ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 405

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูหว่านก็มิได้แสดงท่าทีประหลาดใจอันใด เพียงแต่กระชับวงแขนที่โอบรอบลำคอของเขาให้แน่นขึ้นเล็กน้อย

นางรู้ดีว่าเขาจะต้องไปยังสนามรบแนวหน้า ในต้นฉบับก็เป็นเช่นนี้

“เช่นนั้นในภายภาคหน้าท่านก็จะเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ และเป็นวีรบุรุษของแคว้นจิ้น”

“ไม่ง่ายดายถึงเพียงนั้น ต่อให้เป็นข้า เมื่อไปยังสนามรบแนวหน้า ก็ต้องเริ่มต้นจากการเป็นเพียงทหารผู้น้อย นี่คือคำสอนของบรรพบุรุษแห่งจวนเจียงกั๋วกง บุรุษรุ่นเราหากเข้าร่วมสมรภูมิ หากปรารถนาจะบัญชาการกองทัพ ก็จำต้องอาศัยความสามารถของตนเองสร้างผลงานทางการทหาร แล้วจึงรับตำแหน่งตามความดีความชอบนั้น ไม่มีผู้ใดได้มาโดยเปล่า”

เจียงกั๋วกงเป็นคนเช่นนี้ ต่อให้เป็นบุตรชายแท้ ๆ ของตน ก็ต้องเริ่มต้นจากจุดเดียวกันกับผู้อื่น มิอาจเพราะเป็นบุตรชายของเขาแล้วจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างเป็นพิเศษ

“เช่นนี้ก็ดีแล้วมิใช่หรือ ตำแหน่งที่ได้มาด้วยความสามารถของตนเอง ต่อให้ผู้อื่นอยากจะว่ากล่าวสิ่งใดก็พูดไม่ออก ข้าเชื่อว่าเมื่อท่านไปถึงสนามรบแล้ว จะต้องสร้างชื่อเสียงได้อย่างแน่นอน ในใจของข้า ผู้ที่ปกป้องบ้านเมืองล้วนเป็นวีรบุรุษ ไม่รู้ว่าหลังจากท่านไปแล้วจะได้พบกับพี่สามของข้าหรือไม่ เขาอยู่ในค่ายทหารเพียงลำพัง ไร้ซึ่งคนรู้จัก หากท่านไปแล้ว ก็ไปตามหาเขาด้วย พวกท่านทั้งสองจะได้ช่วยเหลือดูแลกัน”

ซูหว่านยังคงเป็นห่วงพี่ชายของนางอยู่เสมอ อันที่จริงแล้วหลังจากที่เจียงอวี้ไป ต่อให้นางไม่เอ่ยปาก เขาก็ตั้งใจจะไปตามหาซูเฉินอยู่แล้ว เมื่ออยู่ในสนามรบเดียวกัน ย่อมต้องตามหาคนที่ตนสามารถไว้วางใจได้อย่างเต็มที่มาเป็นคู่หู คนที่สามารถฝากแผ่นหลังไว้ให้ได้อย่างสนิทใจ และซูเฉินก็คือคนที่เขาไว้วางใจ หาได้เกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นไม่ ยิ่งไม่เกี่ยวกับหน้าตาของซูหว่าน เขาเพียงแต่รู้สึกว่าซูเฉินเป็นบุรุษที่มีเลือดรักชาติและมีความรับผิดชอบ

“ต่อให้เจ้าไม่พูด ข้าก็จะทำเช่นนั้น ถึงเวลานั้นพวกเราจะสร้างผลงานทางการทหารไปด้วยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน!”

ในต้นฉบับ เจียงอวี้และซูเฉินได้สร้างมิตรภาพที่แน่นแฟ้นในสนามรบ พวกเขานอนเตียงเดียวกัน ดื่มซุปชามเดียวกัน เป็นสหายร่วมเป็นร่วมตายกันหลายต่อหลายครั้ง

“ข้าเชื่อใจพวกท่าน!”

ซูหว่านรู้ว่าพวกเขาจะสามารถกลับมาจากสนามรบได้อย่างปลอดภัย เพียงแต่ความยากลำบากนานัปการที่อยู่ระหว่างนั้น นางซึ่งอยู่ไกลถึงเซียงโจว คงมิอาจช่วยเหลืออันใดได้ ทำได้เพียงตักเตือนพวกเขา ให้ระมัดระวังในทุกเรื่อง

“อย่างไรพวกท่านก็ต้องจำไว้ว่าต้องดูแลตนเองให้ดี ต้องจำไว้ว่ายังมีคนรอพวกท่านกลับมา อย่าได้ห้าวหาญทะเยอทะยานจนเกินงาม เมื่อทำเพื่อชาติบ้านเมือง ก็มิอาจทำเพื่อชาติบ้านเมืองเพียงอย่างเดียว คนที่รอพวกท่านอยู่ก็มิอาจทำให้พวกเขาผิดหวังได้เช่นกัน...”

เพียงแค่คิดถึงความทุกข์ยากที่พี่สามต้องเผชิญในสนามรบ หัวใจของซูหว่านก็เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

ในเมื่อการปรากฏตัวของนางได้เปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องและเส้นทางมากมายไปแล้วเช่นนี้ ก็หวังว่า จะสามารถทำให้พี่สามได้รับความทุกข์ทรมานน้อยลงบ้าง!

“แล้วเจ้าจะยอมรอข้าหรือไม่?”

“ท่านเป็นถึงซื่อจื่อเจียงกั๋วกง และยังเป็นนายน้อยแห่งสำนักเฟิงเย่ว์ เกิดมาพร้อมวาสนาอันสูงส่ง เหตุใดจึงไม่มั่นใจในตนเองถึงเพียงนี้?” ซูหว่านเอ่ยเย้า

เมื่อได้ฟังนางหยอกเย้าด้วยท่าทีจริงจังเช่นนั้น เจียงอวี้ก็รู้สึกจนปัญญา เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วกล่าวว่า

“แม้ชาติกำเนิดจะสูงส่งเพียงใด ข้าก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง เมื่อเป็นคนย่อมมีความปรารถนาส่วนตัว เมื่อมีความปรารถนา ก็ย่อมมีสิ่งที่กลัวว่าจะต้องสูญเสียไป ข้ากลัวว่าจะต้องเสียเจ้าไป ดังนั้นข้าจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อรั้งเจ้าไว้ข้างกาย ข้าทำผิดหรือ?”

“หวานหว่าน เป็นเพราะเจ้าดีเกินไป ทั้งเฉลียวฉลาด งดงาม ทั้งยังมีไหวพริบและจิตใจดีงาม คำเหล่านี้ยังมิอาจบรรยายความดีงามของเจ้าได้หมดสิ้น ในใจของข้า นอกจากท่านแม่แล้ว เจ้าคือสตรีที่ดีที่สุดในโลกหล้า ข้ากลัวว่า หากข้าไม่ได้อยู่ข้างกายเจ้า จะมีบุรุษที่เพียบพร้อมและมีความสามารถมากมายเข้ามาแย่งชิงเจ้าไปจากข้า ข้ากลัวว่าหากข้าต้องจากไปชายแดนนานหลายปี เมื่อกลับมาอีกครา เจ้าจะกลายเป็นแก้วตาดวงใจของผู้อื่นไปเสียแล้ว...”

เจียงอวี้รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าอย่างแท้จริง ซูหว่านไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ทายาทเจียงกั๋วกงผู้มีความสามารถเป็นเลิศราวกับหลุดออกมาจากในหนังสือ จะมีวันที่รู้สึกไม่มั่นใจในตนเองถึงเพียงนี้ เขาเป็นที่หมายปองของสตรีมากมายเพียงใด? สุดท้ายกลับต้องมารู้สึกไม่มั่นใจเพียงเพราะสตรีตัวเล็ก ๆ เช่นนางงั้นรึ?

ซูหว่านรู้สึกว่าชีวิตนี้นางคงจะประสบความสำเร็จแล้ว นางขยับเข้าไปใกล้และประทับจุมพิตที่เย็นเฉียบลงบนแก้มของเขา เจียงอวี้รู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตในทันที

“ผู้ที่เคยได้พบดอกโบตั๋นแล้ว ย่อมไม่คิดจะหยุดสายตาไว้ที่ดอกเสาเย่าหรอก!”