ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 605

ในขณะที่ซูหว่านยังคงจมดิ่งอยู่ในโลกแห่งจินตนาการของตน หลิวอวิ๋นและหลิวอิ๋งกลับก้มหน้างุดด้วยท่าทีร้อนตัว

“หวานหว่าน ทำอันใดลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่รึ?”

ซูหว่านได้ยินเสียงจึงเพิ่งรู้สึกตัว นางสะดุ้งเฮือก รีบยืนตัวตรงในทันที

ยามซูอี้แย้มยิ้ม มักให้ความรู้สึกว่าเขามองทุกสิ่งทะลุปรุโปร่ง เขายิ้มจนดวงตาหรี่ลง ดูเผิน ๆ ราวกับไม่เป็นพิษเป็นภัย ทว่ากลับแฝงไว้ซึ่งความร้ายลึก

เขารู้อยู่แล้วว่านังหนูคนนี้ต้องแอบมาสอดแนม จึงเตรียมใจไว้แล้วว่านางจะต้องรู้ความจริง

เพียงแต่ว่านี่ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้ว นางเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าต้องมาสืบเรื่องนี้ ช่วงก่อนหน้านี้มัวแต่ออกไปเที่ยวเล่นกับเจียงอวี้จนลืมโลก นึกว่านางลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้ว!

จริงดังคาด ซูอี้ยังคงเข้าใจนางที่สุด ความอยากรู้อยากเห็นของนาง แม้จะมาช้าไปบ้าง แต่ก็มาจนได้

“พี่ห้า ท่านนั่นแหละที่ช่วงนี้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ? ถึงกับหัด‘ซุกซ่อนโฉมงามในตำหนักทองแล้วหรือเจ้าคะ?”

เมื่อซูหว่านล่วงรู้ความลับของเขาแล้ว จึงกล้าที่จะย้อนถามกลับไป

ซูอี้ได้ยินดังนั้น ก็ก้มหน้าหัวเราะเบา ๆ

เพียงแต่โฉมงามที่อยู่ในห้อง เมื่อได้ยินประโยคซุกซ่อนโฉมงามในตำหนักทอง หัวใจพลันเต้นรัวไม่เป็นส่ำ

นางรู้ดีว่า ซูหว่านจำนางได้แล้ว

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าสงสัย แต่เดิมก็มิได้คิดจะปิดบังเจ้า เพียงแต่ช่วงนี้เจ้ากำลังสุขจนลืมกลับบ้านมิใช่หรือ? จึงไม่อยากไปรบกวนเจ้า”

นี่เขาจงใจพูดกระทบว่านางกับเจียงอวี้หวานชื่นกันจนเกินงาม ซูหว่านพลันหน้าแดงก่ำขึ้นมา

สุขจนลืมกลับบ้าน ช่างเลือกใช้คำเสียนี่กระไร นางไม่เห็นด้วยหรอกนะ

“เอาเถิด ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่?” ซูหว่านเดินตรงเข้าไปในห้องตำราทันที

ลั่วซีจู๋เห็นซูหว่านก้าวเข้ามา ก็รู้ว่ามิอาจปิดบังได้อีกต่อไป จึงเป็นฝ่ายถอนสายบัวคารวะอย่างคุณหนู

“ถวายบังคมจวิ้นจู่เจ้าค่ะ!”

อยู่ที่ตระกูลซูมาหนึ่งเดือนแล้ว นางย่อมทราบฐานะในปัจจุบันของซูหว่านดี อีกฝ่ายเป็นถึงจวิ้นจู่ ส่วนนางเป็นเพียงสามัญชน

“คุณหนูลั่ว ไม่ได้พบกันเสียนาน”

ซูหว่านจดจำตัวตนของนางได้อย่างแม่นยำ

เมื่อได้ซักถามจนกระจ่างแล้วจึงได้รู้ว่า ลั่วซีจู๋เดินทางมาเมืองหลวงเพียงลำพัง หลังจากมาถึงก็เข้าพักที่โรงเตี๊ยม