ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 438

ที่พักของซูจิ่งอยู่กลางเชิงเขา เหนือขึ้นไปยังมีบ้านพักอีกจำนวนมากที่สร้างขึ้นสำหรับทหารและคนงานที่มีหน้าที่ในการสร้างเขื่อน คล้ายกับหมู่บ้านเล็กๆ ที่สามารถรองรับผู้คนได้หลายร้อยจนถึงพันคน

ทุกคนต่างเคารพซูจิ่งมาก ในบรรดาเจ้ากรมชลประทานที่ผ่านมาทั้งหมด เขาเป็นคนที่เข้าถึงง่ายที่สุด แทบจะอยู่ที่เขื่อนทุกวัน ไม่เหมือนคนก่อนๆ ที่มาดูงานแค่เดือนละสองครั้งก็ถือว่าจบงาน

ดังนั้น ลานบ้านเล็กๆ ของซูจิ่งจึงเป็นที่พักที่สะอาดเรียบร้อย และแข็งแรงที่สุดในบรรดาบ้านทั้งหมด

หลังจากเข้าไปในตัวอำเภอและได้ทักทายกับนายอำเภอแล้ว นายอำเภอก็ได้จัดแจงที่พักในจวนนายอำเภอให้กับซูหว่านและคณะ ก่อนจะให้คนไปรายงานต่อใต้เท้าซู

เมื่อซูหว่านมาถึงจวนนายอำเภอ นางถึงได้พบว่าจวนแห่งนี้ก็อัตคัดน่าดู เป็นบ้านหลังเล็กที่มีเพียงสามเรือนเท่านั้น สภาพดูเก่ามาก บ่าวไพร่และสาวใช้ก็มีกันอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น

ฮูหยินนายอำเภอยิ่งดูเรียบง่าย เสื้อผ้าเรียบๆ ไม่มีเครื่องประดับบนศีรษะ ทั้งยังเข้าครัวด้วยตนเองเพื่อเลี้ยงรับรองพวกเขา

การกลับมายังตัวอำเภอ ต้องใช้เวลาขี่ม้าราวครึ่งชั่วโมง เมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่รายงานว่าน้องสาวและน้องชายคนที่ห้ามาเยี่ยม ยามนี้พำนักอยู่ที่จวนนายอำเภอแล้ว ซูจิ่งก็รู้สึกดีใจมาก รีบควบม้ากลับมาที่จวนนายอำเภอทันที

ระหว่างทาง รอยยิ้มบนใบหน้าของซูจิ่งไม่เคยจางหาย แม้แต่เหล่าทหารและชาวบ้านที่กำลังสร้างเขื่อนก็ยังบอกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นใต้เท้าเร่งรีบกลับไปอย่างกระตือรือร้นเช่นนี้

ในเมื่อน้องชายและน้องสาวของเขามาเยี่ยม คราวนี้ใต้เท้าจะได้กลับไปพักผ่อนอย่างสบายใจสักสองสามวันแล้ว

เมื่อซูหว่านเห็นพี่ใหญ่ นางก็ร้องไห้โฮออกมาทันที

พี่ใหญ่คล้ำขึ้น ร่างกายผ่ายผอม ที่คางยังมีหนวดเคราปกคลุมอยู่หนึ่งชั้นอีกต่างหาก รองเท้าเต็มไปด้วยโคลน ดินบนชายเสื้อก็ถูกลมพัดจนแห้งกรังแล้ว พี่ใหญ่ที่เคยดูสง่างาม กลับต้องมาลำบากถึงเพียงนี้ จะไม่ให้รู้สึกสงสารได้อย่างไร

“หวานหว่าน อาอี้ ทำไมจู่ๆ ถึงมาอำเภอโยวได้ล่ะ” ซูจิ่งมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ทว่าไม่อาจปกปิดความอิดโรยเหนื่อยล้าบนใบหน้าไปได้

“พี่ใหญ่ พวกเราตั้งใจมาเยี่ยมพี่!” ซูหว่านเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น

“อย่าเพิ่งเข้ามา พี่ใหญ่เนื้อตัวสกปรก รอพี่ใหญ่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วพวกเราพี่น้องสามคนค่อยมานั่งพูดคุยกันนะ” ซูจิ่งยื่นมือออกไปห้ามซูหว่านไม่ให้เดินหน้าเข้ามาหา

ในความคิดของเขา เสื้อผ้าของหวานหว่านควรจะสะอาดเรียบร้อยอยู่เสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะรีบร้อนกลับมา เขาไม่มีทางมาเจอนางในสภาพเลอะเทอะมอมแมมเช่นนี้หรอก

ซูหว่านรู้สึกอบอุ่นใจ ไม่ว่าจะเมื่อไรและที่ใด พี่ใหญ่ยังคงอ่อนโยนกับนางเสมอ

“ใต้เท้า น้ำร้อนต้มไว้เรียบร้อยแล้ว ท่านรีบไปอาบน้ำเถอะ อีกประเดี๋ยวอาหารก็จะเสร็จแล้ว” ฮูหยินนายอำเภอยิ้มอย่างเป็นกันเอง

ในยามปกติเวลาที่นางมองใต้เท้าซู นางมักจะคิดเสมอว่า หากใต้เท้าซูมีน้องสาวสักคน คงจะต้องเป็นสตรีที่งดงามมากแน่ๆ ด้วยรูปกายที่งดงามเช่นนี้ ในอนาคตต้องมีบุตรสาวที่น่ารักแน่นอน

“ขอบคุณฮูหยินมาก ข้าจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” ซูจิ่งโค้งคำนับนาง

เมื่อได้ยินว่าเป็นน้องชายและน้องสาวของซูจิ่ง หม่าอวี้อิ๋งก็รีบเดินเข้ามาทำความเคารพทั้งสองคน

“คุณชายซู คุณหนูซู ข้าน้อยอวี้อิ๋ง”

“คุณหนูอวี้อิ๋ง สวัสดี!” ซูหว่านและซูอี้ก็โค้งคำนับตอบอย่างสุภาพเช่นกัน

“ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ข้าคงไม่รบกวนเวลา ขอตัวไปอาบน้ำก่อน” ซูจิ่งพยักหน้าให้ทุกคนแล้วกลับไปที่ห้องที่นายอำเภอจัดไว้ให้เขาเป็นประจำในจวน

สี่จื่อและจู๋จื่อได้เข้าไปจัดเตรียมห้องไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาเป็นเด็กรับใช้ชายที่ซูหว่านซื้อมาให้ซูจิ่งก่อนที่เขาจะเข้ารับตำแหน่ง

ช่วงนี้สภาพความเป็นอยู่ในอำเภอโยวไม่ได้ดีนัก ฮูหยินนายอำเภอจึงต้องเข้าครัวทำอาหารด้วยตนเอง

บนโต๊ะมีทั้งเนื้อตากแห้ง ปลาเค็ม และไก่ตุ๋น ส่วนที่เหลือก็เป็นผัดผักอีกสองสามอย่าง

ฮูหยินนายอำเภอรู้สึกเกรงใจมาก มีแขกมาเยือน แต่กลับไม่มีอะไรดีๆ มาเลี้ยงรับรองเลย

ในขณะที่ซูหว่านนำของขวัญมามากมาย นางยังพาคนมาด้วยอีกตั้งมากมาย ทุกคนต่างก็ต้องกินข้าว ด้วยสภาพความเป็นอยู่ที่ย่ำแย่ในอำเภอโยว นางและซูอี้จึงตกลงกันว่า หลังจากได้พบกับพี่ใหญ่แล้ว จะพักอยู่สักสองสามวันก็พอ จะได้ไม่เป็นภาระให้คนที่นี่