ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 458

ยามบ่าย เสิ่นชิงหลีบรรเลงพิณผีผาให้ซูหว่านฟัง แล้วเอ่ยถามว่านางมีเครื่องดนตรีใดที่ถนัดหรือไม่

ซูหว่านเล่นพิณกู่เจิงได้เพียงเล็กน้อย ทั้งยังเป็นเจียงอวี้ที่สอนให้เพียงไม่กี่บทเพลงเท่านั้น แต่เพราะวัน ๆ นางมัวแต่ยุ่งอยู่กับการค้าขาย ครั้นเจียงอวี้ไปยังแนวหน้าแล้ว นางก็แทบไม่เคยได้แตะต้องอีกเลย ที่สำคัญคือไม่มีอาจารย์คอยชี้แนะ

กู่เจิงตัวนั้นนางพกติดตัวไปทุกหนทุกแห่ง แต่วันนี้ไม่ได้นำขึ้นเรือมาด้วย จึงไม่อาจแสดงฝีมือให้อับอายขายหน้าได้

เดิมทีเสิ่นชิงหลีคิดว่าหากเข้ากับซูหว่านไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังสามารถบรรเลงพิณผีผาเพื่อคลายความกระอักกระอ่วนได้ จึงได้นำพิณติดตัวมาด้วย

แต่บัดนี้ พิณผีผาไม่ได้มีไว้เพื่อคลายความกระอักกระอ่วนอีกต่อไป หากแต่มีไว้เพื่อสร้างความรื่นรมย์

“หวานหว่าน ข้าเองก็พอจะรู้เรื่องกู่เจิงอยู่บ้าง หากเจ้าไม่รังเกียจ คราวหน้าข้าสอนให้เจ้าได้”

สมแล้วที่เสิ่นชิงหลีเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ผู้มีชื่อเสียง เชี่ยวชาญครบถ้วนทั้งดีดพิณ เดินหมาก เขียนอักษร วาดภาพ ตลอดจนบทกวีและเพลง

นางสามารถเล่นเครื่องดนตรีได้หลายอย่าง โดยเฉพาะพิณผีผาที่อยู่ในระดับปรมาจารย์ แม้กระทั่งกู่เจิงและขลุ่ยก็ยังเชี่ยวชาญ

เมื่อเสิ่นชิงหลีเอ่ยปากเช่นนี้ มีหรือที่ซูหว่านจะปฏิเสธ เป็นเรื่องที่นางปรารถนาอย่างยิ่งอยู่แล้ว

“เช่นนั้นต้องขอบคุณพี่หญิงเสิ่นล่วงหน้าแล้วเจ้าค่ะ แต่ว่าข้าหัวช้า ถึงตอนนั้นท่านพี่อย่าได้หัวเสียกับข้าแล้วกัน”

“ไม่หรอก ข้าจะสอนอย่างอ่อนโยน” เสิ่นชิงหลียกชายแขนเสื้อขึ้นปิดริมฝีปากพลางแย้มยิ้ม นัยน์ตาทอประกายงดงามเจิดจรัส

ทั้งสองคนเพลิดเพลินอยู่บนเรือตลอดทั้งวัน ก่อนจะเดินทางกลับเมื่อถึงเวลาอันควร

……

ยามเย็น เมื่อซูหว่านกลับมาถึง นางยังคงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีพลางเดินไปหาซูอี้เพื่อรายงานความคืบหน้าของภารกิจ

“พี่ห้า วันนี้ข้าทำภารกิจที่พี่ใหญ่มอบหมายให้สำเร็จลุล่วงด้วยดี ช่างน่าเฉลิมฉลองยิ่งนัก คืนนี้เรามาดื่มกันสักสองจอกดีหรือไม่เจ้าคะ?”

ซูหว่านขยิบตาให้ซูอี้อย่างมีเลศนัยแล้วยื่นฝ่ามือออกไป ซูอี้เข้าใจในทันทีจึงตบฝ่ามือประสานกับนาง

นี่เป็นดั่งรหัสลับและเรื่องส่วนตัวที่รู้กันเพียงสองคนพี่น้อง แม้แต่ซูอวิ๋นก็ยังไม่ล่วงรู้

“ได้ ตามใจเจ้า ดื่มกันสักเล็กน้อย!”

ครู่ต่อมา ห้องครัวก็นำอาหารที่ปรุงเสร็จแล้วมาให้ ลุงหยวนนำสุราดอกท้อล้ำค่าที่เจียงอวี้เก็บสะสมไว้ออกมาให้พวกนางดื่ม

ซูหว่านคออ่อน ดื่มไปเพียงไม่กี่จอกก็เริ่มเมามาย เมื่อเมาแล้ว สายตาก็ปรากฏภาพมายาขึ้น ภาพใบหน้าของเจียงอวี้วนเวียนอยู่ไม่จางหาย

เขากำลังแย้มยิ้มอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของซูหว่านเคลิบเคลิ้มตามไปด้วย

“แหะ ๆ...งามเหลือเกิน”

นางนั่งเท้าคางอยู่โดยมีซูอี้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อได้ยินประโยคนั้น ซูอี้ก็นึกว่านางกำลังชมตนเอง ทำให้เขาถึงกับหน้าแดงขึ้นมา

หลังจากดื่มต่อไปอีกหลายจอก ซูหว่านก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะในที่สุด

แม้แต่ซูเฉินยังรู้สึกหวาดหวั่น ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเจียงอวี้ต้องทนทุกข์กับบาดแผลมามากเพียงใด

ทว่าเจียงอวี้กลับไม่ใส่ใจ เขายังเอ่ยหยอกล้อว่า

“รอยแผลเป็นคือเหรียญตราของลูกผู้ชาย ทั้งหมดนี่คือเครื่องยืนยันว่าข้าดวงแข็งเพียงใด”

ก็นับว่าดวงแข็งจริง ๆ ทั่วทั้งร่างแทบไม่มีผิวหนังดี ๆ เหลืออยู่แล้ว ซูเฉินส่ายหน้าอย่างระอา

“ผู้บัญชาการเจียง ผู้บัญชาการซู พวกท่านอยู่ข้างในหรือไม่?”

ด้านนอกกระโจมมีเสียงบุรุษดังขึ้น ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเจ้าเด็กมู่หรงไหวนั่นเอง

เจ้าเด็กคนนี้ช่างน่าประหลาดใจนัก ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นคุณชายเจ้าสำราญที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงอย่างในคำเล่าลือ กลับกัน เมื่อมาถึงสนามรบ แม้วรยุทธ์จะไม่เอาไหน แต่เขากลับเชี่ยวชาญตำราพิชัยสงคราม วางกลยุทธ์จัดทัพเป็นเลิศ ได้เสนอแผนการแก่แม่ทัพใหญ่หลายครั้ง ช่วยให้รบชนะอย่างงดงามมาหลายครา จนทำให้ผู้คนต้องมองเขาใหม่

ไม่รอให้คนทั้งสองเอ่ยปาก เขาก็เลิกม่านกระโจมเดินเข้ามา ในมือหอบหิ้วขวดยาน้อยใหญ่มามากมาย

“ได้ยินว่าพวกท่านบาดเจ็บ ข้ามีโอสถรักษาแผลชั้นดีอยู่ที่นี่ พวกท่านนำไปใช้ได้เลย มิต้องเกรงใจ ตอนข้ามา เสด็จแม่เตรียมไว้ให้ข้าตั้งมากมาย อย่างไรเสียข้าก็ไม่ได้ใช้”

ความสามารถของมู่หรงไหวอยู่ที่การวางแผนการรบ ดังนั้นเขาจึงทำหน้าที่อยู่เบื้องหลัง ไม่จำเป็นต้องออกรบแนวหน้า

ผู้บัญชาการใหญ่ก็ไม่กล้าให้ชีวิตเขาต้องเสี่ยง เขาเป็นถึงองค์ชาย ทั้งเสด็จแม่ยังเป็นพระสนมองค์โปรด ตัวเขาก็ไม่เป็นวรยุทธ์ ส่งเขาไปก็เท่ากับส่งไปตายมิใช่หรือ?