ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 507

แต่ซูหว่านเข้าใจได้ หากนางเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ทะลุมาในตำแหน่งของมู่หรงไหว นางก็จะเลือกทำเหมือนกับเขา เอาเป็นว่าคุ้มค่ากับการมา ต้องทิ้งร่องรอยอันโดดเด่นไว้ในโลกนี้บ้างใช่ไหม?

แต่น่าเสียดาย เริ่มต้นนางก็เป็นตัวประกอบหญิงไม่มีค่าที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่ง และไม่มีฐานะที่ส่งเสริม เดินมาถึงวันนี้ก็อาศัยความพยายามของตนเอง ถึงก้าวนี้ก็ใช้ได้แล้ว พอใจแล้ว

ผู้หญิงไม่มีความปรารถนาอันยิ่งใหญ่อะไร ไม่ขอให้ยิ่งใหญ่อลังการ หรือโด่งดังมากนัก แต่ขอมีชีวิตที่สวยงาม ไม่ละอายใจต่อตนเองก็พอ

การคุยกันในวันนี้ถือว่าราบรื่นมาก คุยกับคนยุคปัจจุบันมันสบายใจจริง ๆ ไม่ต้องกังวลจะพูดอะไรผิด เล่นมุกก็เล่นได้ตามใจ

ซูหว่านบอกวิธีการตายของตัวเองกับมู่หรงไหว หลังจากที่เขาฟังจบ ก็เบิกตาโตอย่างตกใจ

“ที่แท้เจ้าเป็นคนดวงซวยคนหนึ่งนี่เอง เรื่องของเจ้าถูกรายงานแล้ว คลิปสั้นถูกกดถูกใจเกินหนึ่งล้าน จำนวนคนเข้าชมหลายพันล้าน ตอนที่เห็นคลิปอันนั้น ข้าก็กดถูกใจไปครั้งหนึ่ง”

วิธีการตายของซูหว่านค่อนข้างแปลกใหม่ ยืนอยู่ในร้านทองดี ๆ ผลคือยังถูกรถชนตาย นี่ต้องดวงซวยมากแค่ไหนกัน?

หากว่าเขามองเห็นได้ จะต้องเห็นเส้นสีดำหลายขีดบนหัวของซูหว่าน ผูกเป็นปมแน่

พี่น้องทั้งหลาย หมดคำพูดจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นข้าควรดีใจใช่หรือไม่ ช่วงโดดเด่นที่สุดในชีวิตคือถูกชนตาย?”

ประโยคนี้ของนางตลกเกินไปแล้ว ทำให้มู่หรงไหวหัวเราะลั่นไม่หยุด

ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว ไม่เคยหัวเราะลั่นแบบนี้กับใคร ในฐานะเชื้อพระวงศ์ ตอนอยู่ข้างนอกต้องระวังรูปลักษณ์อยู่ตลอดเวลา จะให้คนเห็นจุดอ่อนของตัวเองไม่ได้ ยังต้องโต้เถียงกับคนอื่นในท้องพระโรง มันเหนื่อยใจจริง ๆ

กลัวแค่พยายามมานานขนาดนี้ จะเรือคว่ำในร่องน้ำ ถึงเวลาถูกฮ่องเต้รังเกียจ เตะออกจากรายชื่อของผู้สืบทอดโดยตรงคงจบสิ้นแล้ว

แน่นอนว่า เวลาส่วนใหญ่ตอนเขาอยู่กับเจียงอวี้กับซูเฉินในค่ายทหาร เขายังเป็นตัวของตัวเองได้อยู่

เขาก็รู้เช่นกัน ความรักของเจียงอวี้กับซูหว่านเป็นเพราะเริ่มจากการไถ่โทษของซูหว่าน มิน่าเจ้าหมอนั่นถึงรักขนาดนี้

ผู้หญิงยุคศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เปล่งประกายในโลกต่างมิติ จะมีสักกี่คนที่ต้านทานไหว?

แต่เอาเข้าจริง ผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม ไม่ว่าเมื่อไร ก็ยังคงเป็นที่ชื่นชอบอยู่เสมอ

สำหรับซูหว่าน มู่หรงไหวรู้สึกนับถือมาก นางรู้มากเป็นเรื่องจริง

“ก็เพราะเป็นลูกชายแท้ ๆ ข้าถึงกล้าพูดแบบนี้ หมู่เฟยของข้าเป็นคนดีมาก อ่อนโยนกับข้ามาก เอาเป็นว่าขออะไรก็ได้ตามใจ ไม่อย่างนั้นเมื่อก่อนข้าก็คงจะไม่มีชื่อเสียงแบบนั้น”

จู่ ๆ มู่หรงไหวก็นึกขึ้นถึงสีหน้าเหลือเชื่อของหมู่เฟย ตอนที่ตัวเองนำเกียรติยศกลับมาจากสนามรบ

เห็นเขา เหมือนคนไม่รู้จัก ตอนนั้นจึงแขวะออกมาหนึ่งประโยค

“สวรรค์ เคยได้ยินแต่คนถูกฟ้าผ่าจนโง่ แต่ไม่เคยได้ยินคนถูกฟ้าผ่าแล้วฉลาดขึ้นมาก่อน? นี่เป็นลูกชายของข้าจริง ๆ หรือ?”

ถูกต้อง องค์ชายเจ็ดมู่หรงไหวเคยถูกฟ้าผ่าครั้งหนึ่งเมื่อสี่ปีก่อน แล้วไม่ตาย แต่ป่วยอยู่นานมาก หลังจากนั้นมู่หรงไหวคนปัจจุบันก็รับช่วงต่อ

เห็นว่าตัวเองออกมานานมากแล้ว ซูหว่านคิดว่าตัวเองควรกลับไปแล้ว ดูจากตอนนี้ ความสัมพันธ์ผลประโยชน์ของทั้งคู่ไม่ขัดแย้งกัน จะไม่กลายเป็นฝั่งตรงข้าม เป็นเพื่อนกัน คุยเล่นกันยังถือว่าสนุกอยู่

ซูหว่านกับมู่หรงไหวพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็คำนวณเวลา พอสมควรแล้ว นางก็ไป

มู่หรงไหวไม่ได้ให้คนไปส่งนาง ในทางตรงกันข้าม เขาจากไปช้ากว่าครึ่งชั่วยาม เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการเข้าใจผิด