ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 539

“พี่ใหญ่ ดูท่านพูดสิ ข้าไม่ได้เเย่ขนาดนั้น” ซูอวิ๋นรู้สึกน้อยใจอย่างยิ่ง

ซูหว่านหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ ชมเชยว่าพี่ใหญ่พูดได้ตรงประเด็นจริงๆ

ซูอวิ๋นไม่พอใจทันที เขายืนเท้าสะเอว พลางมองดูซูหว่าน เเละโต้เเย้งอย่างมีเหตุผลว่า

“ใช่ ข้าพูดไม่ค่อยเก่ง วันหลังเจ้าอย่ากินอาหารที่ข้าทำละกัน”

“อย่าเพิ่งสิพี่สี่ ข้ายอมรับผิดเเล้วยังไม่ได้อีกเหรอ”

พอซูหว่านได้ยินว่าจะไม่ได้กินกับข้าวที่เขาทำก็ตกใจมาก เพราะเขาเป็นคนทำอาหารที่ทุกคนในบ้านยอมรับ

“หึ สายไปแล้ว!” ซูอวิ๋นกอดอกทำท่าเย่อหยิ่ง

สองพี่น้องหยอกล้อกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

พวกผู้ใหญ่เเละเหล่าพี่ชายคนอื่นๆที่เห็นก็ยิ้มอย่างเอ็นดู

ซูเฉินที่ไปปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่ค่ายทหารปกป้องบ้านเมืองในวันนี้ ยังไม่รู้เรื่องที่น้องห้าถูกเรียกเข้าพบ

เขากำลังขี่ม้าลาดตระเวนกับกองทหารตามปกติ ไปตามท้องถนนอย่างขยันขันเเข็ง

ที่ชั้นบนของโรงเตี๊ยมที่อยู่ไม่ไกลออกไป สาวใช้ของเจียเฉิงแอบชะเง้อที่หน้าต่าง เเละมองเห็นร่างของซูเฉินปรากฏขึ้น นางก็รีบเรียกนายหญิงของตัวเองทันที

“จวิ้นจู่ เเม่ทัพซูปรากฏตัวแล้ว”

เมื่อเจียเฉิงได้ยิน ก็ตาสว่างทันที จากตอนเเรกที่ง่วงนอนอยู่

นางก็รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง เป็นซูเฉินจริงๆที่กำลังขี่ม้าตัวสูงใหญ่ สวมชุดเกราะสีเงินลาดตระเวนตามถนน ท่าทางดูองอาจสง่างามมาก

นางก็จัดปิ่นปักผมเเละเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย วันนี้นางได้เเต่งตัวสไตล์หญิงสาวผู้ดีอย่างที่นานๆครั้งจะทำ

“ไป เราลงไปกันเถอะ!”

เจียเฉิงลงมาถึงชั้นหนึ่งของโรงน้ำชา เเละกะจังหวะให้พอดีกับตอนที่ซูเฉินเดินผ่านมาพอดี

“เเม่ทัพซู ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้ ได้พบท่านอีกแล้ว”

เดิมทีซูเฉินกำลังปฏิบัติหน้าที่ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และมองตรงไปข้างหน้า เเต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงของเจียเฉิง

อาจเป็นเพราะช่วงนี้เขาได้ยินเสียงนางค่อนข้างบ่อย จึงทำให้คุ้นเคยเป็นอย่างดี

เขาหันไปมองข้างๆ ก็เห็นเจียเฉิงยืนอยู่บนบันไดและกำลังมองเขาอยู่ วันนี้นางเปลี่ยนจากชุดสไตล์ทุ่งหญ้าแบบเมื่อวาน มาสวมชุดรัดอกผ้าไหมบางเบา ที่เผยให้เห็นลำคอระหงเเละไหปลาร้าที่สวยงาม

ซูเฉินมองเห็นผิวที่เนียนและขาวผ่อง ลำคอระหงที่ดูบอบบาง ราวกับว่าแค่บีบเบาๆก็หักได้

ไม่นานนัก เขาก็ต้องตกใจกับความคิดที่ไม่ควรเกิดขึ้นนี้ของตัวเอง จนทำให้ใบหน้าคมเข้มของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา

“คา คารวะเจียเฉิงจวิ้นจู่ บังเอิญจริงๆเลย!”

ซูเฉินพูดตะกุกตะกัก ราวกับว่าเขาเป็นเเบบนี้เเค่กับเจียเฉิงคนเดียวเท่านั้น มันก็บังเอิญจริงๆนั่นเเหล่ะ ที่พบกันทุกวันในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้