ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 469

ช่วงอาหารมื้อเย็นของวันส่งท้ายปีเก่า ถุงหอมของซูมู่ตกลงบนพื้น และเป็นหวานหว่านที่หยิบขึ้นมาดูจึงได้พบความลับนี้

“พี่รอง ท่านกับแม่นางหลิงเอ๋อร์นี่...?”

ซูมู่รีบคว้าถุงหอมกลับไปซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อ และใบหน้าก็แดงฉานผิดปกติ แต่ก็ยังพูดปากแข็งว่า

“เจ้าตาฝาดไปแล้ว!”

“ข้าไม่ได้ตาฝาดนะ นั่นมันชื่อของแม่นางหลิงเอ๋อร์ชัด ๆ เลย!” ซูหว่านรู้สึกว่าสายตาของตัวเองปกติดี

คำพูดที่เปล่งออกมา ดังไปเข้าหูมารดาซู คนในครอบครัวทั้งหมดจึงพากลับมาล้อมเอาไว้เพื่อคาดคั้นซูมู่ว่า เขาได้เอ่ยปากขอแม่นางหลิงเอ๋อร์แล้วใช่ไหม มารดาซูถึงกับประกาศว่าจะไปสู่ขอแม่นางหลิงเอ๋อร์ด้วยตัวเองเพื่อกำหนดเรื่องนี้ให้เป็นมั่นเป็นเหมาะ

ซูมู่ถูกถามจนตกใจกลัว และหันหลังวิ่งหนีไปทันที

จริงๆ แล้วพี่รองเป็นคนขี้อาย ซูหว่านจึงเดาว่าเป็นแม่นางหลิงเอ๋อร์ที่เป็นคนมอบถุงหอมให้แน่นอน แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้านางนั้นเขากลับทำเป็นไม่สนใจ แต่ลับหลังกลับรักษาเป็นเหมือนของมีค่าและพกติดตัวเอาไว้

ช่างเถอะ พี่รองเป็นคนขี้อาย ทุกคนในครอบครัวจึงแค่หยอกล้อเขาเท่านั้น หลังจากนั้นก็ไม่มีใครคาดคั้นอะไรเขาอีก

นี่คือปีที่สามที่ซูหว่านได้มาอยู่ในโลกนี้ นางใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากกว่าตอนอยู่ในยุคปัจจุบันเสียอีก และได้รับสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะได้มี

พี่ชายทุกคนตั้งใจเตรียมของขวัญปีใหม่ให้นาง และยังซื้อดอกไม้ไฟมามากมายเพื่อพานางไปเล่นในสวน

แต่ซูหว่านกลับคิดถึงพี่สามที่อยู่ที่ชายแดนและก็เจียงอวี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ พวกเขาได้ฉลองวันส่งท้ายปีเก่าอย่างคึกคักเหมือนกับนางไหมนะ?

แต่ทว่าทางด้านกองทัพที่ชายแดนเพิ่งจะพ่ายแพ้สงครามมา เมืองหนึ่งถูกตีจนแตก กองทัพของคนป่าเถื่อนบุกเข้าเมืองมาทำชั่วสารพัด หัวของแม่ทัพที่รักษาเมืองนั้นถูกตัดแล้วนำไปแขวนไว้บนกำแพงเมือง ความอัปยศเช่นนี้ ทำให้ทุกคนโกรธแค้นมาก

ตอนนี้ไม่มีใครคิดอยากจะฉลองปีใหม่กันสักคน ทุกคนคิดแต่ว่าจะแก้แค้นและ เอาแต่คิดว่าจะเอาเมืองที่สูญเสียไปกลับคืนมาอย่างไร

ในคืนวันส่งท้ายปีเก่า ที่สนามรบทางชายแดนเต็มไปด้วยควันไฟและเลือดที่ไหลนองไปทั่วธรณี

เวลาเดินไปรวดเร็วมาก ในพริบตาก็ล่วงเลยมาสองปีแล้ว...