ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 388

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าไปกับหว่านหว่านแล้วมิใช่หรือ?” เจียงอวี้เอ่ยพลางสอดส่ายสายตามองหาเงาของซูหว่าน

“ซูมู่เรียกนางไปคุยธุระ ยังไม่ออกมาเลยเจ้าค่ะ!” ซุนหลิงเอ๋อร์ชี้ไปยังห้องข้าง ๆ ที่ยังมีแสงไฟสว่างอยู่

สิ้นเสียงของนาง ซูหว่านกับซูมู่ก็เดินเรียงกันออกมา พอเจียงอวี้เห็นนาง แววตาก็อ่อนโยนลงทันที

ซูหว่านเองก็เห็นร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องตั้งแต่แรกเช่นกัน ทั้งสองสบตากัน ส่งผ่านความรู้สึกทางสายตา

ทว่า ซูมู่กลับเดินมาข้างหน้าเพื่อบดบังสายตาของคนทั้งคู่ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไร้ความรู้สึก

“ซูหว่าน ดึกแล้ว รีบกลับไปนอนเถิด”

“ทราบแล้ว พี่รอง!” ซูหว่านวิ่งลงจากบันได ซุนหลิงเอ๋อร์จึงเข้าไปควงแขนนางอย่างสนิทสนม ช่างเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันเสียจริง!

องครักษ์หลายคนเดินไปส่งพวกนางที่หอไจซิง คืนนั้นทั้งสองนอนด้วยกัน สนทนากันจนเกือบจะรุ่งสาง

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูมู่ทำตามที่หมอเทวดาซุนกำชับ ป้อนโลหิตหัวใจให้เจ้าสำนักเฒ่า ตามด้วยยาที่จัดเตรียมไว้ พอถึงช่วงบ่าย เจ้าสำนักเฒ่าก็ฟื้นขึ้นมาด้วยตนเอง

เขารู้สึกตัวดี จำทุกคนได้ ทั้งยังเรียกชื่อของแต่ละคนได้อีกด้วย ความคิดความอ่านของเขาก็แจ่มใสชัดเจน

โลหิตหัวใจนี้ช่างเห็นผลทันตาจริง ๆ หลังจากที่เจ้าสำนักเฒ่าฟื้นขึ้นมา ก็ดูไม่ซีดเซียวอ่อนแรงเหมือนเมื่อวานแล้ว ตัวเขาเองก็รู้สึกสบายขึ้นมาก

เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นหลานชายคนโปรดกับว่าที่หลานสะใภ้ ชายชราก็รู้สึกยินดียิ่งนัก มองดูพวกเขาแล้วก็รู้สึกสบายใจ

เจียงอวี้ป้อนอาหารให้เขา ส่วนซูหว่านก็ถือน้ำชารออยู่ข้าง ๆ อย่างว่าง่าย

เมื่อเจ้าสำนักเฒ่ามีกำลังวังชาขึ้นมากแล้ว เจียงอวี้จึงเล่าเรื่องที่เขาถูกวางยาให้ฟัง ทั้งยังบอกอีกว่าหมอเทวดาซุนไปเอายาถอนพิษแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะหายดี

เจ้าสำนักเฒ่าไหนเลยจะคาดคิดว่าตนเองถูกวางยาพิษ ทั้งยังเป็นพิษที่อยู่ในกำไลไม้จันทน์ที่เขาโปรดปราน โดยมีกำยานกลิ่นจันทน์เย็นที่เขาชอบที่สุดเป็นตัวกระตุ้น จิตใจของผู้ที่อยู่เบื้องหลังช่างโหดเหี้ยมอำมหิตจนน่าขนลุก

เขาพอจะเดาได้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใด เพียงแต่รู้สึกผิดหวังในตัวคนผู้นั้นยิ่งนัก อุตส่าห์ทุ่มเทแรงกายแรงใจเลี้ยงดูฝึกปรือมานานหลายปี

ช่างเถิด ช่างเถิด รอให้ความจริงปรากฏกระจ่างแจ้งเมื่อใด เขาจะลงโทษผู้นั้นด้วยตนเอง

เพราะเขาจะไม่ลงโทษผู้ใดหากปราศจากหลักฐาน

ทว่า พอได้ยินว่าคนที่ค้นพบเรื่องนี้คือว่าที่หลานสะใภ้ หากนางไม่ค้นพบได้ทันท่วงที เกรงว่าเขาคงทำได้เพียงนอนรอความตายเท่านั้น

ดังนั้น เขาจึงถามซูหว่านว่ามีสิ่งใดที่อยากได้หรือไม่

“เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านตา ท่านวางใจเถิด ข้าไม่เกรงใจท่านแน่เจ้าค่ะ”

ด้วยความฉลาดหลักแหลมและมีชีวิตชีวาเช่นนี้ของซูหว่าน มีผู้ใหญ่คนไหนบ้างจะไม่รักใคร่เอ็นดู?

เพียงชั่วเวลาสั้น ๆ ไม่กี่เค่อหลังจากที่เจ้าสำนักเฒ่าฟื้นขึ้นมา เสียงหัวเราะของเขาก็มิได้หยุดลงเลย

“ข้ากลัวก็แต่ว่าเจ้าจะเกรงใจเท่านั้น อย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด”

เจ้าสำนักเฒ่ายิ่งมองซูหว่านก็ยิ่งพึงพอใจ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าทั้งสองช่างเหมาะสมกัน สวรรค์สร้างมาเพื่อให้คู่กัน

เขาถูกซูหว่านเอาอกเอาใจ จนกินโจ๊กเนื้อเข้าไปอีกหนึ่งถ้วย ทั้งยังได้ทานขนมชิ้นเล็กที่นุ่มนวลอีกหลายชิ้น

ขอเพียงได้ทานอะไรลงท้อง ก็ย่อมดีกว่าไม่ได้ทานอะไรเลย

เมื่อเจียงอวิ๋นเฮ่อและซูมู่มาถึง ก็ได้เห็นภาพอันแสนชื่นมื่นนี้พอดี เจียงอวิ๋นเฮ่อเห็นท่านอาจารย์มีความสุขเช่นนี้ ทั้งยังมีท่าทางกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก ความกังวลในใจก็คลายไปมาก

“ท่านอาจารย์ ท่านได้หลานสะใภ้ที่ดี คงจะดีใจจนเนื้อเต้นแล้วกระมังขอรับ?” เขากล่าวหยอกเย้าทันทีที่มาถึง