ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 376

ทว่า นางกลับหยิบมันขึ้นมาดมก่อน กลิ่นหอมนั้นยังคงเป็นกลิ่นไม้จันทน์ที่บริสุทธิ์ยิ่ง ทว่าในชั่วพริบตาเดียว ซูหว่านก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะตาลายขึ้นมา

เป็นเพราะนางสูดดมเข้าไปเต็มแรง กลิ่นนั้นจึงรุนแรงเป็นพิเศษ นางอดที่จะเอนกายไปด้านหลังไม่ได้ โชคดีที่ซุนหลิงเอ๋อร์ประคองนางไว้ได้ทัน

“เจ้าเป็นอะไรไป?”

น้ำเสียงของซุนหลิงเอ๋อร์ร้อนรน ซูมู่เองก็ร้อนใจตามไปด้วย เขารีบยื่นมือออกไปเพื่อจะประคองนาง แต่เพราะอยู่คนละฝั่งจึงมิอาจคว้าตัวนางได้ทันท่วงที

“เกิดอะไรขึ้น?”

ซุนหลิงเอ๋อร์รีบรินน้ำถ้วยหนึ่งให้นางดื่ม จากนั้นจึงหยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ เทตัวยาออกมาสองเม็ดแล้วให้นางกินลงไป

“กินยานี้แล้วจะดีขึ้น เป็นยาที่ดีต่อร่างกาย กินแล้วเจ้าจะสบายตัวขึ้น”

เป็นจริงดังว่า เพียงชั่วครู่เดียว ซูหว่านก็เริ่มรู้สึกคลื่นไส้พะอืดพะอม นางยื่นกำไลให้แก่พี่รอง

“พี่รอง ข้ารู้สึกว่ากำไลวงนี้มีปัญหาเจ้าค่ะ!”

ซูมู่รับกำไลมาแล้วจรดลงที่ปลายจมูกของตนเพื่อดมกลิ่นดู ซุนหลิงเอ๋อร์คิดจะห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ทว่า หลังจากที่ซูมู่ดมแล้ว เขากลับไม่รู้สึกผิดปกติใด ๆ เลย จุดนี้เองที่น่าประหลาดใจนัก

“เหตุใดข้าจึงไม่เป็นอะไร?”

“ให้ข้าดมดูบ้าง!” ซุนหลิงเอ๋อร์ยื่นมือออกไปขอกำไลจากเขา

ซูมู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมส่งให้แต่โดยดี ซุนหลิงเอ๋อร์ลองดมดูบ้าง นางเองก็ไม่เป็นอะไรเช่นกัน

“ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก เหตุใดหว่านหว่านดมแล้วจึงมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้ แต่พวกเรากลับไม่เป็นอะไรเลย?”

“เป็นไปได้หรือไม่ว่า พิษนี้ต้องการตัวนำ? เพราะข้าเพิ่งมายังสำนักเฟิงเย่ว์เป็นครั้งแรก ทั้งยังไม่ได้อยู่ใกล้ชิดเจ้าสำนักเฒ่ามากนัก ร่างกายข้าจึงมีปฏิกิริยาต่อพิษนี้ชัดเจน แต่พวกท่านอยู่ที่นี่มานาน ทั้งยังคอยรับใช้ปรนนิบัติอยู่ข้างกายเจ้าสำนักเฒ่ามาตลอด อาจคุ้นชินกับตัวนำพิษบางอย่างที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้แล้ว ดังนั้นพวกท่านจึงไม่รู้สึกถึงพิษ แล้วนับประสาอะไรกับเจ้าสำนักเฒ่าเล่า? ผู้ที่ลงมือย่อมรู้ดีว่ากำไลวงนี้เป็นจุดที่เหมาะที่สุดในการลอบวางยา จึงได้นำพิษมาลงไว้ที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้น พวกท่านก็บอกเองว่านี่เป็นของรักของหวงของเจ้าสำนักเฒ่า เขาสวมใส่มันทุกวัน คนอื่นมิอาจแตะต้องได้ จึงไม่มีใครได้รับผลกระทบ แล้วผู้ใดเล่าจะไปสงสัยของสิ่งนี้ได้?”

ประโยคเดียวของซูหว่านทำให้ทุกคนตาสว่าง ซุนหลิงเอ๋อร์และซูมู่สบตากัน ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวพร้อมกัน

“เช่นนั้นเรามาทดสอบกันดูดีหรือไม่?” ทั้งสองเอ่ยขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน

“ท่านคิดจะทำอย่างไร?” ซุนหลิงเอ๋อร์อยากรู้ว่าความคิดของเขาจะตรงกับนางหรือไม่

“หาศิษย์ในสำนักมาสักสองสามคน เริ่มจากคนของหอไจซิงก่อนเพื่อดูว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร จากนั้นค่อยไปหาคนจากสำนักเฟิงเย่ว์มาทดสอบ และเรื่องนี้ต้องทำอย่างลับ ๆ อย่าให้เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

เป็นไปดังที่ซุนหลิงเอ๋อร์คาดไว้ไม่มีผิด เมื่อทดสอบทั้งหมดแล้ว ก็จะรู้ได้ว่าคนทั้งสำนักเฟิงเย่ว์ไม่มีปฏิกิริยา หรือมีเพียงคนของหอเฟิงเย่ว์เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร

หากมีเพียงคนของหอเฟิงเย่ว์ที่ไม่ได้รับผลกระทบ ก็เท่ากับว่าตัวนำพิษที่ว่านั่นมีอยู่แค่ในหอเฟิงเย่ว์เพียงแห่งเดียว ส่วนที่อื่นไม่มี เมื่อถึงตอนนั้น การจะแยกแยะก็จะง่ายขึ้นมาก