ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 537

เเต่ตอนนี้นางรู้เเล้ว เเละรู้สึกฟินสุดๆ เพราะซูหว่านกับเจียงซื่อจื่อยืนอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นฐานะหรือหน้าตาก็เข้ากันมาก เรียกได้ว่าเหมาะสมกันมากราวกับสวรรค์สร้างมา

ตอนค่ำ ทุกคนมานั่งล้อมวงกันเพื่อฉลองวันเกิดให้ซูหว่าน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่นางชอบทั้งหมด ตรงกลางมีหม้อไฟเดือดปุดๆที่เป็นรสเผ็ด

เมื่อวาน เจียเฉิงได้กินอาหารที่สกุลซูไปแล้วถึงกับตกใจ เเต่วันนี้พอเห็นอาหารชุดนี้ ก็รู้สึกว่ามันยิ่งหรูหราและอุดมสมบูรณ์กว่าอาหารเมื่อวานเสียอีก

พอได้ลองชิมทีละอย่าง นางก็เเสดงสีหน้าพึงพอใจออกมา รู้สึกประทับใจมาก อร่อยเหลือเกิน

“ฮูหยินเฒ่าซู ต่อไปข้าสามารถมาขออาศัยกินข้าวที่บ้านท่านบ่อยๆได้ไหม อาหารที่บ้านท่านอร่อยมากจริงๆ” นางพูดพร้อมมองไปที่แม่ซูอย่างขอร้อง

แม่ซูเป็นคนชอบต้อนรับแขกมาก เเถมเจียเฉิงจวิ้นจู่ยังมีนิสัยดีขนาดนี้ นางไม่มีทางปฏิเสธได้เลย

“

“ไม่มีปัญหา จวิ้นจู่มาเมื่อไหร่ก็ได้ พวกเรายินดีต้อนรับท่านทุกเมื่อ”

“ขอบคุณฮูหยินเฒ่า” เจียเฉิงยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆทั้งสองข้างอีกครั้ง

ซูเฉินมองนางที่กำลังยิ้มอย่างนั้น อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามเเละรู้สึกว่าเจียเฉิงจวิ้นจู่เป็นคนที่มีอารมณ์ความรู้สึกตรงไปตรงมาจริงๆ

เมื่อกินอาหารเย็นเสร็จ ซูหว่านกับซุนหลิงเอ๋อร์ก็ไปส่งเจียเฉิงขึ้นรถม้า เเละเฝ้ามองจนกระทั่งรถม้าออกไปแล้วจึงกลับ

ก่อนไป เจียเฉิงยังบอกว่า พรุ่งนี้จะให้คนนำอัญมณีมาให้ซุนหลิงเอ๋อร์

ซุนหลิงเอ๋อร์บอกว่าไม่จำเป็นเเล้ว เเต่เจียเฉิงก็ยังยืนกรานว่า “ความเป็นพี่น้องสำคัญกว่าสิ่งใด” สิ่งที่ซูหว่านมี ซุนหลิงเอ๋อร์ ก็ต้องมีด้วย ภาระอันเเสนหวานนี้ทำให้ซุนหลิงเอ๋อร์เวียนหัวไปหมด

ในช่วงกลางวัน หลังจากที่เจียงอวี้ได้พูดคุยกับพี่ชายทั้งหลายของซูหว่านอย่างเปิดอกเเล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ให้ได้ต่อต้านการที่เขามาพบซูหว่านตามลำพังอีกต่อไป

ดังนั้น ก่อนที่เขาจะกลับ เขาจึงตั้งใจมาพบซูหว่านเป็นพิเศษ

“สุขสันต์วันเกิด ของขวัญที่ให้ไปชอบไหม” ก่อนที่เจียงอวี้จะกลับ เขาตั้งใจมาเพื่อพูดคำว่าสุขสันต์วันเกิดกับนางโดยเฉพาะ

เป็นคำอวยพรที่มีเเค่พวกเขาสองคนเท่านั้น

ซูหว่านพยักหน้าอย่างเเรง และจูงมือเข้ามาในบ้านให้เขานั่งลง เฟิ่งฉิวหวงที่เขาให้มา นางเก็บรักษาอย่างดี

เเต่ตอนนี้นางเตรียมที่จะนำมันออกมา เเละบรรเลงเพลงให้เขาฟังด้วยตัวเอง

กล่องนั้นใหญ่มาก เจียงอวี้กลัวว่านางจะลำบาก จึงลุกขึ้นมาช่วยนาง เขายืนอยู่ด้านหลังนาง โอบรอบตัวนางจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆพ่นรดอยู่ข้างหูของนาง

“อย่าขยับ ข้าช่วยเจ้าเอาออกมา”

เขานี่ช่าง มีโอกาสก็จะเเตะตัวนางตลอด ซูหว่านอยากจะร้องไห้จริงๆ

ซูหว่านแทรกตัวออกจากใต้เเขนของเขา รอให้เขายกเฟิ่งฉิวหวงออกมา เเล้ววางไว้บนโต๊ะตัวเดิมที่เคยวางหรูกู้ไว้