ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 395

ทว่า ซูหว่านกลับดูอย่างตั้งอกตั้งใจยิ่งนัก เด็กสาวก็เป็นเช่นนี้ สนใจเรื่องราวเช่นนี้อยู่แล้ว ยิ่งน้ำเน่าเพียงใด ก็ยิ่งอยากติดตาม

เพื่อที่จะได้วิจารณ์เนื้อเรื่องกับเจ้าสำนักเฒ่า นางจึงขยับไปนั่งข้างๆ เขา หนึ่งชราหนึ่งเยาว์ต่างก็นั่งแทะเมล็ดทานตะวันไปพลางสนทนากันไปอย่างออกรส

“บุรุษผู้นี้ใช้ไม่ได้เลย รักคนรวยชังคนจนไม่อาจแต่งได้” เจ้าสำนักเฒ่าชี้ไปยังพระเอกบนเวที

“นั่นสิเจ้าคะท่านตา แล้วเหตุใดนางเอกถึงต้องผูกคอตายบนต้นไม้คดงอต้นเดียว? เหตุใดจึงต้องยอมละทิ้งป่าทั้งป่าเพื่อต้นไม้เพียงต้นเดียวด้วยเจ้าคะ?”

ทั้งสองต่างกล่าวตำหนิสอดรับกันไปมา ทั้งยังพยักหน้าแสดงความเห็นด้วยซึ่งกันและกัน

เจียงอวี้ที่อยู่ด้านข้างได้แต่ยิ้มอย่างจนปัญญาระคนเอ็นดู พลางคิดในใจว่า หนึ่งชราหนึ่งเยาว์คู่นี้ หาผู้ใดเปรียบมิได้เสียจริง

ทั่วทั้งลาน มีเพียงพวกเขาสองคนที่ชมดูอย่างจริงจัง ส่วนผู้อื่นล้วนนั่ง ๆ นอน ๆ อย่างเบื่อหน่ายกันถ้วนหน้า

เมื่องิ้วใกล้จะถึงฉากสุดท้าย เจ้าสำนักเฒ่าก็เผลอหลับไป ซูมู่จึงเข้ามาจับชีพจรให้ โชคดีที่ไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง

เจียงอวี้จึงโบกมือให้หยุดการแสดง ทุกคนต่างรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อย พากันแยกย้ายกลับบ้านของตนไป

ช่างเป็นเคราะห์กรรมเสียจริง อีกไม่กี่วันก็ต้องมาอีกแล้ว ยังมิทราบว่าจะเป็นงิ้วเรื่องอันใดอีก

หลายวันต่อมา ซูหว่านก็มีเรื่องให้ทำแล้ว นางไปหาคณะงิ้ว เล่าเรื่องราวของเซวียผิงกุ้ยและหวังเป่าชวนให้พวกเขาฟัง และให้พวกเขานำไปจัดแสดง

สำหรับคณะงิ้วแล้ว เรื่องนี้ถือเป็นบทละครชั้นดีที่หาได้ยากยิ่ง หากในอนาคตนำไปจัดแสดงอย่างเป็นจริงเป็นจัง ย่อมต้องเป็นที่รู้จักไปทั่วทุกครัวเรือนอย่างแน่นอน

ดังนั้น ซูหว่านจึงอยู่ที่คณะงิ้วเป็นเวลาสามวัน ชมดูพวกเขาฝึกซ้อมอยู่หลายครั้งจนได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจ นางยังเขียนบทพูดหลักทั้งหมดออกมาให้ด้วย

กระทั่งเพลงที่นางเคยเรียนรู้ในยุคปัจจุบันก็ยังถูกนำมาใช้ โดยให้นำมาร้องในช่วงเปิดฉาก

อย่าว่าไป พอเจียงอวี้และคนอื่น ๆ ได้ยินว่าซูหว่านกำลังกำกับการแสดงงิ้วอยู่ ต่างก็ตั้งตารอคอยว่านางจะสร้างสรรค์งิ้วดี ๆ เช่นไรออกมาได้

ทว่าซูหว่านก็มิได้อาจหาญรับความดีความชอบไว้ผู้เดียว นางเพียงกล่าวว่าได้อ่านเจอมาจากนิทานพื้นบ้านเล่มหนึ่ง มิใช่เรื่องที่นางคิดขึ้นเอง

เมื่อซูมู่เห็นน้องสาวของตนกำลังง่วนอยู่กับการจัดแจง ก็ได้แต่ยิ้มแล้วปล่อยผ่านไป ถึงเวลานั้นเขาคงต้องตั้งใจดูตั้งใจฟังให้ดีแล้วว่า น้องเล็กของเขาก็มีความสามารถเช่นนี้ด้วยหรือ?

ซุนหลิงเอ๋อร์เองก็เช่นกัน พอได้ยินว่าสหายรักกำลังกำกับการแสดงงิ้วอยู่ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องมาชมความคึกคักนี้ให้ได้

ในไม่ช้าก็ถึงเวลาชมงิ้วอีกครั้ง เมื่อถึงยามค่ำคืน เวทีก็ถูกตั้งขึ้น งานเลี้ยงก็ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมสรรพ เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายต่างก็ทยอยเดินทางมาถึงตามเวลา

เจ้าสำนักเฒ่ายังรับปากอีกว่า งิ้วที่แม่หนูซูกำกับนี้ เขาจะต้องฟังให้จบ จะไม่เผลอหลับกลางคันเป็นอันขาด

“เช่นนั้นแล้ว ผู้นี้ช่างมีฝีมือการประพันธ์เป็นเลิศ สามารถแต่งเนื้อร้องที่ดีถึงเพียงนี้ได้ แต่แม่หนูอย่างเจ้าก็นับว่าเก่งกาจมากแล้วที่สามารถนำเสนอออกมาได้ไม่เลว” ขณะที่เอ่ยชมผู้ประพันธ์ เจ้าสำนักเฒ่าก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยชมซูหว่านด้วย

ครั้นจบบทเพลงแล้ว การแสดงก็ดำเนินไปตามบทละคร เริ่มตั้งแต่การโยนลูกปักเพื่อเลือกคู่ ซึ่งเป็นฉากสำคัญฉากหนึ่งของเรื่อง จากนั้นตัวเอกทั้งสองก็ตัดสินใจครองรักกันโดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างของฐานะวงศ์ตระกูล ทั้งยังมีเหล่าตัวร้ายในเรื่องที่ทยอยกันออกมาสร้างความวุ่นวาย

ฉากตบมือตัดขาดความสัมพันธ์ คุณหนูผู้สูงศักดิ์ตกอับกลายเป็นภรรยาผู้ยากจน เมื่อแรกเข้าสู่กระท่อมก็ทำสิ่งใดไม่เป็นเลยสักอย่าง

ตามมาด้วยความเข้าใจผิดและอุปสรรคนานัปการที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน เรื่องราวพลิกผันอยู่ตลอดเวลา อาจกล่าวได้ว่าน่าติดตามทุกขณะจิต ทั้งยังเต็มไปด้วยความขัดแย้งที่เข้มข้น

เมื่อได้เห็นชะตากรรมของหวังเป่าชวน ทุกคนต่างรู้สึกสงสารและเห็นใจ ทั้งยังยกย่องในความรักที่มั่นคงไม่เสื่อมคลายของนางที่มีต่อพระเอก ทำเอาซุนหลิงเอ๋อถึงกับหลั่งน้ำตา

ในท้ายที่สุด หลังจากผ่านพ้นความทุกข์ยาก ตัวเอกทั้งสองก็ได้กลับมาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ฝ่ายคนดีต่างได้รับผลบุญตอบแทน ส่วนคนชั่วก็ได้รับโทษทัณฑ์ที่สาสม

อย่าว่าแต่เจ้าสำนักเฒ่าที่ชมอย่างตั้งอกตั้งใจเลย แม้แต่ซูมู่และเหล่าผู้อาวุโสท่านอื่นที่ได้ชมงิ้วเรื่องนี้เป็นครั้งแรกต่างก็รู้สึกว่าแปลกใหม่และน่าสนใจยิ่ง

อีกทั้งในเรื่องยังมีการสอดแทรกฉากรบราฆ่าฟันในสนามรบ บุคลิกของพระเอกที่เก่งกาจกล้าหาญในการศึกก็ช่างดึงดูดใจพวกเขา ทำให้ไม่มีผู้ใดรู้สึกเบื่อหน่ายเลย ต่างก็นั่งชมจนจบเรื่อง

ส่วนซุนหลิงเอ๋อนั้น เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็หัวเราะ นางเพียงแต่รู้สึกสงสารนางเอกจับใจ แต่กลับไม่สามารถรู้สึกเห็นใจพระเอกได้เลย