ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 38

“พี่สาม!”

เมื่อเห็นซูเฉินกลับมา ซูหว่านก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ ซูเฉินส่งถุงยาให้ซูจิ่งอย่างรวดเร็ว ส่วนซูจิ่งก็นำไปให้ซูมู่ต้ม

เมื่อทุกอย่างพร้อม ซูมู่ก็ใส่ยาลงในหม้อดินทันที เขาตรวจสอบอีกครั้งเพราะเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย และนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้ถอนพิษ เขาเป็นเด็กฝึกงานในโรงหมอ จึงไม่มีโอกาสได้ตรวจรักษาโรค ได้แต่ทำงานจิปาถะ ตอนนี้มีโอกาสดีที่จะได้ฝึกฝนเช่นนี้ เขาย่อมต้องตั้งใจอย่างจริงจัง

หลังจากเดินทางมาทั้งวัน ซูหว่านก็นวดเส้นทำบะหมี่ชามใหญ่ให้พี่สาม มีเนื้อเต็มไปหมด

“ลำบากพี่สามแล้ว ท่านคงจะหิวมากล่ะสินะ รีบกินรองท้องไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ!”

บะหมี่ชามนี้หอมมาก ซูเฉินอดใจไม่ไหว เขาไม่ลืมที่จะคืนเงินที่เหลือให้นาง หลังจากซื้อยาไปสิบตำลึงก็เหลืออยู่สามตำลึงกว่าๆ

ในเทียบยามียาอยู่หลายชนิดและซับซ้อน ดังนั้นจึงแพง

ซูเฉินชิมคำแรกแล้วพบว่าเส้นบะหมี่นวดมาดีมาก จึงเหนียวนุ่มหนึบหนับ น้ำซุปที่เคี่ยวจากเนื้อก็ยิ่งเพิ่มความหอม เขาโตมาจนป่านนี้ก็เพิ่งเคยได้กินบะหมี่ที่ใส่เนื้อเยอะขนาดนี้เป็นครั้งแรก

“ขอบคุณนะน้องหวานหว่าน!” ซูเฉินยิ้มสดใส

ขณะที่เขากำลังกิน ซูอวิ๋นก็ได้กลิ่นหอมจึงรีบตามมา เมื่อเห็นบะหมี่ทำมือชามใหญ่อลังการขนาดนั้น เขาจะยอมได้อย่างไร?

“ซูหว่าน! เจ้าแอบทำอาหารพิเศษให้ซูเฉิน แถมยังให้เนื้อเยอะตั้งขนาดนี้ ข้าไม่สนหรอกนะ ข้าก็จะเอาด้วย!”

“พี่สี่เจ้าคะ พี่สามเดินทางมาเหนื่อยมาก แถมยังทำความดีความชอบมากมาย นี่คือสิ่งที่เขาสมควรได้รับเจ้าค่ะ!”

“ข้าไม่สน ใครเห็นก็ต้องได้ส่วนแบ่ง เจ้าต้องปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม!” ซูอวิ๋นเป็นคนแบบนี้ ซูหว่านเลยทำอะไรเขาไม่ได้

ยังมีเครื่องเคียงเหลืออยู่ นางแค่ต้องทำให้เขาก็เท่านั้น

“ได้ๆๆ รอพี่รองต้มยาเสร็จ เดี๋ยวข้าจะไปทำให้ท่านกินเอง ตอนนี้ข้าขอไปนวดแป้งก่อนนะ”

ซูเฉินกินบะหมี่จนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่น้ำซุปสักหยด เมื่อเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย ซูอวิ๋นก็น้ำลายไหล

เขามองซูหว่านนวดแป้งด้วยสายตาละห้อย แป้งที่นวดออกมานั้นเรียบเนียนเป็นเงา ดูคล่องแคล่วชำนาญ เหมือนคนที่ทำอาหารเป็นประจำจริงๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจว่า การอบรมสั่งสอนของบ้านผู้ดีนี่ดีจริงๆ เกรงว่าเย่ว์เย่ว์คงจะต้องเรียนรู้กฎระเบียบมากมายเช่นกัน!

แบบนี้ก็ดีแล้ว วันหน้าจะได้แต่งงานกับสามีที่ดี จะได้ไม่มีใครมาจับผิดได้

ซูมู่ต้มยาเสร็จแล้ว เขายกยาเข้าไปในห้อง ซูหว่านอยากรู้ผลลัพธ์มาก นางจึงโยนแป้งให้ซูอวิ๋น ให้เขาทำเส้นบะหมี่เอง ส่วนเครื่องเคียงและน้ำซุปก็มีพร้อมอยู่แล้ว แค่ต้มให้สุกก็กินได้เลย

ซูอวิ๋นรู้สึกจนใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ทำได้แค่ลงมือทำเอง

“พี่รอง ให้ข้าเข้าไปดูได้ไหมเจ้าคะ ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน