ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 452

นอกจากนี้ ลุงหยวนยังได้ทราบข่าวใหม่มาเพิ่มเติม

อาการป่วยของคุณหนูสามสกุลเสิ่นเป็นมาปีกว่าแล้วก็ยังไม่ดีขึ้น นางเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนไม่เคยออกไปไหน ทำให้เกิดข่าวลือแพร่สะพัดในแวดวงชนชั้นสูงในเมืองหลวงว่านางอาจจะป่วยเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย และนี่คือเหตุผลว่าเหตุใดนางที่อายุสิบเจ็ดปีแล้วแต่ยังไม่มีชายใดมาสู่ขอเลย

หากว่ากันตามหลักแล้ว ครอบครัวของมหาบัณฑิตเป็นตระกูลที่มีเกียรติและสูงส่ง สตรีวัยใกล้แต่งงานทุกคน แม้แต่บุตรสาวของอนุเองก็ยังเป็นที่ปรารถนา จนสามารถแต่งเข้าไปเป็นภรรยาเอกได้เลย

แต่คุณหนูสามสกุลเสิ่นถูกลือกันว่าป่วยด้วยโรคร้ายแรง ตอนนี้จึงไม่มีใครกล้าข้องแวะด้วย

ซูหว่านและซูอี้เฝ้ารอติดต่อกันมาสามวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ สาวใช้ข้างกายของนางก็ยังคงไม่ออกมาจากจวนเลย

ในเมื่อรีบไปก็ไม่ช่วยอะไร ซูหว่านจึงตั้งใจจัดการเรื่องการค้าของตนเองไปด้วยเสียเลย

ดังนั้น นางจึงมุ่งหน้าไปยังสำนักงานซื้อขายบ้านของเมืองหลวงเพื่อดูโรงผลิตสินค้า สำนักงานซื้อขายบ้านของเมืองหลวงกว้างใหญ่ราวกับหน่วยงานราชการที่ดูเชี่ยวชาญมาก ผู้คนที่นั่นล้วนงานยุ่งกันจนได้ยินเสียงลูกคิดดังกระทบกันกรุ๊งกริ๊งไปทั่วลาน

ทันทีที่นางย่างกรายเข้ามาก็มีคนมารับรอง พร้อมนำชาและขนมมาต้อนรับอย่างเต็มที่

ซูหว่านต้องการมาดูโรงงาน โดยมีสตรีนางหนึ่งเป็นผู้คอยรับรอง เมื่อดูแผนผังและภาพรวมของเมืองหลวงแล้ว จึงได้รู้ว่าเมืองที่เจริญระดับนี้ราคาที่อยู่อาศัยนั้นสูงอย่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

โรงงานขนาดเล็กใจกลางเมืองเพียงสองร้อยตารางเมตร มีราคาสูงถึงสามพันตำลึง ซึ่งราคานี้สามารถซื้อเรือนหรูสักหลังในเมืองเซียงโจวได้เลย

ซูหว่านต้องการโรงงานที่ใหญ่พอสมควร ซึ่งสองร้อยตารางเมตรน่าจะเพียงพอต่อการใช้สอย ต่อไปคนงานก็ต้องพักอาศัยในนั้น อีกทั้งต้องมีคลังเก็บของ และลานก็ต้องใหญ่พอสำหรับตากสบู่ให้แห้ง

อีกวิธีหนึ่งคือทำเหมือนที่เคยทำในจงโจว ก็คือซื้อเรือนพร้อมที่ดินนอกเมืองที่ใหญ่พอใช้เป็นโรงงานไปเลย สถานที่ก็กว้างพอแน่นอน

ซูหว่านคิดเช่นนั้นก็ลงมือทำทันที นางบอกกับนายหน้าตรงๆ ว่าอยากจะดูที่ดินขนาดใหญ่นอกเมือง

ระหว่างทางที่เข้ามายังเมืองหลวงก็เห็นไร่ดอกไม้ขนาดใหญ่มากมายอยู่ชานเมือง ดังนั้นการจัดหาดอกไม้สดจึงไม่ใช่ปัญหาอย่างแน่นอน

ในเมืองหลวงมีร้านขายเครื่องประทินโฉมมากมาย วัตถุดิบล้วนเป็นดอกไม้สด ดังนั้นแถบชานเมืองหลวงย่อมต้องไม่ขาดแคลนชาวนาที่ทำไร่ปลูกดอกไม้

เพียงแต่เรือนที่ชานเมืองหลวงนั้นแพงจริงๆ แต่ละแห่งมีราคาเป็นหมื่นตำลึงเลยทีเดียว

นายหน้าพาพวกเขาออกนอกชานเมืองเพื่อดูที่ดินและเรือกสวนไร่นา เรือนของที่นี่ไม่เหมือนกับในเมืองจงโจวซึ่งตั้งอยู่เรียงรายรวมกันเป็นกระจุกเดียว

หลังจากปรึกษากันอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจใช้วิธีจับฉลาก ซูหว่านจับได้ที่ดินที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงยี่สิบลี้ ราคาหนึ่งหมื่นสามพันตำลึงพอดี ถือว่าเป็นราคาที่ไม่สูงไม่ต่ำเกินไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน