ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 529

ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เจียเฉิงก็มาถึงพอดี

“จวิ้นจู่ เจียเฉิงจวิ้นจู่มาถึงแล้วเจ้าค่ะ นางเตรียมของขวัญวันเกิดไว้ให้ท่าน เชิญท่านไปดูที่ลานหน้าเจ้าค่ะ”

คนตระกูลซูต่างมองหน้ากันไปมา ในใจพลางนึกสงสัยว่าเจียเฉิงจวิ้นจู่เตรียมของขวัญอันใดไว้กันแน่ ถึงกับต้องให้ไปดูที่ลานหน้า

มารดาซูจึงสั่งให้บ่าวไพร่รีบเตรียมน้ำชาและของว่าง เพื่อต้อนรับเจียเฉิงจวิ้นจู่อย่างสมเกียรติ

ซูหว่านและซุนหลิงเอ๋อร์เพิ่งจะเที่ยวเล่นกับเจียเฉิงมาทั้งวัน จนตอนนี้กลายเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันแล้ว พอได้ยินว่านางมาถึง ก็รีบวิ่งออกไปทันที

เมื่อมาถึงลานหน้า ซูหว่านก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง เพราะเจียเฉิงกำลังจูงม้าตัวน้อยเข้ามาในลาน

เป็นม้าสีขาว เมื่อเทียบกับม้าทั่วไปแล้วถือว่าไม่สูงใหญ่เท่าใดนัก ช่วงฐานค่อนข้างเตี้ย

บนหลังมีอานม้าสีแดง ที่ศีรษะยังมีผ้าคาดหน้าผากซึ่งประดับด้วยทับทิม

ม้าตัวนี้ช่างดูสง่างามยิ่งนัก เพียงแค่มองก็รู้ว่าถูกเตรียมไว้สำหรับสตรีโดยเฉพาะ

“หวานหว่าน เจ้ามาแล้ว รีบมาดูเร็วเข้า ข้าเตรียมของขวัญวันเกิดไว้ให้เจ้า มันชื่อเป่าจู ข้ามอบให้เจ้า ชอบหรือไม่?”

เจียเฉิงเลิกคิ้วให้นาง วันนี้นางสวมชุดขี่ม้าสีแดงเข้มที่ดูทะมัดทะแมง และรองเท้าหนังสีเดียวกัน ผมก็รวบไว้อย่างเรียบร้อย ถักเปียใหญ่สองข้างปล่อยลงมาด้านหน้า ประดับด้วยสายสร้อยแก้วผลึกสีแดง บนหน้าผากมีปอยผมเล็ก ๆ สองช่อ ทำให้การแต่งกายที่ดูคล่องแคล่วในวันนี้ยังคงไว้ซึ่งความสูงศักดิ์

นางดูราวกับศิษย์น้องเล็กผู้เป็นที่รักที่สุดในสำนักใหญ่ในนิยาย ปากแดงฟันขาว ดวงตากลมโตเป็นประกาย ยามยิ้มยังเผยให้เห็นเขี้ยวเสน่ห์เล็ก ๆ

ในยามนี้ รอยยิ้มที่นางมอบให้ซูหว่านนั้นดูจริงใจยิ่งนัก

ซูหว่านกับซุนหลิงเอ๋อร์เดินเข้ามาล้อมรอบม้าตัวนั้นแล้วพินิจดูอยู่ครู่ใหญ่ ม้าน้อยเป่าจูมีสีขาวบริสุทธิ์ ขนของมันเป็นมันวาว ดูแล้วก็รู้ว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

“ท่านมอบให้ข้าจริง ๆ หรือ?”

ซูหว่านชี้ไปที่เป่าจู แล้วชี้มาที่จมูกตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ม้าน้อยเป่าจูตัวนี้ ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ช่างเข้ากับนางเสียจริง ปกตินางขี่ม้าไม่คล่องแคล่วเท่าใดนัก ม้าทั่วไปก็สูงใหญ่เกินไป แค่จะปีนขึ้นหลังก็ลำบากแล้ว ทั้งยังขี่ยากอีกด้วย

เจียเฉิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“อืม ม้าตัวเล็กเช่นนี้ข้ามีอยู่สามตัว ชื่อว่า เป่าสือ เป่าจู และเป่าฮวา พี่หลิงเอ๋อร์ชอบหรือไม่? วันหลังข้าจะนำเป่าสือมามอบให้ท่าน พวกเราสามคนจะได้มีคนละตัว วันหน้าหากจะออกไปชมธรรมชาตินอกเมือง ก็จะได้ขี่ไปด้วยกัน พวกมันเชื่องมาก ขี่ง่ายยิ่งนัก”

เจียเฉิงยื่นมือไปลูบหัวของเป่าจู เป่าจูจึงส่งเสียงร้องทางจมูก

ซูหว่านลองลูบดูบ้าง เป่าจูก็ดูเป็นมิตรกับคนยิ่งนัก ราวกับรู้ว่าตนเองกำลังจะได้เปลี่ยนเจ้านายใหม่

“ขอบใจนะเจียเจีย ข้าจะดูแลเป่าจูเป็นอย่างดี” ซูหว่านเรียกให้หลิวอวิ๋นนำเป่าจูไปที่คอกม้า ทั้งยังกำชับเป็นพิเศษให้แยกคอกเดี่ยวและทำความสะอาดให้เรียบร้อย