ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 414

ซุนหลิงเอ๋อร์บอกว่า ในที่สุดก็หาคนที่ปราบคุณปู่ของนางได้แล้ว

พี่สี่ของพวกเขา จะเดินทางท่องเที่ยวต่อไปตามเส้นทางเดิมที่ค้างไว้เมื่อครั้งที่เเล้ว

ซูหว่านมาส่งพวกเขาที่หน้าประตูเมือง ซูมู่กำชับนางตลอดทางว่า

“พอกลับไปเเล้ว อย่าลืมเขียนจดหมายมาบอกข่าวให้ข้ารู้ด้วยนะว่าปลอดภัยแล้ว ปกติก็อย่ามัวเเต่ยุ่งเรื่องงานมากนัก ต้องดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย ส่วนท่านพ่อท่านแม่ หลังจากเจ้ากลับไปแล้ว ฝากทักทายพวกท่านเเทนข้าด้วย ตำรับยาบำรุงสุขภาพที่ข้าทิ้งไว้ให้ เจ้าต้องเก็บรักษาไว้ให้ดี เเล้วเอาไปบำรุงสุขภาพให้ท่านพ่อท่านเเม่ตามตำรับด้วย ข้าทำเพื่อพวกเจ้าทุกคนนะ

เเล้วเจ้าก็เหมือนกัน วันหลังอย่ากินของหวานเยอะ ตอนเช้าตื่นมา อย่าลืมดื่มน้ำอุ่นสองแก้ว เเม้ว่าจะเข้าหน้าร้อนแล้ว ก็ต้องงดดื่มเครื่องดื่มเย็นๆด้วย…”

“พอแล้วพี่รอง เรื่องเหล่านี้ท่านพูดตั้งเเต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ข้าจำได้หมดเเล้ว ท่านวางใจเถอะ ข้าจะเชื่อฟังที่ท่านพูด”

ซูหว่านรู้สึกจนปัญญา การมีพี่รองที่เรียนเเพทย์เเผนจีนก็เป็นเเบบนี้เเหล่ะ ในเรื่องการดูเเลสุขภาพ เขาเป็นคนที่มีวินัยมากจริงๆ เขากินอาหารสามมื้อตรงเวลา เช้าเน้นผัก ตอนเย็นกินน้อย ส่วนตอนเที่ยงถึงจะกินอิ่มได้ เเถมยังต้องหลีกเลี่ยงของมันๆอีกด้วย

เขายังถือว่าผ่อนปรนให้ซูหว่านมากแล้ว อย่างน้อยก็ยังอนุญาตให้นางกินอาหารตอนกลางคืนได้ เเต่ห้ามกินของหวานเท่านั้น

เขาเเม้จะเป็นวัยรุ่น เเต่เขาก็หัวโบราณยิ่งกว่าหมอเทวดาซุนเสียอีก

สำนักเฟิงเย่ว์เลี้ยงฝูงนกอินทรีไว้จำนวนหนึ่ง ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหนก็สามารถส่งจดหมายได้ทันท่วงที เจียงอวี้ได้มอบนกอินทรีตัวหนึ่งให้ซูหว่าน นางสามารถเขียนจดหมายถึงซูมู่ได้ตลอดเวลา โดยไม่ต้องกังวลว่าจะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

ซุนหลิงเอ๋อร์ก็ไม่อยากจากซูหว่านเลย นางกอดเเขนซูหว่านไว้แน่นตลอดเวลาที่อยู่บนรถม้า

ซูหว่านหยอกล้อนางว่า

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าน่าสงสารจังเลยนะ ทั้งหมอเทวดาซุนกับพี่รองต่างก็เรียนเเพทย์กันทั้งคู่ พวกเขาทั้งสองใส่ใจเรื่องอาหารการกินเพื่อสุขภาพเป็นพิเศษ แบบนี้เจ้าก็อดกินอาหารอร่อยๆไปหลายอย่างเลยสิ”

“ใช่สิ เจ้าไม่รู้หรอก ว่าพวกเขาสองคนทำตัวน่ารำคาญเเค่ไหน อันนี้ก็ห้ามกิน อันนั้นก็ห้ามกิน สรุปเเล้วมันไม่ดีต่อสุขภาพไปสะทุกอย่าง” ซุนหลิงเอ๋อร์บ่นออกมาอย่างจริงจัง

ท่านยายเย่ได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังว่า

“กิน ทำไมถึงจะไม่กิน ชีวิตคนเรามันสั้น ต้องมีความสุขทันทีที่ทำได้ ตอนหนุ่มสาวไม่กิน เเล้วจะให้มากินตอนกระดูกกระเดี้ยวแก่เเบบเราเเล้วเหรอ

ฟันก็หลุดหมดเล้ว ยังจะกินอะไรได้อีก หลิงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว เจ้าอยากกินอะไรก็กินไปเลย ยายจะปกป้องเจ้าเอง ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนก็บอกยายนะ ยายรับรองว่าเจ้าจะมีอายุถึงเก้าสิบเก้า”

หลังจากตกเเต่งอวี้เหยียนถังเสร็จเรียบร้อยเเล้ว นางก็ใช้เวลาอยู่ในโรงงานทุกวัน เพื่อเรียนรู้วิธีการทำสบู่นมเเพะ การสกัดน้ำดอกไม้ เเละวิธีการแช่น้ำมันดอกไม้

นางนำทีมคนงานเตรียมสินค้าไปพร้อมๆกับการดูเเลเรื่องการเปิดร้านอวี้เหยียนถังไปด้วย

ซวี่ซวี่จัดการทุกอย่างได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เเม้เเต่ร้านอวี้เหยียนถังที่ยังไม่เปิด นางก็สั่งให้ทำความสะอาดจนไม่มีฝุ่น ซูหว่านให้นางทำกล่องของขวัญมงคลโชคดีราบรื่น นางก็ทำกล่องขึ้นมาโดยเฉพาะ มีความสวยงามเเต่ก็ยังดูดีมีระดับ ทั้งยังช่วยประหยัดเงินไปได้ก้อนหนึ่งเพื่อนำไปใช้ในส่วนอื่นๆ ซึ่งละเอียดรอบคอบกว่าที่ซูหว่านวางเเผนไว้มาก ทุกบาททุกสตางค์ใช้ไปอย่างคุ้มค่า

หนำซ้ำนางยังจดบันทึกค่าใช้จ่ายทุกรายการได้อย่างชัดเจนเเละเป็นระเบียบเรียบร้อย เเล้วนำมาให้ซูหว่านดูในวันถัดไป

ซูหว่านไม่ได้เข้าไปจัดการเรื่องการโปรโมท เเต่รอให้เห็นผลตอนเปิดร้านเลย เพราะในใจนาง ซวี่ซวี่ผ่านการทดสอบเเล้ว นางเชื่อว่าซวี่ซวี่จะสามารถบริหารการจัดการตลาดที่จงโจวได้เป็นอย่างดี

ซูหว่านจ่ายค่าจ้างให้นางเดือนละหนึ่งร้อยตำลึง ก่อนวันเปิดร้านหนึ่งวัน ซวี่ซวี่ก็มาที่หอปี้คงอีกครั้งเป็นพิเศษ

นางเอาบางอย่างมาให้ซูหว่านเพื่อเเสดงความจงรักภักดี ซึ่งเป็นเหมือนเอกสารสัญญาขายตัว นางไปที่สำนักงานราชการเพื่อทำสัญญาเป็นทาสของตัวเอง โดยขายตัวเองให้ซูหว่านเป็นเวลาห้าปี เเละเมื่อทางการประทับตราแล้ว สัญญาก็มีผลบังคับใช้

ซูหว่านค่อนข้างประหลาดใจ เพราะในความทรงจำของนาง ผู้คนในเเคว้นจิ้นดูถูกทาสเป็นพิเศษ เเละผู้ที่มีสถานะเป็นทาสก็รู้สึกอับอายที่ตัวเองเป็นทาส เเละใช้ทั้งชีวิตต่อสู้เพื่อปลดปล่อยตัวเอง บางคนถึงกับพยายามทำเช่นนั้นมาหลายชั่วอายุคน