ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 495

กู้เย่ว์เดินเข้าไปในห้องรับแขก เพื่ออวยพรวันเกิดหวังเฟย ตอนนั่งลง แม่ซูก็นั่งอยู่ตรงข้ามนาง

แม่ซูเห็นกู้เย่ว์ ก็ไม่รู้สึกแปลกใจ เรื่องของนาง ตนได้ยินพวกลูก ๆ เล่าแล้ว

เพียงแต่ ตอนสายตาของทั้งสองคนสบกัน กู้เย่ว์เห็นดวงตาของนางมีน้ำตาเอ่อ แม่ซูเบือนสายตาไปทางอื่นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ปฏิเสธที่จะสบตากับนาง

เรื่องนั้น ยังคงอยู่ในใจของนาง เด็กที่เลี้ยงดูมาหลายสิบปี ถึงแม้ฐานะทางบ้านจะไม่ดี แต่ก็เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ด้วยความรักและทะนุถนอมเป็นอย่างมาก

ต่อมา นางเรื่องที่นางทำกับเจ้าสี่ ก็ทำให้นางรู้ว่า ลูกสาวคนนี้ ไม่เหมาะจะอยู่ในตระกูลซูของพวกเขา คนในตระกูลซูอย่างพวกเขาต่างคิดถึงกัน ยามคับขันแค่คิดว่าจะปกป้องอีกฝ่ายอย่างไร ไม่มีทางลากอีกฝ่ายมาชดใช้กันด้วยชีวิต

ผิดหวังแล้ว เวลาผ่านไปนานแล้ว นางรู้สึกเลื่อนลอย ตอนเจอกันอีกครั้ง คลื่นลมสงบ แค่รู้สึกอึดอัด

ไม่นาน ซูจิ่งกับซูเฉิน รวมถึงมู่หรงไหวก็มาแล้ว หลังจากอวยพรวันเกิดหวังเฟยก็ถอยออกไป

ระหว่างนั้น ซูจิ่งกับซูเฉินเพิกเฉยต่อกู่เย่ว์

ถึงจะกวาดตามองแวบหนึ่ง แต่ก็รีบเบือนสายตาไปทางอื่นอย่างเงียบ ๆ ทำให้หัวใจของกู้เย่ว์ รู้สึกเหมือนหล่นเข้าไปในโพรงน้ำแข็ง

ซูหว่านช่างโชคดีจริง ๆ จากตระกูลกู้ กลับมายังตระกูลซู แค่ปีเดียว นางยังเป็นคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ ข้างกายไม่ขาดคนปรนนิบัติ ตอนนี้เหล่าพี่ชายล้วนมีอนาคตแล้ว แต่ความรักของพวกเขาไม่ใช่ของตัวเองแล้ว พวกเขาทำได้เพียงยืนอยู่ข้างหลังซูหว่าน คอยมองตัวเองอย่างเงียบ ๆ

ซูจิ่งกับซูเฉินไปหาซูหว่าน สุดท้ายเจอซูหว่านตรงระเบียงทางเดิน นางกำลังพูดคุยและหัวเราะกับเจียเฉิงจวิ้นจู่

เจียเฉิงจวิ้นจู่นิสัยตรงไปตรงมา ไม่ถือตัว ได้ยินว่าถึงนางจะเป็นหญิง แต่ความสนใจและงานอดิเรกล้วนเป็นการขี่ม้ายิงธนู เล่นโปโลและโยนหม้อ

ทุกครั้งที่ราชวงศ์ล่าสัตว์ นางมักจะล่าเหยื่อได้มากมาย เทียบได้กับผู้มีความสามารถในหมู่สตรี

คนแบบนี้เข้ากันได้สบายมาก ไม่จำเป็นต้องพยายามมาก ไม่ต้องกลัวว่าจะพูดผิด ซูหว่านชอบเจียเฉิงจวิ้นจู่มาก

“หวานหว่าน!” ซูเฉินเรียกนางจากด้านหลัง

จวิ้นจู่ทั้งสองหันมาพร้อมกัน ซูหว่านเห็นพี่ชายใหญ่กับพี่สาม ก็ยิ้มกว้าง

“พี่ชายใหญ่พี่สาม”

ทั้งสามเดินเข้าไปใกล้ จวิ้นจู่ทั้งสองเห็นว่าองค์ชายเจ็ดก็อยู่ด้วย จึงรีบลุกขึ้น

“คารวะองค์ชายเจ็ด”

“คารวะองค์ชายเจ็ด” เจียเฉิงกับองค์ชายเจ็ดเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

“เกรงใจอะไรกัน อยู่กับข้าไม่จำเป็นต้องมากพิธี” องค์ชายเจ็ดเข้าถึงง่ายมาก เขาเอามือวางไว้บนไหล่ซูเฉิน และหัวเราะตามใจชอบ