ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 508

ซูหว่านพาหลิวอวิ๋นกับหลิวอิ๋งกลับถึงจวนตระกูลซูอย่างอารมณ์ดี ปากก็ฮัมเพลงไม่หยุด

ครึ่งเดือนต่อจากนี้ นางอยู่กับแม่ซูช่วยเรื่องเตรียมงานแต่งงานของพี่ใหญ่ทุกวัน ทั่วทั้งจวนถูกโอบล้อมด้วยบรรยากาศมงคล แขวนผ้าไหมสีแดง ติดอักษรมงคลคู่เต็มทั่วทุกพื้นที่

ทางด้านซูมู่ก็เขียนหนังสือแต่งงานให้ซุนหลิงเอ๋อร์เสร็จแล้ว เขาเองก็เตรียมสินสอด ไม่ได้เตรียมเยอะเหมือนพี่ใหญ่ เพราะทั้งสองคนวางแผนจะจัดงานแต่งงานอย่างเรียบง่าย

ซุนหลิงเอ๋อร์ไม่อยากจัดยิ่งใหญ่เกินไป และหมอเทวดาซุนก็บอกว่าแค่ทำเป็นพิธีก็พอ ขอแค่พิธีการครบถ้วน สินสอดเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวตระกูลใหญ่อะไร ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น แม่ซูยังคงเพิ่มเติมส่วนหนึ่งไปในรายการสินสอดของซูมู่

ซื้อคฤหาสน์สามส่วนหลังหนึ่งในเมืองหลวง โฉนดที่ดินเขียนชื่อของซุนหลิงเอ๋อร์ สินสอดส่งไปในคฤหาสน์หลังนี้โดยตรง

วันแต่งงานของทั้งสองคนกำหนดช่วงปลายเดือนเก้า เลือกวันมงคลหนึ่ง เหมาะแก่การแต่งงาน

ปีนี้เรื่องมงคลมาก ความหวังสูงสุดของพ่อซูและแม่ซูก็คือเห็นพวกลูกชายสร้างครอบครัวเร็ว ๆ ฉวยโอกาสตอนที่สุขภาพของพวกเขายังแข็งแรงดี มีลูกสองสามคนให้พวกเขาดูแล

ซูจิ่งยี่สิบหกปีเต็มแล้ว ในที่สุดก็จะแต่งงานมีภรรยาแล้ว คนโตแต่งงานเสร็จ แต่ไปเป็นคนรองแต่ง เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าภรรยาของเจ้าสาม เจ้าสี่ และเจ้าห้าอยู่ที่ไหน

เริ่มแรกซูมู่รู้สึกเร่งเกินไป เขากลัวหมอเทวดาซุนหวงหลานสาว ดังนั้นคิดว่ารออีกสองปีก็ไม่เป็นไร แต่คิดไม่ถึงว่า หมอเทวดาซุนค่อนข้างสนับสนุนให้พวกเขาสองคนแต่งงานกันเร็ว ๆ เพราะเขาอายุมากแล้ว อยากเห็นหลานสาวมีครอบครัวที่ดีในช่วงที่มีชีวิตอยู่ จะให้ดีคลอดหลานสองสามคนจะดีมาก

ซูมู่เชื่อฟังอาจารย์และอาจารย์แม่มาก ปีนี้ก็อยู่ที่เมืองหลวง หลังเสร็จงานแต่งงานก็อยู่เมืองหลวงต่ออีกสองสามปี รอหลังคลอดลูกเสร็จ ค่อยกลับบ้านเกิดเมืองนอนไปอยู่อาศัยที่จงโจว

พวกเขาก็คำนึงถึงเช่นกัน กลัวแม่ซูจะไม่อยากจากลูก ดังนั้นถึงวางแผนพักอยู่ที่เมืองหลวงหลังงานแต่งอีกสองสามปี

หมอเทวดาซุนกับคุณยายเย่อายุหกสิบกว่าแล้ว เป็นไม้ใกล้ฝั่งจริง ๆ ไม่เหมาะที่จะเดินทางไปทั่วอีกแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้ดูสุขภาพแข็งแรง แต่เรื่องอายุขัย คนส่วนใหญ่ก็ไปในระหว่างที่นอนฝันไม่ใช่หรือ?

อายุเท่านี้ นอนหลับตอนกลางคืนก็ไม่รู้ว่าจะลืมตามาเห็นดวงอาทิตย์ของวันรุ่งขึ้นได้หรือไม่ มีชีวิตเพิ่มหนึ่งวันก็คือกำไรหนึ่งวัน

ซูมู่กับซุนหลิงเอ๋อร์ต่างเป็นคนกตัญญูมาก ดังนั้นจึงตกลง แนวคิดการแต่งงานของสองตระกูล อย่างไม่ลังเล ทำหนังสือราชการเรียบร้อย ผ่านสามหนังสือหกพิธีแล้ว ตอนนี้รอแค่งานแต่งงานใหญ่เดือนเก้าเท่านั้น

ดังนั้น ซุนหลิงเอ๋อร์ก็ต้องหลีกเลี่ยงคำครหาก่อนงานแต่ง พาปู่กับย่าไปพักในคฤหาสน์ของนางที่ตระกูลซูซื้อให้โดยเฉพาะ

“อุ๊ย ๆ อาจิ่งของเราสวมชุดแต่งงานสีแดงตัวนี้ กระปรี้กระเปร่าจริง ๆ งดงาม ๆ พระเจ้าคุ้มครอง พวกเราตระกูลซูโชคดีมากจริง ๆ”

แม่ซูเห็นลูกชายคนโตสวมชุดแต่งงาน เรียกได้ว่าดีใจสุด ๆ

คนอื่นอายุเท่านี้ มีหลานออกไปซื้อเต้าหู้ได้แล้ว มีแต่นางที่ยังไม่มีหลาน นางไม่สนใจ นางต้องการหลาน ทั้งหลานชายและหลานสาว นางรักหมด

คนสองคนไม่รังเกียจว่าน้อย แต่สามสี่คนจะดีกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า...

ทุกคนในบ้านล้วนดีใจแทนซูจิ่ง แต่ละคนร่าเริงเบิกบาน ซูหว่านยังหาคนตัดเย็บ ให้ช่างมาตัดชุดให้ทุกคนที่จวนตระกูลซูตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน รอวันแต่งงานของพี่ใหญ่ แต่งตัวให้ดูดี ให้ดูหรูหราหน่อย

ตอนช่วงเย็น เจียงอวี้กลับมาแล้ว คนที่มาพร้อมเขายังมีเจียงอวิ๋นเฮ่อ

ไปจงโจวในครั้งนี้ หนึ่งเพื่อเยี่ยมท่านตา สองคือนำสินสอดที่ท่านตาเตรียมให้กับซูหว่าน ถึงเวลาจะได้สะดวกส่งสินสอดมาที่จวนตระกูลซูพร้อมกับสินสอดที่จวนเจียงกั๋วกงเตรียมเอาไว้

ท่านตาอายุมากแล้ว ไม่สะดวกเดินทาง เรื่องการสู่ขอ จึงให้เจียงอวิ๋นเฮ่อมาเป็นตัวแทนของเขา