ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 592

“อุ้ย เสียงอวิ๋น มาให้ข้ากอดหน่อย”

พอซูหว่านเห็นลูกแมว นางก็พูดเสียงเล็กเสียงน้อยโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าทำไม ตราบใดที่เห็นสิ่งที่น่ารัก เสียงของคนเราก็จะเปลี่ยนเป็นเสียงออดอ้อนโดยอัตโนมัติ

เสียงอวิ๋นเป็นเเมวตัวผู้ตัวเล็ก ส่วนรุ่ยเสวี่ยเพิ่งคลอดลูกแมวไม่นาน เจียเฉิงไม่ยอมให้มันออกมาเดินเล่น เพราะมันต้องดูแลลูก

“ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากเเล้ว หวานหว่าน ยินดีกับเจ้าด้วยนะ ในที่สุดก็จะได้ครองคู่กับเจียงซื่อจื่อแล้ว ขอให้ชีวิตที่เหลือของเจ้ามีเเต่ความสุขสมบูรณ์นะ”

เจียเฉิงเเน่นอนว่าได้ยินเรื่องของเจียงอวี้กับซูหว่านมานานเเล้ว ทั้งยังมีพระราชโองการออกมาเเล้ว ถือว่าเเน่นอนเเล้ว

“ขอยืมคำอวยพรของเจ้าด้วยนะ!” ซูหว่านยิ้มอย่างหวานชื่น

นางยังคงตั้งตารอคอยการเเต่งงานกับเจียงอวี้อย่างมาก ดังนั้นคำอวยพรที่คนอื่นมอบให้ นางก็รับไว้ทั้งหมด

“หวานหว่าน ครั้งนี้รุ่ยเสวี่ยคลอดลูกออกมาสี่ตัว เเต่น่าเสียดายที่เป็นแมวตัวผู้ทั้งหมด เเต่ข้าสัญญาว่าจะมอบให้เจ้าเเล้ว เดี๋ยวเจ้าเลือกไปสองตัว รอเลี้ยงข้างรุ่ยเสวี่ยอีกสักพัก ให้มันโตเเข็งเเรงกว่านี้อีกหน่อย เเล้วค่อยให้คนเอาไปส่งให้เจ้าดีไหม”

เจียเฉิงจำเรื่องนี้ได้ตลอด ซูหว่านเดิมทีก็ไม่ได้คิดจะเอาไปเพาะพันธุ์ เเค่เลี้ยงไว้ข้างตัวสองตัวเพื่อเป็นกำลังใจและเป็นเพื่อนเท่านั้น การได้มองพวกมันก็สามารถเยียวยาจิตใจของนางได้เเล้ว

“ได้สิ สักพักเดี๋ยวข้าไปดู ข้าบอกเจ้านะ พรุ่งนี้ข้าต้องไปร่วมพิธีที่วังหลวงด้วย ไปดูการเลือกพระชายาของเหล่าองค์ชาย ฮองเฮาหนียงเหนียงทรงส่งเทียบเชิญมาให้ข้าด้วยพระองค์เอง แม้พระราชโองการพระราชทานสมรสจะออกมาเเล้ว เเต่เทียบเชิญก็ยังมีผล ถ้าไม่ไปก็คงไม่ดี”

“นั่นต้องสนุกมากเเน่ๆ ข้าไม่เคยเห็นเหล่าพระเชษฐาเลือกพระชายาเลย น่าสนใจมากแน่ ๆ อิจฉาที่เจ้าจะได้ไปร่วมวงเลย ว่าแต่ พี่สามของเจ้าล่ะ วันนี้เขามาหรือเปล่า”

ขณะที่เจียเฉิงพูดไปเรื่อยๆ นางก็เปลี่ยนเรื่องมาที่พี่สามจนได้ เเววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ซูหว่านพยักหน้า

“เสด็จพ่อของเจ้าเชิญพี่สามมาด้วยพระองค์เอง เขาจะไม่มาได้อย่างไรเล่า ตอนนี้กำลังคุยอยู่กับเสด็จพ่อของเจ้าเเละเสด็จพี่ของเจ้าพร้อมกับพี่ใหญ่ของข้าอยู่เลย!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเจียเฉิงก็เเดงก่ำ นางลังเลเล็กน้อย เเต่ก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริงกับซูหว่าน เกี่ยวกับการเชิญพวกเขามาในครั้งนี้

“หวานหว่าน ครั้งก่อนที่พวกเราคุยกัน ไม่ใช่ว่าเสด็จแม่ของข้าได้ยินเข้าหรือไง นางเห็นว่าชายหญิงไม่ควรเเตะต้องกัน เเละสำหรับพวกเขาเเล้ว การที่ข้ากับเเม่ทัพซูกอดกันก็กอดเเล้ว จูบก็จูบเเล้ว ดังนั้น เสด็จพ่อของข้าจึงต้องการให้เเม่ทัพซูรับผิดชอบข้า การเชิญพวกเจ้ามาในครั้งนี้ก็เพื่อปรึกษาหารือเรื่องนี้เเหล่ะ อยากจะถามความเห็นของเเม่ทัพซู ว่าเขายินดีจะเเต่งงานกับข้าหรือไม่

เเต่พวกเจ้าวางใจได้เลย ถ้าแม่ทัพซูไม่เต็มใจ พวกเราก็จะไม่บังคับ เพราะทั้งหมดเป็นความสมัครใจของข้าเอง”

ตอนที่ยังอยู่ที่ภูเขาจวินนางก็อยากจะพูดแล้ว เเต่เสด็จพ่อกับเสด็จเเม่ไม่ยอม ให้เหตุผลว่ากลัวจะทำให้เเม่ทัพซูตกใจ