ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 392

“ผู้อาวุโสอวี๋ ข้าเป็นคนพูดจาโผงผางจนเคยตัว โปรดอภัยให้ข้าที่ยังเยาว์วัยและรู้เท่าไม่ถึงการณ์ วาจาซื่อตรงเหล่านี้มันห้ามไม่อยู่ ชอบหลุดออกมาเอง ท่านอย่าได้ถือสาเลยนะเจ้าคะ!”

ไม่มีใครตีคนที่ยิ้มได้ ซูหว่านยั่วโมโหคนแล้วยังทำทีเป็นไม่เจตนา ข้าเพียงแค่เป็นคนตรงไปตรงมา ทั้งยังอายุน้อย หากท่านถือสาเอาความ ก็เท่ากับท่านเป็นฝ่ายผิด

ซุนหลิงเอ๋อร์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ สหายผู้นี้ของนางช่างน่าสนใจนัก

ใกล้ถึงเวลาที่นางต้องออกโรงแล้ว นางจึงปรับสีหน้าและท่าทาง ทำทีเป็นเศร้าสร้อยแล้วเดินออกไป

“ผู้อาวุโสอวี๋มาหรือเจ้าคะ? เชิญนั่งก่อน ข้าจะไปรินชาให้ ที่สวนสมุนไพรของเรามีคนดูแลน้อย หากต้อนรับขาดตกบกพร่องไปบ้าง ท่านโปรดอภัยด้วย”

“มิต้องเกรงใจ ข้าเพียงมาเยี่ยมหมอเทวดาซุน ดูให้เห็นกับตาแล้วข้าก็จะไป ไม่ต้องลำบากหรอก”

อวี๋อู๋ชางเพิ่งถูกซูหว่านหักหน้าไป เขาจึงไม่ใคร่อยากจะอยู่ที่นี่นานนัก เพียงต้องการยืนยันให้แน่ใจว่าหมอเทวดาซุนยังอยู่ที่สำนักเฟิงเย่ว์หรือไม่

“ท่านปู่ของข้าเป็นไข้หวัดหนัก เพิ่งดื่มยาแล้วหลับไปเจ้าค่ะ ร่างกายไม่ได้เป็นอันใดร้ายแรง ทำให้ผู้อาวุโสอวี๋เป็นห่วงแล้ว” แน่นอนว่าซุนหลิงเอ๋อร์จะยอมให้เขาเข้าไปดูไม่ได้

“ข้ารู้ แต่ข้าเคารพนับถือหมอเทวดาซุนมาโดยตลอด อีกทั้งท่านล้มป่วยก็เพราะพ่อบุญธรรมของข้า การมาเยี่ยมเยียนจึงเป็นเรื่องสมควรยิ่ง ขอเพียงข้ายืนยันได้ว่าเขาปลอดภัยดีแล้ว ข้าก็จะไปทันที”

วันนี้อวี๋อู๋ชางตั้งใจว่าจะต้องพบหน้าให้ได้จึงจะยอมรามือ

ซุนหลิงเอ๋อร์แทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ อยากจะต่อว่าเขาสักสองสามคำ ช่างไม่รู้จักจบสิ้นเสียจริง

มิทันที่นางจะได้เอ่ยคำใดต่อ อวี๋อู๋ชางก็ก้าวเข้าไปยังห้องด้านในแล้ว ห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง

ซูหว่านเองก็ร้อนใจ ลุกขึ้นเดินตามไปทันที

“ผู้อาวุโสอวี๋ ท่านปู่ของข้าเพิ่งจะหลับไปอย่างยากลำบาก ไว้ท่านมาใหม่ภายหลัง ให้เขาได้พักผ่อนดี ๆ เถิดนะเจ้าคะ?”

“ไม่เป็นไร ข้าจะเข้าไปเงียบ ๆ รับรองว่าจะไม่รบกวนท่านผู้เฒ่าเป็นอันขาด”

ซุนหลิงเอ๋อร์จะห้ามเขาได้อย่างไร? หากขวางจนเกินงามก็จะยิ่งดูมีพิรุธ แล้วจะทำอย่างไรดี?

อวี๋อู๋ชางเดินไปถึงหน้าประตู กำลังจะผลักเข้าไป ซุนหลิงเอ๋อร์คิดในใจ จบแล้ว ๆ

ทว่า ผลกลับพลิกผัน อวี๋อู๋ชางเพิ่งจะวางมือลงบนบานประตู เสียงเคลื่อนไหวก็ดังมาจากด้านใน

“แค่ก ๆ ๆ... แค่ก ๆ... อู๋ชางเอ๋ย ไข้หวัดของข้าครั้งนี้หนักหนานัก เจ้าอย่าเข้ามาเลย เดี๋ยวจะติดไข้ไปจะลำบากเสียเปล่า น้ำใจของเจ้า ผู้เฒ่าคนนี้รับรู้แล้ว เชิญกลับไปเถิด!”

พอเสียงนี้ดังขึ้น อย่าว่าแต่อวี๋อู๋ชางเลย แม้แต่ซุนหลิงเอ๋อร์กับซูหว่านยังนิ่งอึ้งไป

นี่เป็นเสียงของหมอเทวดาซุนจริง ๆ เขากลับมาเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

อวี๋อู๋ชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงยอมปล่อยมือจากประตู เพราะนี่เป็นเสียงของหมอเทวดาซุนจริง ๆ ทั้งปกติท่านก็เรียกเขาว่าอู๋ชางเช่นนี้

องครักษ์หนุ่มเกาศีรษะอย่างเขินอาย พลางยิ้มซื่อ ๆ แล้วอธิบาย

เมื่อซูหว่านได้ยินดังนั้น ก็คิดว่าที่แท้ก็คือนักพากย์นี่เอง นักพากย์พวกนี้น่าทึ่งเสียจริง

ยิ่งไปกว่านั้น เสียงเดิมของศิษย์ผู้นี้ก็ไพเราะน่าฟังยิ่งนัก เป็นเสียงทุ้มนุ่มลึกของบุรุษวัยหนุ่มที่บริสุทธิ์ยิ่ง

“เหมือน เหมือนราวกับแกะ แม้แต่น้ำเสียงของท่านปู่เจ้าก็ยังเลียนแบบได้ อย่าว่าแต่อวี๋อู๋ชางเลย แม้แต่ข้าเองก็ยังเชื่อเช่นกัน” ซุนหลิงเอ๋อร์กล่าวอย่างตื่นเต้น ราวกับได้พบของเล่นชิ้นใหม่ที่น่าสนใจ

“เจ้าชื่ออะไรหรือ?”

“เรียนแม่นางหลิงเอ๋อร์ เรียกข้าว่าอาเหิงก็พอ!” อาเหิงมีใบหน้าที่หมดจดงดงาม

รูปร่างของเขาดูไม่สูงใหญ่กำยำเท่าองครักษ์คนอื่น ๆ ของเจียงอวี้ อายุคงยังไม่มากนัก

“อาเหิง เช่นนั้นเจ้าเลียนเสียงของผู้อื่นได้อีกหรือไม่?” ซูหว่านมองเขาอย่างคาดหวัง

เมื่ออาเหิงเห็นว่าทั้งแม่นางซูและแม่นางหลิงเอ๋อร์ต่างก็สนใจในตัวเขาถึงเพียงนี้ ก็รู้สึกภาคภูมิใจ เขาเคยได้ยินมานานแล้วว่านายน้อยมีหญิงสาวที่พึงใจ ทั้งยังพานางกลับมาที่สำนักเฟิงเย่ว์ด้วย วันนี้ในที่สุดก็ได้ยลโฉมเสียที

งดงามยิ่งนัก นายน้อยช่างมีสายตาแหลมคมโดยแท้

“แม่นางซู ท่านอยากให้ข้าลองเลียนเสียงผู้ใดหรือขอรับ?” อย่างไรเสียนายน้อยก็ได้มอบหมายให้เขามาประจำที่สวนสมุนไพรแล้ว เขาจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าหมอเทวดาซุนจะกลับมา