ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 418

“อ้อ วันหลังเราเอาของขวัญไปเยี่ยมหน่อยดีกว่า”

ในเมื่อเป็นคนที่ช่วยเหลือพี่ห้าได้ ก็ควรจะไปทำความรู้จักกับเขาไว้หน่อย ที่สำคัญคือเขาชี้เเนะพี่ห้า ก็ถือว่าเป็นคนดี

“ยังมีข้า ข้าเลือกร้านสำหรับเปิดโรงเตี๊ยมไว้เเล้ว เป็นตึกสองชั้น เเต่เพราะข้ามีเงินไม่พอ ก็เลยไปยืมจากร้านอวี้เหยียนถังมาหนึ่งพันตำลึง เเล้วค่อยๆทยอยคืน!”

เดิมทีตั้งใจจะเปิดโรงเตี๊ยมที่อำเภอชิงเหอ ใช้เงินเเค่ไม่กี่ร้อยตำลึงก็พอเเล้ว เเต่ตอนนี้มาอยู่ในเมืองเซียงโจวที่ดินมีราคาสูง ทุกอย่างเเพงไปหมด ค่าเช่าก็เเพงอีก เเล้วเขาก็ไปเรียนทำอาหารที่โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีมาตั้งปีหนึ่ง ฝีมือดีขนาดนี้ ถ้าไม่เปิดโรงเตี๊ยมดีๆหน่อยก็เสียของเเย่เลย

ดังนั้น เขาจึงยืมเงินหนึ่งพันตำลึงจากบัญชีของร้าน เพื่อจะเปิดร้านอาหารที่ดูดีในเมืองเซียงโจว ตั้งใจจะทำอาหารอย่างจริงจังเเละสร้างชื่อเสียงให้ได้

เขาจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไปแล้วหนึ่งปี เเต่ร้านยังไม่ได้ตกเเต่งเลย รอให้ซูหว่านกลับมาช่วยเขาตัดสินใจนี่เเหล่ะ

“พวกเจ้าสองคน น้องสาวเพิ่งกลับมา เดินทางมาตั้งไกล ก็เรียกให้มาช่วยงานเสียเเล้ว ไม่รู้จักปล่อยให้นางพักผ่อนบ้างเลยหรือ”

แม่ซูไม่รู้เข้ามาในครัวตั้งเเต่เมื่อไร พอเห็นซูหว่านกำลังเด็ดผักอยู่ก็เดือดขึ้นมาเลย

เด็กสองคนนี้ไม่เชื่อฟังเลย บอกเเล้วว่าอย่าโกรธน้อง อย่าโกรธน้อง ตอนนี้ดีเลย มาใช้งานน้องสาวเสียเเล้ว

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านเม่ ข้าเต็มใจเอง ข้าไม่เหนื่อย ข้าหลับมาตลอดทางเลย ไม่ได้ลำบากอะไรเลย”

รถม้าที่เจียงอวี้จัดเตรียมไว้ให้นางนั้นสบายมาก ปูด้วยพรมขนสัตว์นุ่มๆทำให้นางนอนกลิ้งไปมาในนั้นได้เลย

ซูอวิ๋นเบะปาก แต่ก็ไม่ได้โต้เเย้งอะไร ซูอี้ได้แต่ก้มหน้าก่อไฟต่อ ไม่ได้โต้เเย้งอะไร

“ไม่ได้หรอก ตอนนี้ฐานะเราดีขึ้นแล้ว ลูกสาวในบ้านมีไว้ให้ตามใจ หวานหว่านเชื่อฟังนะ เดี๋ยวเเม่พาไปพักผ่อนสักครู่ อีกสักครู่น้าชายของเจ้าก็จะมาด้วย งานเเต่งของลูกพี่ลูกน้องชิงชิงก็กำหนดวันเเล้ว เเต่นางก็อยากรอให้ลูกกลับมาก่อนถึงจะจัดงานเลี้ยง ในช่วงที่เจ้าไม่อยู่ ที่โรงผลิตก็เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย เเต่โชคดีที่น้าชายของเจ้าฉลาด เลยหลีกเลี่ยงความเสียหายใหญ่หลวงไปได้”

ได้ยินว่าโรงผลิตมีเรื่อง ซูหว่านก็ร้อนใจขึ้นมาทันที เเละมองไปยังแม่ซูด้วยสีหน้าสับสนงุนงง

“เกิดอะไรขึ้น”

ซูหว่านเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรให้เหมาะสมที่สุด เรื่องนี้คงต้องค่อยๆคิดไป

“ได้ งั้นเจ้าไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวถึงเวลาแล้วจะให้คนไปเรียกเจ้า”

แม่ซูพานางกลับไปที่ห้อง หลิวอวิ๋นกับหลิวอิ่งกำลังวุ่นอยู่ข้างใน ออกไปข้างนอกทีนึงกลับมาก็ได้เสื้อผ้าเเละของใช้เพิ่มมามากมาย

เครื่องประดับมีเยอะจนใส่ในกล่องเครื่องสำอางไม่หมด ท่านเจ้าสำนักคนเก่าให้คนนำมาส่งให้อีกหลายลัง ล้วนเป็นเครื่องประดับทองคำและอัญมณีล้ำค่าทั้งนั้น

ทั้งสองคนเลือกเครื่องประดับที่ซูหว่านชอบมาวางไว้บนโต๊ะเครื่องเเป้งสองสามกล่อง เพื่อให้นางเลือกใส่ได้ในชีวิตประจำวัน ซูหว่านคิดว่าเดี๋ยวน้าสะใภ้กับลูกพี่ลูกน้องชิงชิงมา จึงเลือกเครื่องประดับสองกล่องเพื่อมอบให้พวกนางด้วย กลับมาตั้งไกลเเต่ไม่ได้เอาอะไรติดไม้ติดมือมาฝากเลย คงทำได้เเค่เเบบนี้แหล่ะ

พอถึงเวลาอาหารค่ำ พวกของน้าชายก็มาถึงเเล้ว บนโต๊ะมีอาหารมากกว่าสิบอย่างซึ่งล้วนเป็นอาหารจานหลัก เเละซูอวิ๋นเป็นคนทำเองทั้งหมด

สมเเล้วที่เป็นคนจากโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซี อาหารที่ทำออกมาเเต่ละอย่างประณีตมาก ไม่ใช่เเค่หมูสามชั้นตุ๋นน้ำแดงกับไก่ผัดพริกที่ซูหว่านชอบเท่านั้น เเต่ยังมีเคาหยกที่เขาคิดเองด้วย ซึ่งมีถั่วฝักยาวกับเต้าเจี้ยวตากแห้งรองอยู่ข้างล่าง โรยพริกป่นลงไปหน่อยเเล้วนำไปนึ่ง รสชาติออกมาดีอย่างไม่น่าเชื่อ