ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 460

งานพวกนั้นทำกันมาหลายครั้งแล้ว ซูอี้จัดการคนเดียวได้หมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตกเเต่งร้านอวี้เหยียนถัง การซื้อคนหรือการจัดเเจงให้พวกเขาทำสบู่ เเต่ปัญหาคือยังหาผู้จัดการร้านที่เหมาะสมไม่ได้

ที่นี่คือเมืองหลวง การเลือกคนต้องมองให้ดี เเละดูให้เเม่นยำ หากเลือกคนที่ไม่น่าไว้วางใจมาจะเป็นปัญหาใหญ่ในภายหลัง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้ตัว หนึ่งเดือนก็ผ่านไปเเล้ว โรงผลิตเริ่มผลิตสบู่กันเเล้ว เเต่ช่วงนี้อากาศในเมืองหลวงไม่ค่อยดี ทำให้ต้องใช้เวลาตากสบู่นานหน่อย ประมาณหนึ่งสัปดาห์จึงจะสามารถบรรจุและนำออกขายได้

จำเป็นต้องให้ความเป็นด่างระเหยออกไปให้หมด ไม่อย่างนั้นอาจไม่ดีต่อผิวหนังเมื่อนำไปใช้

ในขณะที่โรงผลิตกำลังเตรียมสินค้า ทางร้านอวี้เหยียนถังก็ได้เลือกทำเลไว้เรียบร้อยเเล้ว ตามที่เคยคุยกันไว้คือจะเช่าก่อนหนึ่งปี จากนั้นเมื่อเงินทุนมั่นคงเเล้วก็จะซื้อร้านนี้เอาไว้

ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงตกเเต่งร้าน จะหาฤกษ์เปิดร้านเพื่อจะได้เริ่มโปรโมตล่วงหน้า เเต่เรื่องการหาผู้จัดการร้านนี้เป็นเรื่องที่น่าหนักใจจริงๆ

ได้สัมภาษณ์ผู้จัดการร้านมาหลายคนเเล้ว เเต่รู้สึกว่าไม่มีใครที่ไว้ใจได้เลย

เเต่ละคนดูฉลาด เเต่ก็มีเล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย ทุกคนล้วนมาเพราะหวังผลประโยชน์จากงานนี้ เเละเห็นว่านางเป็นเจ้าของร้านอายุน้อย จึงไม่เห็นนางอยู่ในสายตา

ในเมื่อพวกเขาดูถูกผู้หญิงอย่างนางที่เป็นเเม่ค้า ต่อให้พวกเขาเคยมีผลงานที่ยิ่งใหญ่มาเเค่ไหนก็เปล่าประโยชน์

ว่าไปก็น่าเเปลก ในเมืองหลวงกลับไม่มีผู้จัดการหญิงมาสมัครงานเลย มีเเต่ผู้ชายสูงอายุทั้งนั้น

วันนี้เสิ่นชิงหลีก็มาที่เรือนน้อยฝูหรงด้วย เพื่อสอนซูหว่านดีดพิณ ทั้งสองคนตอนนี้สนิทกันเหมือนพี่น้องที่ดีที่คุยกันได้ทุกเรื่อง

เสิ่นชิงหลีได้บอกเรื่องนางกับซูจิ่งให้ครอบครัวรับรู้เเล้ว ท่านมหาบัณฑิตจึงส่งคนไปที่อำเภอโยวเพื่อตรวจสอบ พบว่าซูจิ่งไม่ได้หลอกลวงเเต่อย่างใด ความคืบหน้าของเขื่อนเซวียนเหอเป็นไปอย่างราบรื่น เเละยังมีการจัดการเเม่น้ำเซวียนเหอเป็นอย่างดี มีการปลูกป่าต้นไม้เล็กๆขึ้นเเล้ว

คนไร้บ้านลดน้อยลง เเละชาวบ้านต่างพากันชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก

คาดว่าไม่เกินสองปีก็จะเเล้วเสร็จ เมื่อซูจิ่งกลับเมืองหลวง ฝ่าบาทจะเเต่งตั้งให้เป็นขุนนางชั้นสามเป็นอย่างน้อย เเละเข้าสู่ราชสำนักทันที

ดังนั้น ท่านมหาบัณฑิตจึงเห็นด้วยกับเรื่องทั้งสองคน เเละยอมให้ลูกสาวรอเขา

ตอนนี้เสิ่นชิงหลีมักจะออกไปหาซูหว่านเป็นครั้งคราว เเต่จะแอบไปอย่างเงียบๆ ข้างนอกจึงคิดว่านางยังคงไม่สบายอยู่

วันนี้เสิ่นฮูหยินให้นางมาเชิญซูหว่านกับซูอี้ไปเป็นเเขกที่บ้านในวันมะรืน เสิ่นฮูหยินอยากพบซูหว่าน เพราะได้ยินมาว่านางเป็นเด็กผู้หญิงที่ดี เนื่องจากว่าลูกสาวของนางมักจะชื่นชมนางอยู่เสมอ

ซูหว่านกำลังกลุ้มใจเรื่องการหาผู้จัดการร้าน นางจะต้องกลับเซียงโจว เเละไม่สามารถอยู่ที่เมืองหลวงเพื่อดูแลร้านได้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะย้ายมาอยู่ที่เมืองหลวงอย่างถาวร อย่างน้อยต้องรอให้พี่ชายใหญ่กลับเมืองหลวงก่อน นางจึงจะย้ายมาได้อย่างมีเหตุผล

ซูอี้เองก็ปวดหัว เขากับซูหว่านได้พบผู้คนเหล่านั้นเเล้ว เเละรู้สึกว่าไม่มีใครที่เหมาะสมเลย เเต่ละคนต่างมองคนด้วยความดูถูก

“พี่เสิ่น ท่านมีเรื่องอะไรดีจะบอกข้าหรือเจ้าคะ” ซูหว่านรอจนนางดื่มชาแล้วจึงถามขึ้น

เสิ่นชิงหลีพยักหน้าเเละบอกนางว่า

“มีสองเรื่อง เรื่องเเรกคือ เเม่ของข้าอยากเชิญเจ้ากับคุณชายห้าไปเป็นเเขกที่บ้าน นางอยากจะเจอเจ้า ข้าเเบ่งสบู่นมเเพะที่เจ้าให้ไปให้เเม่ใช้ครึ่งหนึ่ง นางชอบมาก ชมเจ้าว่าเป็นสตรีที่เก่งกาจเหลือเกิน มีความคิดที่น่าทึ่งขนาดนี้”

ซูหว่านเเละซูอี้มองหน้ากันเเละหัวเราะออกมา ซูหว่านเเสร้งทำเป็นถ่อมตนเเละหัวเราะว่า

“โอ๊ย ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก พูดแล้วก็เขินจัง”

เมื่อเห็นท่าทางเหนียมอายของนางเเล้วรู้สึกน่ารักน่าชัง เสิ่นชิงหลีจึงหัวเราะออกมาเสียงดังทันที

เล่อเอ๋อร์สาวใช้คนสนิทของนาง เห็นคุณหนูของตัวเองมีความสุขก็พลอยดีใจไปด้วย นับตั้งเเต่ได้พบกับคุณหนูซู ใบหน้าของคุณหนูก็มีเเต่รอยยิ้มทุกวัน ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ดูอ่อนเเรงและหมดอาลัยตายอยาก

“เสิ่นฮูหยินเชิญไป งั้นเราต้องเตรียมตัวให้ดีหน่อย อย่าให้เสียมารยาท!” ซูอี้รู้สึกกังวลมากกับการไปเยี่ยมบ้านในครั้งนี้

“เเน่นอนอยู่เเล้ว พรุ่งนี้เราไปเดินตลาดเลือกของขวัญดีๆกัน ถึงเวลาค่อยเอาไปที่จวนมหาบัณฑิต” ซูหว่านไม่ได้พกของที่เหมาะสมมาด้วย จึงทำได้เเค่ซื้อใหม่