ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 408

ยามนี้นางยังต้องแสร้งทำเป็นคนขาเป๋ ไปไหนมาไหนก็ไม่ได้

เมื่อคืนนี้ ไม่ว่าอย่างไรซุนหลิงเอ๋อร์ก็ไม่ยอมให้ซูมู่ดูเท้าของนาง ซูมู่จึงรีบไปฟ้องท่านอาจารย์และอาจารย์แม่ตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อหมอเทวดาซุนและท่านย่าเย่ได้ยินว่านางข้อเท้าเคล็ด ก็รีบร้อนมาดูอาการ แต่แม่นางน้อยกลับบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้ดู หลังจากบ่ายเบี่ยงอยู่หลายครั้ง หมอเทวดาซุนก็รู้ทันทีว่าแม่นางน้อยเพียงแกล้งทำ

เมื่อมองดูศิษย์ผู้หล่อเหลาโดดเด่นของตน แล้วหันไปมองแววตาหลุกหลิกของหลานสาว เขาก็เข้าใจทุกอย่างในทันใด

ช่างเถิด ๆ เรื่องของคนหนุ่มสาว พวกเขาเหล่าคนชราจะไปยุ่งเกี่ยวอะไรได้มากนัก ปล่อยให้เป็นไปตามเรื่องของพวกเขาก็แล้วกัน

ซูหว่านและเจียงอวี้มาถึงสวนสมุนไพรในเวลาไล่เลี่ยกัน ที่นั่นครึกครื้นยิ่งนัก พอดีกับเวลาอาหาร ทุกคนต่างล้อมวงรอบโต๊ะกินหม้อไฟกัน ธีการกินเช่นนี้เป็นซูหว่านที่นำเข้ามา ผลปรากฏว่าเป็นที่ชื่นชอบของคนทุกรุ่นในสำนักเฟิงเย่ว์เป็นอย่างมาก

ในวันอากาศเหน็บหนาว การได้กินหม้อไฟที่กำลังเดือดนั้น ช่างสุขสบายยิ่งนัก

อาการของเจ้าสำนักเฒ่านับวันยิ่งดีขึ้น ทั้งกระชุ่มกระชวยและมีสีหน้าสดใสขึ้นเรื่อย ๆ ความอยากอาหารก็ดีขึ้นตามลำดับ หลังจากถอนพิษแล้ว ก็มิใช่เพียงดูดีแต่ภายนอก แต่ดีจากภายในสู่ภายนอก

เจียงอวิ๋นเฮ่อคอยอยู่ดูแลเขาตลอดทั้งวัน เจียงอวี้จึงวางใจออกมาอยู่กับซูหว่านได้

นับตั้งแต่ท่านย่าเย่เข้าพิธีคำนับฟ้าดินกับหมอเทวดาซุนแล้ว ก็ไม่ได้สวมใส่ชุดชนกลุ่มน้อยอันเป็นเอกลักษณ์ของนางอีก แต่ได้ปรับตัวเข้ากับธรรมเนียมท้องถิ่น หันมาสวมใส่ชุดของสตรีแคว้นจิ้น

สองสามีภรรยายังคงต่อปากต่อคำกันทั้งวันเช่นเคย แต่ทุกครั้งล้วนจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของหมอเทวดาซุน

ท่านย่าเย่ได้ทดสอบพรสวรรค์ของซูมู่ เพราะหมอเทวดาซุนบอกว่าเขาเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์ที่หาได้ยากยิ่ง ท่านย่าเย่เองก็มีวิชาพิษติดตัวอยู่เต็มอกแต่ไร้ผู้สืบทอด จึงตั้งใจจะสอนเขาร่วมกับหมอเทวดาซุน เพื่อถ่ายทอดวิชาความรู้ทั้งหมดของนางให้แก่เขา

อย่าได้ดูแคลนผู้ที่ใช้พิษ หากใช้เป็นเรียนรู้ได้ดีแล้ว พิษก็สามารถใช้ช่วยชีวิตคนได้เช่นกัน

แน่นอนว่าซุนหลิงเอ๋อร์ก็สามารถเรียนรู้ไปด้วยกันได้ แม้พรสวรรค์ของนางอาจไม่ดีเท่าซูมู่ แต่หากนางเต็มใจก็สามารถเรียนได้

ฝ่ายซูมู่ถูกท่านย่าเย่รั้งตัวไว้ จึงไม่มีเวลายุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่น้องสาวเอาแต่ตัวติดอยู่กับเจียงอวี้อีก อันที่จริงเขารู้ดีว่าเจียงอวี้เป็นคนเช่นไร ย่อมไม่ทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับน้องสาวของตนเป็นแน่ ทว่าเขาก็แค่รู้สึกอิจฉาในใจ ทนเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันไม่ได้ ใต้หล้านี้มีพี่ชายภรรยาคนไหนบ้างที่จะชอบหน้าสามีของน้องสาวตนเอง

คู่รักหนุ่มสาวจูงมือกันกลับไปยังหอไจซิง ทั้งวันพวกเขาใช้เวลาอยู่ในห้องดีดฉิน ถึงเวลาก็กินข้าว ครั้นเหนื่อยล้าก็ออกมาเดินเล่น หิมะที่ทับถมอยู่ในลานบ้าน ซูหว่านไม่ให้คนกวาดทิ้งไป แต่ตให้คงไว้อย่างนั้นเพื่อให้นางได้เล่น

การลงเขาในครั้งนี้ ซูหว่านตั้งใจว่าจะไม่กลับมายังสำนักเฟิงเย่ว์อีกชั่วคราว ส่วนจะได้กลับมาอีกครั้งเมื่อใดก็ยังมิอาจล่วงรู้ได้ ดังนั้นก่อนจะจากไป นางจึงต้องไปร่ำลาเจ้าสำนักเฒ่าเสียก่อน

เมื่อเจ้าสำนักเฒ่าได้ยินว่านางจะไป ก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์ในใจเป็นอย่างยิ่ง

เขาชื่นชอบแม่หนูซูหว่านผู้นี้จากก้นบึ้งของหัวใจ ช่วงเวลาที่นางอยู่เคียงข้างได้นำพาความสุขมาให้เขามากมาย ทำให้ชีวิตที่เจ็บป่วยแสนน่าเบื่อและทุกข์ทรมานของตนได้พบเจอความน่าสนใจและสิ่งปลอบประโลมใจ

บัดนี้ ในใจของเขาเพียงยอมรับซูหว่านในฐานะหลานสะใภ้ในอนาคตเท่านั้น

“แม่หนูหว่าน เจ้าอยู่ที่นี่ต่อให้พ้นเทศกาลหยวนเซียวไปก่อนแล้วค่อยกลับไปไม่ได้หรือ?” เจ้าสำนักเฒ่าเอ่ยรั้งไว้

ซูหว่านนั่งลงข้างเตียงของเขาอย่างว่าง่าย พร้อมกับยื่นถ้วยยาต้มบำรุงให้

“ท่านตา ข้าจากบ้านมาครั้งนี้ก็เกือบครึ่งปีแล้ว ท่านพ่อท่านแม่และเหล่าพี่ชายที่บ้านล้วนเป็นห่วงข้ายิ่งนัก ปีนี้ไม่ได้กลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้าน พวกเขาย่อมต้องคิดถึงข้าเป็นแน่ อีกทั้งข้าเองก็คิดถึงพวกเขาเช่นกันเจ้าค่ะ จึงตั้งใจว่าเมื่อจัดการเรื่องการค้าที่จงโจวเสร็จสิ้นโดยเร็ว ก็จะรีบกลับไปอยู่กับพวกเขาเจ้าค่ะ”