ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 455

เรือลอยลำอยู่อย่างเงียบสงบบนทะเลสาบ แสงแดดด้านนอกสาดส่องลงมา

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งหนึ่ง รอจนกระทั่งเสิ่นชิงหลีเขียนจดหมายเสร็จและใส่ซองเรียบร้อยแล้ว จึงยื่นให้ซูหว่านด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

บนซองจดหมายเขียนไว้ว่า พี่ซูโปรดเปิดด้วยตนเอง

โอ้โอ้โอ้ เรียกพี่ซูแล้วหรือนี่? ซูหว่านทำหน้าเหมือนได้เห็นฉากรักหวานชื่น

“พี่หญิงเสิ่นวางใจเถิด ข้าไม่แอบดูหรอกเจ้าค่ะ” นางเอ่ยหยอกเย้าอย่างจงใจ

เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงหลีก็หัวเราะออกมาอย่างเขินอาย นางรู้ดีว่าซูหว่านเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น

ซูหว่านหันไปส่งจดหมายให้หลิวอวิ๋น สั่งให้นางเก็บไว้ให้ดี รอเมื่อขึ้นจากเรือแล้วค่อยหาคนส่งกลับไปยังอำเภอโยว

“เพื่อเรื่องของเราสองคน ยังต้องรบกวนให้เจ้าเดินทางมาถึงเมืองหลวงด้วยตนเอง เดินทางมาตลอดทางคงเหนื่อยมากใช่หรือไม่?”

เสิ่นชิงหลีคิดว่าซูหว่านตั้งใจมาเมืองหลวงเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

ซูหว่านไม่ได้เห็นนางเป็นคนนอก จึงยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า

“มิใช่เพียงเพื่อเรื่องนี้อย่างเดียวเจ้าค่ะ ที่ข้ามาเมืองหลวง ส่วนหนึ่งก็เพื่อนำของแทนใจมาให้พี่ใหญ่ อีกส่วนหนึ่งก็เพื่อมาทำการค้า สองเดือนนี้ข้าอาจจะต้องอยู่ที่เมืองหลวงตลอด คงต้องรอให้ถึงก่อนปีใหม่จึงจะได้กลับ หากพี่หญิงเสิ่นรู้สึกเบื่อหน่าย ก็มาหาข้าที่เรือนน้อยฝูหรงได้ทุกเมื่อ ครั้งนี้พี่ห้าของข้าก็มาด้วย แต่เพราะเป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบท่าน จึงเกรงว่าจะเสียมารยาทไป เลยไม่ได้ให้พี่ห้าตามมาด้วยเจ้าค่ะ”

ภาพแรกของซูหว่านในสายตาเสิ่นชิงหลีนั้นช่างไม่ธรรมดา ทั่วทั้งร่างของเด็กสาวผู้นี้แผ่กลิ่นอายของความสดใสร่าเริง หรือควรกล่าวว่า นางคือตัวแทนของความสดใสโดยแท้

ทั้งงดงาม มีชีวิตชีวา มีไหวพริบ ทั้งยังบริสุทธิ์สดใส ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคำที่ใช้อธิบายความเป็นซูหว่านได้

โดยเฉพาะยามที่นางยิ้ม ช่างหวานจับใจ ทำให้ผู้คนอยากเข้าใกล้ชิด

ที่สำคัญที่สุดคือ ซูหว่านไม่เหมือนเหล่าคุณหนูสูงศักดิ์ในเมืองหลวง ที่ไปที่ใดก็มักจะวางท่าทีสูงส่งอยู่เสมอ นางไม่มีความรู้สึกเย่อหยิ่ง ถือตัว เข้าถึงง่าย แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นคนละเอียดรอบคอบและรู้จักกาลเทศะ

เพียงแค่การที่นางไม่ได้พาพี่ห้ามาด้วยในครั้งนี้ ก็เห็นได้ชัดแล้วว่านางใส่ใจในความรู้สึกของนางอย่างแท้จริง

“ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินพี่ซูพูดถึงเจ้าอยู่บ่อยครั้ง เขาว่าเจ้าเป็นแม่ค้าที่เก่งกาจ มีความคิดแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร มักจะคิดเรื่องสนุกออกมาได้เสมอ และเป็นเพราะมีเจ้า เขาจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมที่จะก้าวเดินบนเส้นทางเข้าเมืองหลวงเพื่อสอบเป็นขุนนาง” เสิ่นชิงหลีนึกถึงยามที่ซูจิ่งเอ่ยถึงน้องสาวของตน คิ้วของเขามักจะขยับอย่างมีชีวิตชีวา แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

เมื่อซูหว่านได้ฟังดังนั้น ก็เกิดความคิดขึ้นมา นางอยากจะรู้ยิ่งนักว่าในสายตาของพี่ใหญ่ ตนเองเป็นคนเช่นไร

ซูจิ่งช่างดีงามโดยแท้ สามารถแข่งกับตะวันและจันทราได้เลยทีเดียว

“ข้าอิจฉาความสัมพันธ์ของพี่น้องพวกเจ้าเสียจริง”

แม้เสิ่นชิงหลีจะเกิดในตระกูลสูงส่ง แต่ครอบครัวเช่นนางไหนเลยจะไร้ซึ่งการแก่งแย่งชิงดีกันในเรือนหลัง

หากนางไม่ได้มีฐานะเป็นบุตรสาวสายตรง ป่านนี้คงถูกรังแกจนตายไปแล้ว

บ้านของนางมีบุตรสาวสามคน มีเพียงนางที่เป็นสายตรง พี่สาวต่างมารดาทั้งสองล้วนออกเรือนไปแล้ว แม้จะได้แต่งเป็นภรรยาเอก แต่ก็มิวายถูกคนหยิบยกเรื่องชาติกำเนิดมาข่มเหงอยู่เสมอ

ยังมีบรรดาพี่ชายน้องชายอีก พี่ชายแท้ ๆ ของนางก็ไปรับตำแหน่งอยู่แดนไกล ส่วนพี่ชายและน้องชายต่างมารดาก็ไม่เคยสนิทสนมด้วย ทำตัวราวกับเป็นศัตรูกันเสียมากกว่า ดังนั้นนางจึงอิจฉาซูหว่านกับซูจิ่งยิ่งนักที่มีความสัมพันธ์อันดีงามถึงเพียงนี้

ซูหว่านฟังออกว่าในน้ำเสียงของนางแฝงไว้ด้วยความอิจฉาอย่างแท้จริง จึงจับมือนางไว้แล้วเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า

“พี่หญิงเสิ่น ท่านต้องลำบากแล้ว แต่ขอให้ท่านอดทนรอพี่ใหญ่ของข้าอีกสักหน่อย วันหน้าที่เขาประสบความสำเร็จ ย่อมจะมอบมงกุฎหงส์กับอาภรณ์คลุมไหล่ นั่งเกี้ยวแปดคนหาม สามหนังสือหกพิธี สู่ขออย่างสมเกียรติให้แก่ท่าน อีกทั้งตระกูลซูของข้ายังมีคำสอนสืบทอดกันมาว่า ชั่วชีวิตนี้จะมีเพียงภรรยาเดียว ไม่รับอนุภรรยา ดังนั้นในภายภาคหน้าเมื่อท่านแต่งให้พี่ใหญ่ของข้าแล้ว ก็จักเป็นคู่ครองหนึ่งเดียวไปชั่วชีวิต เขาจะไม่มีวันทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน หากเขากล้ารังแกท่าน ไม่ต้องพูดถึงข้าที่ไม่ยอม แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ของข้าก็ต้องตีขาเขาให้หักข้างหนึ่งเป็นแน่!”