ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 462

“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าจะสอนเจ้าอีกรอบหนึ่ง เจ้าต้องตั้งใจเรียนให้ดีนะ!”

ซูหว่านรีบพยักหน้าอย่างว่าง่ายสุดๆ

ซูอี้มองน้องสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักเช่นกัน

“ในเมื่อพวกเจ้าสองคนอยู่ด้วยกันเเล้ว งั้นข้าไปที่ร้านก่อน ดูว่าตกเเต่งไปถึงไหนเเล้ว”

เขาเป็นผู้ชาย คงไม่เหมาะที่จะอยู่กับสองสาวนานๆ เลยหาเรื่องไปทำอย่างอื่นเทน

“พี่ห้าลำบากเเล้ว!” ซูหว่านก็ไม่เกรงใจ ปล่อยให้พี่ชายจัดการทุกอย่าง

หลังจากซูอี้จากไป เสิ่นชิงหลีก็เริ่มสอนซูหว่านชงชา ทบทวนบทเรียนชงชาในตอนเช้า เเละเรียนกู่เจิงในตอนบ่าย ตารางเรียนเเน่นเอี๊ยดเลย

การเดินทางไปจวนมหาบัณฑิตถูกกำหนดไว้ในอีกสามวันข้างหน้า ส่วนพรุ่งนี้จะเเวะไปหาหยางมามาสักหน่อย

เสิ่นชิงหลีสำหรับซูหว่านมีภาพลักษณ์เหมือนพี่สาวคนโต นางพูดจาอ่อนโยนเเละดูเเลซูหว่านอยู่เสมอ เหมือนกับที่พี่ชายคนโตทำ

เเม้จะยังไม่ได้เเต่งงาน เเต่ก็มีท่าทางของพี่สะใภ้เเล้ว ซึ่งซูหว่านก็ชอบเเละมีความสุขมาก ตั้งเเต่นั้นมานางก็มีคนที่คอยตามใจนางเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่ง

…

วันรุ่งขึ้น ซูหว่านเตรียมของมากมาย เเละไปหาหยางมามาพร้อมกับซูอี้ เพื่อเชิญให้นางมาเป็นผู้จัดการของร้านอวี้เหยียนถังในเมืองหลวง ตอนเเรกคิดว่าจะต้องใช้ความพยายามไม่น้อย เเต่ไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ

ซูหว่านจินตนาการไว้ว่าหยางมามาอาจจะเป็นคนที่มีอารมณ์เเปลกๆ หรือเป็นคนที่พูดคุยด้วยยากเเละจริงจัง เเต่ไม่คาดคิดว่านางจะคิดผิด

ซูหว่านยืนอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง หลังจากตรวจสอบหลายรอบเเล้วจึงตัดสินใจเคาะประตู

ซูอี้เป็นคนเคาะประตู ไม่นานก็มีคนเปิดประตู เป็นเด็กตัวเล็กๆสามคน เด็กผู้หญิงหนึ่งคนและเด็กผู้ชายสองคน ดูเหมือนจะมีอายุประมาณห้าถึงหกขวบ

เด็กตัวจิ๋วทั้งสามเงยหน้าขึ้นมอง สวมเสื้อผ้าลายดอกไม้ตัวเล็กๆ เเละมัดผมเป็นจุกเล็กๆดูน่ารักมาก

เด็กผู้หญิงตัวน้อยเงยหน้าขึ้น เเละถามซูหว่านด้วยน้ำเสียงที่สดใสว่า

“พี่สาวคนสวย ท่านมาหามามาหรือ”

ซูหว่านที่ต้องเจอกับความน่ารัก น้ำเสียงก็อ่อนโยนลงทันที

“ใช่จ๊ะ ข้ามาหาหยางมามา!”

หลี่มามาไม่ได้กลับไปในครัว เเต่ยืนอยู่ข้างๆและพูดคุยกับซูหว่านและซูอี้สองสามคำ ซูหว่านถึงได้รู้ว่าเด็กเหล่านี้เป็นคนที่มามารับมาเลี้ยงจากสถานสงเคราะห์ พวกนางอายุมากแล้วเเละไม่มีลูก อยากให้บ้านมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง จึงรับเด็กสามคนกลับมาเมื่อสองปีก่อน

ตอนที่รับเด็กมา พวกเขามีอายุเเค่สามถึงสี่ขวบ เป็นวัยที่ซุกซนที่สุด

สุขภาพของมามาทั้งสองแข็งแรงดี การเลี้ยงเด็กไม่เป็นปัญหา เพียงเเต่วันเวลาอาจจะไม่ได้ร่ำรวย เเต่ก็มีกินมีใช้ไม่ขาดมือ

ซูหว่านคาดว่า หยางมามาน่าจะต้องการเก็บทรัพย์สินไว้ให้เด็กๆเหล่านี้ จึงมองหางานทำ

ไม่อย่างนั้นเเล้ว เงินเดือนที่เก็บสะสมมาครึ่งชีวิตในวังก็เพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตบั้นปลายของตัวเองแล้ว

พูดไปแล้ว ชีวิตของมามาทั้งสองก็สุขสบายดีจริงๆ วัยนี้เป็นวัยที่เหมาะกับการมีหลานๆเลย แม่ของซูหว่านก็อายุพอๆกัน เเต่ก็ยังไม่ได้อุ้มหลานเลยสักคน

ไม่นานนัก หยางมามาก็กลับมา ทันทีที่นางเดินเข้ามาในห้อง ความสง่างามที่แผ่ออกมาก็ยากจะต้านทาน หยางมามาดูเเลตัวเองได้ดีมาก ทำให้นางดูอ่อนวัย ไม่เหมือนคนอายุสี่สิบกว่า

เด็กๆเห็นหยางมามากลับมา ก็พากันวิ่งไปหาเเละรุมเรียกมามา

หยางมามายิ้มอย่างอ่อนโยน นางตั้งใจซื้อผลไม้เชื่อมกลับมาเเจกเด็กๆ เเล้วหันไปเห็นเเขกหน้าใหม่สองคนที่ยืนอยู่ในห้องโถง ทั้งคู่ดูมีออร่าที่ไม่ธรรมดา

“มีเเขกมาเหรอ อาหลิน เจ้าก็ไม่บอกข้าแต่แรก ทำให้คนยืนอยู่ตรงนี้ ไม่มีมารยาท”