ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 609

“ใครมาเสี่ยงรักอะไรกัน ข้าแค่มาดูเฉยๆ เท่านั้น” ซูอวิ๋นเถียงข้างๆ คูๆ

หลักๆ เป็นเพราะเขาเพิ่งพูดไปหยกๆ ว่าไม่สนใจจะเสี่ยงทาย แต่ตัวเองกลับวิ่งมาที่นี่ แล้วถูกจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ หากยอมรับออกไปตรงๆ ก็เสียหน้าแย่สิ

ซูหว่านรู้ดีว่าเขาจะไม่ยอมรับ จึงหันไปถามหลวงจีนที่นั่งอยู่ด้านหลัง “พระอาจารย์เจ้าคะ ไม่ทราบว่าพี่สี่ของข้าเสี่ยงได้เซียมซีอะไร”

ซูหว่านถามหลวงจีนที่เพิ่งดูเซียมซีให้เขาโดยตรง หลวงจีนได้ยินดังนั้น ก็ยื่นไม้เซียมซีที่ยังไม่ได้ใส่กลับลงไปในกระบอกให้นาง “สีกา เซียมซีของประสกผู้นี้อยู่ที่นี่”

ซูอวิ๋นเหมือนโดนฟ้าผ่า เขาคิดจะหันไปแย่งคืน แต่เจียงอวี้เร็วกว่าหนึ่งก้าว คว้าไม้เซียมซีไว้ได้ก่อน “อุ๊ย พี่สี่ เซียมซีมงคลสูงสุดนี่นา ข่าวดี ของพี่ใกล้จะมาถึงแล้ว!”

เจียงอวี้ถอดรหัสความหมายคำทำนายบนเซียมซีออกมาทันที ซูอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ใบหน้าแดงก่ำไปหมด “นี่แน่ะซูหว่าน เจ้ายังไม่ทันได้ออกเรือน ก็ร่วมมือกับคนนอกรังแกพี่แล้วใช่ไหม ฮึ่ม!”

ครั้นเห็นว่าความลับถูกเปิดเผย ซูอวิ๋นก็ยอมปล่อยเลยตามเลย หันไปบ่นเจียงอวี้แทน

ซูหว่านอ่านข้อความทั้งหมด แล้วก็หันไปมองซูอวิ๋น “พี่สี่ เจียงอวี้ไม่ใช่คนนอก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อีกอย่าง พี่ก็ถึงวัยอันควรแล้วด้วย อยากจะแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย จะกลัวอะไรกัน”

ซูหว่านไม่ได้หัวเราะเยาะเขา เพียงแค่สงสัยเท่านั้น

แล้วก็อยากรู้ด้วยว่า ผู้หญิงแบบไหนที่จะกำราบซูอวิ๋นได้

“ข้าไม่ได้กลัว โอ๊ย ไม่คุยกับเจ้าแล้ว ข้าไปหาพี่สามดีกว่า!”

เมื่อเห็นว่าเถียงสู้ไม่ได้ ซูอวิ๋นก็รีบเผ่นหนี ซูหว่านกับเจียงอวี้สบตากัน แล้วก็ยิ้มออกมา

“เมื่อกี้นี้ร่วมมือกันได้ดีมากเลย พยายามต่อไปอีกนะ” นางยกนิ้วโป้งให้เจียงอวี้

เจียงอวี้หัวเราะเบาๆ พลางยื่นมือออกไปบีบแก้มของนาง แล้วโน้มตัวลงไปใกล้ “เจ้าไม่คิดจะให้รางวัลข้าหน่อยหรือ” เขาชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างหน้าไม่อาย

ซูหว่านเห็นดังนั้น จึงทุบไปที่หน้าอกของเขา ไม่หนักไม่เบา พอให้คันๆ เหมือนลูกแมว “เขตพุทธสถาน ห้ามคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้”

ก็ได้ เจียงอวี้ยักไหล่อย่างจนใจ แล้วเดินตามนางไปหาเสิ่นชิงหลี

พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่ไปขอยันต์คุ้มกายให้ลูกน้อยในครรภ์ บังเอิญเจ้าอาวาสของวัดแห่งนี้ก็อยู่บริเวณพระพุทธรูปทองคำด้วยพอดี ท่านครองผ้ากาสาวพัสตร์ มีลูกประคำพันอยู่บนข้อมือ

เสิ่นชิงหลีเพิ่งจะหยัดกายลุกขึ้น ซูหว่านก็เดินเข้ามาพอดี