ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 499

ซูหว่านคลี่ยิ้มอย่างสง่าผ่าเผย ในเมื่อทุกคนปรารถนาจะฟังนางก็จะร่ายให้ฟัง อย่างไรเสียนางก็เอ่ยไปแล้วว่าเป็นบทกวีของสหาย หาได้เกี่ยวอะไรกับตัวนางไม่ สิ่งสำคัญที่สุดคือก็เพื่อเปิดเผยตัวตนคนบ้านเดียวกัน

"บทกวีที่สหายของข้าแต่งไว้เป็นเช่นนี้ ขอพวกท่านตั้งใจฟังให้ดี!"

ซูหว่านเปิดเผยปริศนาที่ปกปิดไว้ นางกระแอมไอกระแอมอีกครั้ง ทุกคนต่างเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

“ลมแรงฟ้าสูงเสียงลิงโศก

ปักษาโบกกลับรังพลันเหว่ว้า

ใบไม้ร่วงโรยไม่สิ้นทิวา

แม่น้ำเชี่ยวไหลบ่าหลั่งริน

หมื่นลี้พลัดถิ่นในยามเศร้า

ร้อยปีป่วยเหงาสู่หอคอยเดียวดายยิ่ง

ความยากลำบากจนผมขาวพรั่งพริ้ง

ต้องหยุดดื่มทุกสิ่งจิตระทม!”

สำหรับบทกวีชื่อ ‘เติงเกา’ นี้ ซูหว่านรู้สึกว่าเทียบเคียงกับเจียงจิ้นจิ่วได้ เมื่อนำบทกวีทั้งสองมาเทียบกันแล้วก็ถือว่าไม่ด้อยไปกว่ากันเลย

หากมู่หรงไหวสามารถอุปโลกน์สหายขึ้นมาได้ นางก็สามารถทำได้เช่นกัน

ตอนที่นางกำลังร่ายกวีนั้น ก็มีผู้คนนำกระดาษและปากกาออกมาจดบันทึกเอาไว้

เมื่อทุกคนได้ฟังจบก็เผยสีหน้าตกตะลึง เพราะกวีบทนี้มีความหมายลึกซึ้งและชวนให้ตีความ

โดยเฉพาะมู่หรงไหว ในตอนแรกสีหน้ายังคงเป็นปกติ แต่เมื่อได้ฟังบทกวีจบ สีหน้าของเขาก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมาเลยทีเดียว

จากสีหน้าปกติ ก็กลายเป็นตกใจ ตามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายก็ลุกขึ้นยืนอย่างทำอะไรไม่ถูกแล้วก็นั่งลงอีกครั้ง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

หากไม่ใช่เพราะมีคนมากมายอยู่ที่นี้จะเป็นการไม่เหมาะสม มู่หรงไหวคงจะเดินเข้าไปหาซูหว่านเพื่อขอความกระจ่างแล้ว

โอ้พระเจ้า! อยู่ในยุคนี้มาหลายปี ในที่สุดก็เจอพวกเดียวกันแล้ว

เดิมทีเคยคิดว่ามีแค่ตัวเขาเท่านั้นที่เดินทางทะลุมิติมา ไม่นึกเลยว่าจะมีคนอื่นด้วย

ความจริงแล้วในวันนี้ที่เขาเผยแพร่บทกวีนี้ออกมา ก็แค่ต้องการตามหาพวก และอยากรู้ว่ายังมีคนเดินทางข้ามมิติเช่นเขาอยู่อีกไหม ขอเพียงเป็นคนที่เคยร่ำเรียนมาบ้างย่อมต้องคุ้นเคยกับบทกวี ‘เจียงจิ้นจิ่ว’ เป็นอย่างดีแน่นอน

ต่อให้เป็นคนที่ไม่ได้ร่ำเรียนมามากนัก อย่างไรก็คงต้องเคยได้ยินบทกลอนอมตะที่เขาว่ากันมาบ้างไม่มากก็น้อย