิ่งสั่งให้หวังเซิ่งไปตามหมอมาเพื่อทำแผลและเปลี่ยนยาให้เจียงอวี้ใหม่ หลังจากที่เขามาถึง เรือลำนี้ก็เคลื่อนออกจากฝั่ง มุ่งหน้าไปยังสำนักเฟิงเย่ว์

ภายในห้อง เจียงอวี้กำลังทำแผล เผยให้เห็นร่างกายท่อนบนอันแข็งแกร่งกำยำ สัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบนี้ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน

ซูหว่านยกชามยาจีนสีดำสนิทเข้ามา แล้วก็เป็นภาพนี้เข้าพอดี

ในห้องจุดเตาถ่านไว้จนอบอุ่น เมื่อคืนมีข้อจำกัดจึงทำได้เพียงพันแผลไว้อย่างง่าย ๆ บัดนี้กลับมีบาดแผลใหม่เพิ่มขึ้นสองแห่งบริเวณหน้าอกและแผ่นหลัง ทั้งยังมีแผลดาบยาวบนแขนซ้ายอีกแห่งหนึ่ง เนื้อหนังฉีกขาด และเพราะการกระแทกเมื่อครู่ทำให้เลือดซึมออกมาอีกครั้ง

ในยุคโบราณก็มีการเย็บแผลเช่นกัน เพียงแต่เครื่องมือมิอาจเทียบเคียงเทคโนโลยีในภายหลัง ต้องอาศัยฝีมือล้วน ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน