ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 530

เหล่าพี่ชายต่างหลีกทางให้ พร้อมทั้งเชิญนางเข้าไปข้างในอย่างนอบน้อม

ท้ายที่สุด กลายเป็นว่าทำเอาจียเฉิงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง ซูหว่านมองออกถึงความไม่เป็นตัวของตัวเองของนาง จึงตัดสินใจพานางไปยังเรือนของตนเอง

พอออกมาจากห้องโถงใหญ่นั้นแล้ว ทุกคนต่างก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น

หญิงสาวทั้งสามนั่งเล่นอยู่ในเรือน พูดคุย ดื่มชา และแลกเปลี่ยนเรื่องซุบซิบกัน

เมื่อพูดคุยกันไป หัวข้อสนทนาก็วนมาถึงเรื่องของซูเฉิน

“เอ่อ หวานหว่าน ช่วงนี้ท่านแม่ทัพซูไม่ต้องเข้าประจำการที่กองรักษาการณ์เมืองหรือ?”

ทันใดนั้นเอง พี่สามก็ถูกดึงเข้ามาในวงสนทนา แถมคำถามนี้ยังมาจากปากของเจียเฉิงอีก ทำให้ทั้งซูหว่านและซุนหลิงเอ๋อร์ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่

แม้จะอย่างไร แต่หากเจียเฉิงจะชอบพี่สามของนางจริง ๆ ก็ดูเหมือนจะน่าลุ้นไม่น้อย

“เขาลาสามวัน พรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปเข้าประจำการแล้วเจ้าค่ะ” ซูหว่านตอบตามความจริง

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียเฉิงก็พยักหน้ารับอย่างกึ่งเข้าใจกึ่งไม่เข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถามต่อว่า

“พี่สามของเจ้าอายุเท่าใดแล้ว? ได้ยินมาว่าในสนามรบเขาเก่งกาจอย่างยิ่ง เพียงได้ยินชื่อเสียงเรียงนาม เหล่าศัตรูก็ขวัญหนีดีฝ่อแล้ว วรยุทธ์ของเขาต้องสูงส่งมากเป็นแน่ การเหินหลังคาเดินบนกำแพงเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเขาใช่หรือไม่?”

พอพูดถึงเรื่องนี้ แววตาของจียเฉิงก็เปล่งประกายระยิบระยับ

“ปีนี้เขาอายุยี่สิบสามแล้วเจ้าค่ะ วรยุทธ์ของพี่สามข้าสูงส่งจริง ๆ ทั้งขี่ม้า ยิงธนู และการต่อสู้ล้วนไม่เป็นรองผู้ใด การเหินหลังคาเดินบนกำแพงก็สามารถทำได้เช่นกัน”

เมื่อซูหว่านเอ่ยถึงพี่สามของตน ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าก็เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

คำพูดของนาง ทำให้แววตาของจียเฉิงเปลี่ยนเป็นความชื่นชมเลื่อมใส

“ว้าว ฟังดูยอดเยี่ยมจริง ๆ เดือนหน้าก็จะถึงเทศกาลล่าสัตว์หลวงประจำปีแล้ว เป็นการล่าสัตว์ที่ภูเขาจวินซานเป็นเวลาห้าวัน ถึงตอนนั้นฝ่าบาทจะทรงนำเหล่าองค์ชาย รวมทั้งบุตรชายบุตรสาวสายตรงของตระกูลแม่ทัพไปด้วยกัน ท่านแม่ทัพซูก็น่าจะได้ไปเช่นกัน ส่วนหวานหว่าน เจ้าก็เป็นคนในตระกูลแม่ทัพ ย่อมไปได้เหมือนกัน ทุกปีข้าตั้งตารอเทศกาลนี้ที่สุด ถึงเวลานั้น คงจะได้ยลโฉมฝีมืออันน่าเกรงขามของท่านแม่ทัพด้วยตาตนเอง”

นับตั้งแต่ที่ได้เห็นฝีมือของซูเฉินบนถนนคราวนั้น นางก็มั่นใจว่าวรยุทธ์ของเขาต้องสูงส่งอย่างแน่นอน ตั้งแต่เล็กจนโตนางก็สนใจเรื่องการต่อสู้พวกนี้เป็นพิเศษ

แน่นอนว่า สนใจในตัวบุคคลด้วยเช่นกัน

พอซูหว่านได้ฟังเรื่องเทศกาลล่าสัตว์หลวง ก็รู้สึกว่าคล้ายกับที่มีในละครย้อนยุคทุกเรื่อง เป็นงานที่จัดอย่างยิ่งใหญ่อลังการ

นางยังไม่เคยเห็นมาก่อน จึงรู้สึกแปลกใหม่และอยากไปร่วมสนุกด้วยเช่นกัน

“เขาเป็นรองผู้บัญชาการประจำกองรักษาการณ์เมือง ต่อให้ได้ไป ก็คงไปในฐานะผู้คุ้มกันฝ่าบาทและพิทักษ์ลานล่าสัตว์กระมัง?” ซูหว่านคาดเดา

“ไม่สำคัญหรอก ขอเพียงได้ไปก็พอแล้ว ถึงตอนนั้นเขาก็สามารถร่วมล่าสัตว์ตามเสด็จฝ่าบาทได้เช่นกัน”

เจียเฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ ซูหว่านเองก็เดาไม่ออก แต่เห็นได้ชัดว่านางกำลังมีความสุขอย่างมาก

ทว่าที่แน่ใจได้อย่างหนึ่งก็คือ นางสนใจในตัวพี่สามของนางอย่างยิ่ง

……

ระหว่างทาง เขาพบกับหนิงเวยที่กำลังจะนำของว่างไปให้ วันนี้เป็นวันที่ท่านกั๋วกงอยู่บ้านซึ่งหาได้ยากยิ่ง นางจึงต้องรีบไปเอาอกเอาใจเสียหน่อย ถือโอกาสสืบด้วยว่าเหตุใดเมื่อคืนจึงทะเลาะกับเจียงอวี้

ใครจะรู้ว่าจะมาเจอเขากลางทางเข้าเสียก่อน

“ฮูหยินรองกำลังจะไปส่งของว่างหรือ?”

เมื่อหนิงเวยเห็นเขา ก็ทำความเคารพอย่างไม่เต็มใจนัก

“ท่านซื่อจื่อ ข้าจะนำของว่างไปให้ท่านกั๋วกงเจ้าค่ะ”

เจียงอวี้ไม่ปล่อยโอกาสที่จะทำให้นางขัดใจแม้แต่น้อย เขาส่งสัญญาณให้อาหนานทันที

“ไม่ต้องไปแล้ว ข้าจะช่วยถือไปให้เอง”

หนิงเวยได้ยินก็ถึงกับตะลึงงัน ขนมจานนั้นในมือก็ถูกอาหนานหยิบไปแล้ว

จากนั้น เจียงอวี้ก็ไม่สนใจสีหน้าที่ทั้งพูดไม่ออกและเจ็บแค้นของนาง พาคนของตนเดินจากไปทันที

“ท่านกั๋วกงไม่ชอบของหวานพวกนี้ อาหนาน ขนมจานนี้ข้ายกให้เจ้า!”

“ขอบพระคุณนายน้อยที่ประทานให้ เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะขอรับ!” อาหนานพูดพลางหยิบขนมกินพลางขณะเดิน

หนิงเวยที่อยู่ข้างหลังได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่อาจอาละวาดได้ รอจนกระทั่งเจียงอวี้เดินลับสายตาไปแล้ว นางได้แต่กระทืบเท้าด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะคว้ากระปุกอาหารปลาที่อยู่ริมระเบียงขว้างลงไปในสระน้ำอย่างแรงจนน้ำกระจาย