ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 50

คนโบราณจะวางกระโถนราตรีไว้ในห้องนอน สำหรับไว้ใช้ปัสสาวะ

ตอนนี้ดวงตาที่เคยลืมไม่ขึ้นก็สามารถลืมได้เป็นครั้งคราวแล้ว ไม่มีอาการตาแห้งหรือระคายเคืองอย่างรุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้ และก็ไม่รู้สึกว่าน้ำตาไหลอีกต่อไป

ซูหว่านกำลังจัดเรียงสบู่ที่นางทำไว้ หันไปก็เห็นเจียงอวี้ที่สวมชุดที่มีรอยปะชุน เขาถูกซูเฉินประคองออกไปข้างนอก

รูปร่างของเขาดีจริง ๆ สัดส่วนบนล่างสมบูรณ์แบบ เมื่อสวมเสื้อแขนสั้นและกางเกงขายาว ยิ่งทำให้ขาของเขาดูยาวเป็นพิเศษ!

สมแล้วที่เป็นพระรอง ในนิยายบอกว่าเขาหล่อเหลากว่าพระเอกเสียอีก

แม้ว่าจะยังไม่เคยเจอพระเอก แต่สิ่งที่นิยายบรรยายเอาไว้ก็ไม่น่าจะผิด

เจียงอวี้เอามือข้างหนึ่งกุมหน้าอกไว้ เนื่องจากผลข้างเคียงของพิษชีซิงไห่ถัง และอาการบาดเจ็บภายใน ทำให้เขารู้สึกอึดอัดที่หน้าอกและหายใจลำบาก เวลาไอจะรู้สึกเจ็บแปลบ ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังมองเขาอยู่ แม้จะถูกปิดตาเอาไว้ แต่เขาก็ยังสามารถระบุตำแหน่งของซูหว่านได้อย่างแม่นยำ

ซูหว่านถูกเขาจับได้ จึงรีบก้มหน้าทำงานต่อไป มุมปากของเจียงอวี้ยกขึ้นเล็กน้อย แทบจะมองไม่เห็น

ไม่รู้ทำไม ทั้งที่เขามองไม่เห็น แต่ซูหว่านก็ยังรู้สึกเหมือนถูกจับได้ เลยรู้สึกผิดอยู่ในใจ

ซูอวิ๋นยืนมองซูหว่านที่ปลายหูแดงก่ำ แล้วมองแผ่นหลังของเจียงอวี้ เขาแค่นเสียงหึอย่างเหยียดหยาม เลยทำให้ซูหว่านและซูอี้หันไปมองเขาพร้อมกัน

“พี่สี่ เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?” ซูหว่านไม่เข้าใจว่าที่เขาแค่นเสียงหมายความว่าอะไร

“ซูหว่านข้าถามเจ้าหน่อย ข้ากับเขา ใครหล่อเหลากว่ากัน?”

เขาชี้ไปทางห้องส้วม ซูหว่านและซูอี้ต่างก็มองหน้ากัน แล้วมองไปตามทิศทางที่เขาชี้

“พี่หมายถึงพี่สาม หรือว่า...?”

“ข้าหมายถึงอีกคนน่ะสิ!”

ซูอวิ๋นไม่เห็นผู้ชายตัวโตคนนั้นอยู่ในสายตา เขามั่นใจว่าตัวเองหล่อกว่า

ซูอี้ฟังแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ ความหมายชัดเจน นั่นก็คือการเย้ยหยัน

“เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย ข้าถามซูหว่าน เจ้าหัวเราะอะไร?”

“พี่สี่ คนเราควรรู้จักประมาณตน แต่พี่น่ะไม่รู้จักเลยสักนิด!” ซูอี้ยักไหล่ตอบกลับไป พร้อมกับยิ้มกว้างกว่าเดิม

กลางแดดจ้า ผิวของเจียงอวี้ขาวผ่องเปล่งประกาย แทบจะเทียบเท่าสตรีแล้ว ซูหว่านมองดูมือที่เรียวยาว ขาวผ่อง และเห็นข้อกระดูกชัดเจนของเขา แล้วกลืนน้ำลายลงไป ด้วยความที่นางเป็นพวกคลั่งมือ และมือคู่นี้ก็ช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจเหลือเกิน

ซูอวิ๋นกลอกตา แล้วพึมพำว่า ไอ้หนุ่มหน้าขาว

ใช่แล้ว เหตุผลที่แยกแยะเขากับซูอี้ได้ง่ายก็คือ เขาผิวคล้ำกว่าซูอี้ ดังนั้นพอเห็นเจียงอวี้ที่ขาวขนาดนี้ เขาก็เลยเรียกเขาว่า ไอ้หนุ่มหน้าขาว

“เจียงอวี้จะต้องอยู่ที่บ้านเราไปอีกสักพักจนกว่าจะหายดีนะ ช่วงนี้ก็บอกคนนอกไปว่าเขาเป็นญาติทางฝั่งแม่ก็พอ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องซุบซิบนินทาในหมู่บ้าน!”

ซูจิ่งกำชับไว้ เพราะคิดว่าที่บ้านยังมีน้องสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนอยู่ การที่มีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านอย่างกะทันหัน เกรงว่าจะทำให้ชื่อเสียงของหญิงสาวเสียหาย จึงให้บอกกับคนภายนอกว่าเป็นญาติกัน และต่อไปให้เรียกเขาว่าท่านพี่

เขาเป็นพี่ใหญ่สุดในบรรดาพี่น้องสามคนจริงๆ ซูเฉินเองก็เพิ่งจะสิบเจ็ดปีเท่านั้น

“ทราบแล้วขอรับพี่สาม” ซูอี้ยิ้มตอบอย่างว่าง่าย น่ารักมาก

เมื่อเทียบกันแล้ว ซูอวิ๋นก็เหมือนพวกเด็กดื้อ

ช่วงนี้เขากำลังง่วนอยู่กับถั่วเหลืองหนึ่งถุง ไม่รู้ว่ากำลังศึกษาค้นคว้าอะไรอยู่ งานไร่นาที่บ้านก็ทำเสร็จแล้ว สบู่ก็ทำเสร็จแล้ว พอมีเวลาว่างเขาก็เริ่มทดลองทำซีอิ๊วตามที่ซูหว่านบอก