ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 451

"เรื่องแม่นางท่านนี้ คุณหนูคงไม่รู้สินะ ตอนที่จอหงวนซูมาพักอยู่ที่นี่ ก็ไปมาหาสู่กับคุณหนูสามเสิ่นโดยตลอด ทั้งสองนับถืออีกฝ่ายเป็นสหายที่รู้ใจ มักจะมาพบกันเพื่อร่วมกันแต่งโคลงกลอนอยู่เสมอ ทั้งยังรู้สึกเสียดายที่ได้รู้จักกันช้าไป ข้าพอดูออกว่าคุณหนูสามเสิ่นรู้สึกดีกับท่านจอหงวนซูของเรา

“ก่อนหน้านี้มีข่าวลือในเมืองหลวงว่าคุณหนูสามเสิ่นจะถูกหมั้นหมายกับเซียงอ๋องซื่อจื่อ เรื่องนี้เป็นที่รู้กันไปทั่ว แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเรื่องกลับเงียบหายไป เซียงอ๋องซื่อจื่อกลับไปสู่ขอบุตรีภรรยาเอกแห่งจวนเสนาบดีกรมพิธีการแทน และทั้งสองก็กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานในไม่ช้า จอหงวนซูได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้ากรมชลประทานที่แม่น้ำเซวียนเหอ ทำให้ทั้งคู่ไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกันบ้าง ได้ยินว่าฤดูหนาวปีที่แล้วนางล้มป่วยอย่างหนัก ด้วยเหตุผลว่าสุขภาพไม่ดี ตอนนี้นางไม่ค่อยออกงานสังคมสักเท่าไหร่แล้ว หากท่านต้องการพบนางคงต้องใช้ความพยายามมากหน่อย"

ซูหว่านฟังลุงหยวนพูดเช่นนั้นก็พอเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

คุณหนูสามสกุลเสิ่นผู้นี้มีใจให้พี่ใหญ่ของนางจริงๆ ถึงแม้การหมั้นหมายระหว่างนางกับเซียงอ๋องซื่อจื่อจะไม่ได้ลงเอย แต่การแต่งงานระหว่างราชวงศ์กับตระกูลขุนนางย่อมไม่ใช่ข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงอย่างแน่นอน เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของทั้งสองตระกูล ดังนั้นจึงต้องผ่านการพูดคุยกันอย่างเป็นทางการแล้ว

“ลุงหยวน ข้ามาถึงเมืองหลวงครั้งนี้ไม่อยากจะเปิดเผยตัวในฐานะน้องสาวของท่านจอหงวน แต่การที่ข้าเป็นเพียงบุตรสาวพ่อค้าคนหนึ่ง การจะได้พบนางนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คงต้องรบกวนให้ท่านหาทางช่วยนัดหมายให้นางกับข้าได้พบกันแล้ว"

ซูหว่านไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร แม้แต่จวนมหาบัณฑิตนางก็ยังไปไม่ถูก

ลุงหยวนคงจะเดาได้ว่า การมาครั้งนี้ของซูหว่านเป็นเรื่องของซูจิ่งและคุณหนูสามสกุลเสิ่น จอหงวนซูอยู่ที่นี่ครึ่งปี เป็นคนสุภาพอ่อนโยนและรอบคอบ พวกเขาต่างก็มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ลุงหยวนจึงยินดีที่จะช่วยเหลือ

และเนื่องจากตอนนี้ว่าที่ฮูหยินเป็นคนเอ่ยปาก เพื่อซื่อจื่อของพวกเขาแล้ว เขาซึ่งเป็นบ่าวรับใช้ผู้นี้ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็จะทำโดยไม่ลังเล

“คุณหนูวางใจได้เลย เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้เอง ท่านเพียงแค่อดทนรอ ไหนๆ ก็มาถึงเมืองหลวงแล้วท่านจงเที่ยวให้สนุก กินให้เต็มที่ หากต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย ขอเพียงเป็นของที่มีอยู่ท่านเอาไปใช้ได้เลยตามสบาย หากเป็นของที่ไม่มีข้าก็จะพยายามหามาให้จงได้”

ตอนนี้ซูหว่านมาแล้ว นางจึงเป็นดั่งบรรพบุรุษ ทุกสิ่งอย่างจะต้องอยู่บนพื้นฐานความสุขสบายและความพึงพอใจของนางเป็นหลัก

"ท่านลุงหยวน ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว แต่ข้าก็ยังต้องขอบคุณท่าน ที่ท่านต้องลำบากวิ่งวุ่นไปทั่วเพื่อข้า"

ซูหว่านยิ้มอย่างจริงใจ ลักยิ้มบุ๋มลึก ลุงหยวนจึงได้เข้าใจว่าเหตุใดคุณชายของพวกเขาถึงได้ถูกนางกำราบได้อยู่หมัด

เพียงแค่รอยยิ้มนี้ก็เปี่ยมด้วยเสน่ห์ตรึงตาตรึงใจ ทำให้ผู้ที่ได้เห็นยากที่จะลืมเลือน ราวกับตกลงไปในรังรวงแห่งน้ำผึ้ง

ก็ดีแล้ว คุณชายของพวกเขาต้องทนทุกข์มาตั้งแต่เด็ก พบเจอแต่เรื่องสกปรกโสมมมานักต่อนัก เขาต้องการคนบริสุทธิ์และสดใสเช่นนี้มาเยียวยาจิตใจ

“ไม่ลำบากเลย ไม่ลำบากเลย เรื่องของท่านก็คือเรื่องของคุณชาย เรื่องของคุณชายก็คือเรื่องของข้า ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่บ่าวสมควรทำ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน