ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 497

นางหัวเราะออกมาอย่างโง่เขลาออกมา เจียเฉิงจวิ้นจู่มองนางด้วยสีหน้างุนงงแสดงท่าทีไม่เข้าใจ

"พี่หญิง เป็นอะไรไปรึ ถึงได้หัวเราะแปลกๆ เช่นนี้”

ซูหว่านรีบโบกมือพลางอธิบายว่า

"ไม่มีอะไร ข้าแค่นึกถึงเรื่องตลกๆ น่ะ ฮ่าๆ..."

นางแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

ด้านมู่หรงไหวหลังจากที่ร่ายจบแล้ว และได้รับเสียงชื่นชมจากทั่วทั้งห้องในทันที

บทกวีนี้ช่างงดงามจับใจ แต่ละถ้อยคำล้วนยอดเยี่ยมกินใจ ผู้ที่อ่อนไหวและชวนฝันจะหลงรักประโยคที่ว่า ‘ชีวิตนี้สมหวังพึงสำราญ อย่าปล่อยให้จอกว่างยามต้องแสงจันทร์’ ผู้ที่ชื่นชอบประโยคนี้ล้วนเป็นบรรดาสตรีทั้งหลาย

ส่วนเหล่าบุรุษจะชื่นชอบประโยคที่ว่า ‘ตัวข้ามีพรสวรรค์ฟ้าบันดาล แม้นเงินหมดก็หาใหม่ได้อีกครา’ ช่างเป็นประโยคที่ให้กำลังใจอย่างมาก

ทุกคนต่างชื่นชมในความงดงามอันวิจิตรของบทกวี หลังจากวันนี้ไป จะต้องมีชื่อเสียงระบือไปทั่วเมืองหลวงเป็นแน่

“โอ๊ย ข้าฟังไม่เข้าใจเลย ข้าเป็นคนธรรมดา พี่หญิง เราไปดูแมวกันเถอะ!” เจียเฉิงฟังแล้วงงงวยไปหมด

นางรับรู้เพียงว่าบทกวีบทนี้ยาวและฟังดูน่าเกรงขาม แต่ความหมายนั้น นางไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

ตอนนี้มู่หรงไหวกำลังวางท่า ซูหว่านจึงไม่สะดวกที่จะเข้าไปยืนยันข้อสงสัย นางจึงตัดสินใจไปดูแมวก่อน แล้วอีกเดี๋ยวค่อยหาโอกาสไปหยั่งเชิงเขา อย่างไรเสียเขามักจะอยู่กับพี่สามอยู่แล้ว

เจียเฉิงพานางไปที่เรือนของตน ในฐานะจวิ้นจู่แห่งจวนอ๋อง เรือนของนางย่อมต้องหรูหราอย่างมาก

เป็นอย่างที่คาดไว้ เรือนของเจียเฉิงใหญ่กว่าเรือนของซูหว่าน ทว่าการตกแต่งในเรือนนั้นน้อยมาก ไม่เหมือนกับหญิงสาวทั่วไปที่เรือนมักจะประดับประดาไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ สนามหญ้าของนางนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง มีทั้งชิงช้า เป้า และกระบอกขว้างลูกธนู ที่สามารถง้างคันธนูยิงออกไปได้ทุกที่ทุกเวลา

เมื่อไม่มีอะไรทำก็สามารถออกมายิงธนูได้ เจียเฉิงจวิ้นจู่คนนี้น่าสนใจจริงๆ

นางพาซูหว่านมาที่ห้องส่วนตัวของตนเองก่อน ห้องนอนของนางก็พิเศษเช่นกัน เมื่อเข้าประตูมาก็เห็นคันธนูและลูกธนูที่ประณีตงดงามวางอยู่

นี่เป็นของขวัญพิธีปักปิ่นที่เสด็จพ่อข้าให้มา สวยไหม” เจียเฉิงมองคันธนูอันเป็นที่รัก นางภาคภูมิใจมากจึงอยากได้คำชม

ซูหว่านเองไม่ได้มีความรู้เรื่องนี้ นางไม่เคยเล่นอยู่แล้ว แต่การพยักหน้าก็ถูกต้องแล้ว

“อืม สวยดีนะ”

ซูหว่านพยักหน้าด้วยท่าทางไร้เดียงสา ทำให้เจียเฉิงรู้สึกว่า นางช่างเป็นสาวงามแสนซื่ออะไรอย่างนี้ แต่นางก็ชอบที่นางเป็นเช่นนั้น

"ข้าจะบอกอะไรเจ้านะ ข้าเนี่ยไม่เหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ เลย ข้าชอบแต่เรื่องบู๊ๆ ล้างผลาญ แล้วเจ้าล่ะ ปกติแล้วชอบทำอะไร"

วันนี้ที่จวนอ๋องจัดงานเลี้ยงวันเกิดของหวังเฟย กลัวว่าเหล่าแมวจะวิ่งเล่นกันจนเตลิดไปหมด และเกรงว่าแขกบางคนจะตกใจกลัว จึงขังพวกมันไว้ในห้อง ไม่ให้ออกไปข้างนอก

เมื่อผลักประตูเข้าไป ก็เห็นพื้นห้องถูกปูด้วยพรมหนานุ่ม และมีแมวน้อยทั้งหลายกำลังนอนหลับปุ๋ยไปคนละทิศละทางบ้าง นอนเหยียดแขนเหยียดขาบ้าง ดูเป็นภาพที่สบายและชวนให้เกียจคร้านสิ้นดี

เมื่อนับดูก็พบว่ามีแมวทั้งหมดหกตัว แต่ละตัวถูกเลี้ยงมาอย่างอวบอ้วนกลมปุ๊ก มีเจ้าส้มใหญ่หนึ่งตัว อีกตัวหนึ่งเป็นสีขาวสลับดำมีใบหน้าเป็นลายสามเหลี่ยม และเจ้าแมวขาวล้วนอีกสองตัวที่ดูคล้ายกับแมวบริติชชอร์ตแฮร์ หัวกลมๆ แขนขาสั้น หางอ้วน และมีอุ้งเท้าสีดำ

นอกจากนี้ก็ยังมีแมวสิงโตอีกหนึ่งตัวที่ดูหล่อและสง่างามเป็นพิเศษ นั่งอยู่อย่างสง่าผ่าเผยอยู่ที่นั่น และตัวสุดท้ายเป็นแมวสามสีหนึ่งตัว

“โอ้โห น่ารักน่าเอ็นดูจังเลย แต่ละตัวอ้วนกลมทั้งนั้นเลย”

เมื่อซูหว่านมาถึงก็รีบอุ้มเจ้าตัวขาวน่ารักขึ้นมาทันที เจ้าตัวน้อยแสนเชื่องตัวนี้พอถูกอุ้มก็ส่งเสียงเหมียวๆ อย่างอ่อนหวานออดอ้อน

“เจ้าชอบไหมล่ะ รุ่ยเสวี่ยกำลังตั้งท้องนัะ พอคลอดแล้วข้าจะยกให้เจ้าสองตัว” เจียเฉิงยิ้มจนตาหยี

“รุ่ยเสวี่ยคือตัวไหนหรือ” ซูหว่านถาม

เจียเฉิงชี้ไปที่ลูกแมวสีขาวอีกตัวที่อยู่บนพื้น ท้องของมันป่องๆ

“ตัวนั้นแหละคือรุ่ยเสวี่ย ตัวที่เจ้าอุ้มอยู่ชื่อเสียงอวิ๋น มันกับรุ่ยเสวี่ยเป็นคู่กัน ถึงเวลาก็จะคลอดลูกแมวสีขาวจำนวนหนึ่ง” เจียเฉิงอธิบายพร้อมทำท่าประกอบ